Recht-toe-recht-aan

In de laagst scorende provincie (1,7%), als het gaat om mooi cultuurlandschap volgens de vier criteria van de Vereniging Nederlands Cultuurlandschap, vind ik mijn eindeloze weg.
'Hier honderd. Inhalen mag.' Lees ik op de borden. De twee rijbanen zijn gescheiden door een groene strook. 'Houd afstand' staat verderop. Ik passeer de Palingweg en Haringweg. In koeienletters kondigen ze zich aan, zodat je ze niet kunt missen. Niemand slaat af. Iedereen rijdt recht door in Oostelijk Flevoland.

Strandmens

Zo ik iets ben, ben ik een strandmens. Een badgast in hart en nieren. Dat denk ik wel eens. Op de grens van droog en nat, van land en water. Daar voel ik me vrij. In m'n element en in m'n sas. Kilometers legde ik af over de planken. Blootvoets. Zand en hout als ondergrond. Of net drooggevallen strand bij de waterlijn.
Tegenwoordig treden kinderen in mijn voetsporen. Misschien wel strandmensen in de dop.

Ondertussen

Ondertussen ben ik nog steeds onderweg. Van huis naar werk en weer terug. Het lijkt zo eenvoudig. Mijn bewegingsapparaat doet al het werk. Als vanzelf. Het behoeft kennelijk enige smering want onlangs deed mijn linkerknie 'knak'. Bij het optrekken, nadat het verkeerslicht op groen sprong. Eenmaal weer op gang, leek het weer in orde. Tot dat ik afstapte...

Exclusief

Zo zie ik asfalt graag. Een dikke laag, vers gelegd, exclusief voor fietsers.

Opsporing verzocht

Een werkwaardige diefstal op klaarlichte dag. Op een onbewaakt ogenblik verwijderde iemand de veters uit mijn gymschoenen. Deze lagen achter de auto, op eigen terrein. Ondertussen was ik aan het afwassen en stofzuigen. Zestig meter verderop. De auto en de schoenen waren enige tijd uit zicht.
Wie verschaft zich toegang tot het perceel? Wie neemt de moeite om veters te verwijderen? Uit twee schoenen nog wel. Dat kost zeker enkele minuten. En waarom niet gelijk het paar schoenen meenemen? De veters waren in geen velden of wegen te bekennen. Wil iemand mij een loer draaien? Maar wie dan?
Vol met vragen maar zonder veters toog ik huiswaarts.

Hoogstaand

Haute cuisine bij laag water.

Vangen

Rechtlijnigheid toont in het buitengebied ook een fraaie kant. Voor zover dit te vangen is in een plaatje.

Dicht

Deze weblog staat als een huis. Helemaal dichttimmeren kunnen we het concept niet maar met dagelijks onderhoud wordt verval tot plankwoning voorkomen.

Wie?

Ineens valt mij een nieuw televisieformat in. 'Van wie is de drol'? Leerzaam, en natuurvorsers halen hun hart op.

Vlees

In het radioprogramma Kunststof sprak Marcus Huibers over het verkrijgen, bereiden en eten van vlees. Hij heeft een interessante visie. Intelligente mensen doen er verstandig aan de uitzending te beluisteren.
http://www.nps.nl/page/programma/424/kunststof

Inademing

Soms hangt er iets groots in de lucht. Alsof elk moment een belangwekkende gebeurtenis gaat plaatsgrijpen. Je houdt je adem al in. Maar meer dan dat ik in de vroege morgen fiets, uitlopend groen waarneem, omhoog schietend gebloemte bespeur, nesteldranghangeenden op mijn pad tegenkom, meer brengt het ogenblik dan niet. Een geruststellende en tegelijkertijd verontrustende gedachte. Te realiseren dat onverwachte voorvallen met grote gevolgen zich zelden aandienen.
Als je vervolgens de directe omgeving als iets bijzonders beziet, geeft het voldoende rijkdom. Wat fluit hier? En bloeit daar?
De weelde kan altijd nog hoogtij vieren. De bescheiden schoonheid van een overwoekerde berm hoeft niet in te slaan als een bom. Laat het kleine maar blijven. En ooit eindigen in een gedicht, schilderij of magistrale compositie.

Roadmovie IV

Onderweg in Antalya.

Roadmovie III

Onderweg in Istanbul.

Roadmovie II

Onderweg naar Cap du Blanc.

Roadmovie I

Onderweg tussen hier en ginder.

Meeslepend

Hier stond een lelijk stukje. Het ging over geld.

Linksaf

Zie Bloothooi beweegt. Verkeersregelaar held van de Giro.

Hulpmiddel

Misschien zie ik het verkeerd maar soms denk ik dat lenzen beter staan. Brillen passen me minder dan in de jaren tachtig en negentig toen monturen maatwerk waren op mijn neus.

Herkeuring

Mijn moeder wordt binnenkort 70. Voor de verlenging van haar rijbewijs is een medische keuring verplicht. Ze belde de huisartsenpraktijk. Nee, dat doen ze niet, was de reactie. Dan moet u bij dokter Dos zijn. Het toeval wil dat dokter Dos de vaste familiegeneesheer was, inmiddels al jarenlang in ruste.
In zijn oude spreekkamer beunt de inmiddels 77-jarige arts een paar uurtjes per week bij. Als keuringsarts stelt hij de rijgeschiktheid vast bij onder meer oud-patienten. Nadat mijn moeder de ogentest met vlag en wimpel doorstond zei dokter Dos: "Zet je bril maar op." Toen ze duidelijk maakte deze alleen bij het lezen te gebruiken werd haar bloeddruk bepaald met een haperende meter uit de vorige eeuw.
Aan het eind vroeg de dokter of ze contant kon betalen. Het pensioengat is kennelijk gapend groot dat dokter Dos cash nodig heeft. Ondertussen ben ik benieuwd wie de geschiktheid van keuringsartsen controleert. In gemoede vraag ik mij af of dokter Dos door de herkeuring komt.

44

Even voorbij knooppunt 44 vervolg ik mijn weg.

DMMDK

Het hele land kon zien dat Hare Majesteit de benen nam. Voor een gek. Nee, voor angstig publiek dat een ordeverstorende schreeuwlelijk onterecht aanzag voor een zelfmoordterrorist. De vorstin zette het op een lopen. Of liever gezegd, ze werd met zachte hand de Dam afgesleurd door een pseudo-Eef Brouwer. Toegegeven. Ze deed dit allercharmantst. Zeker als je in ogenschouw neemt dat het schoeisel ongeschikt was voor drafdressuur op een ongelijk aangelegd stadsplein. Bea is zich vast en zeker een hoedje geschrokken. Of schrok ze zich dood? Voor de gelegenheid een passender reactie.
En de man met de koffer (DMMDK)? Hoe is het met hem? Hij was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats, dat moge duidelijk zijn. Soms zeul ik ook een koffertje met me mee. Stel dat ik in zijn schoenen stond en dat ik me bij de Dodenherdenking twee minuten na achten ophield op de hoek van Damrak en Dam. Wat zou de politie bij onderzoek in mijn koffertje aantreffen? Een Succes agenda in A5-formaat, Pentax Optio S digitale camera, etui met schrijfgerei, twee memorysticks, batterij-oplader voor de camera, oplader voor de telefoon. Verder een voorzetzonnebril in een hoesje, portemonnee, visitekaartjesmapje en een Moleskine notitieblokje.
Zouden ze in de agenda kijken bij dinsdag 4 mei? Om te checken of er rond 20.00 uur een afspraak stond. ‘Aanslag plegen Dam Amsterdam’ of zoiets. Nemen ze snel mijn notitieblok door op aanwijzingen van terroristisch getinte geschriften? Volgt er grafologisch onderzoek? Gaat de inlichtingendienst transcripties uitvoeren?
De man met de koffer blijkt onterecht gedemoniseerd. Hij werd hardhandig opgebracht omdat angsthazen in hem een bommengooier ontwaarden. Wat betekent dit voor de andere mannen met koffers? Overal en nergens zie je ze rondlopen in het land.
Voortaan gebruik ik weer een tas.

Offline

Mijn mobiele telefoon heeft het begeven. De toetsen met de 0 en + evenals die van de 2 met ABC weigeren dienst. Hoe hard ik ook op de knopjes druk. Zonder een 0 en 2 ben ik nergens. Het begint al met inloggen. Verder zijn er handelingen zoals telefoonnummers kiezen, SMS-berichten beantwoorden of versturen, Tweets uit doen gaan waarbij het invoeren van de cijfers 0 en 2, of de tekens + en ABC noodzakelijk zijn.
Omdat de door mij gewenste 'smartphone' - het nieuwste van het nieuwste - pas in juli in Nederland wordt geleverd, koos ik in een telecomwinkel ter overbrugging een prepaid instapmodel. Alleen om te bellen en te SMS-en. Het is armoe maar tijdelijk welteverstaan, monterde ik mezelf op. Thuis aangekomen hing ik het kleinood aan de 220 voltvoorziening, bracht mijn simcard in en trof na het aanzetten tot mijn onaangename verrassing een lijst met contacten en berichten aan. Van iemand anders. Mij was een afdankertje verkocht. Een teruggebracht of geruild exemplaar. Van ene Kaat die in een SMS-bericht 'Lieve Kaatje' werd genoemd. Voor de zekerheid liep ik de lijst ingevoerde telefoonnummers na. Om te zien of ik me toch niet vergist had. En om vast te stellen of ook mijn contacten tussen die van haar terecht waren gekomen. Renaultdealer, politie, Stopera, en ga zo maar door. Ineens voelde ik me een insluiper, een voyeur. Iemand die zomaar binnendringt in andermans bestaan. Het leven van Kaat lag in mijn hand. De voormalige staatstelefonie-organisatie wisselt vreemden hun bellersbestand uit. Mooie boel.
Terug in de winkel kreeg ik teveel geld terug. De kans om het grootkapitaal voor € 10,00 te tillen liet ik lopen. En wees de verkoper op zijn telfout. Eerlijk duurt het langst, hoorde ik mijn grootvader me denkbeeldig influisteren. Zoiets geldt zelfs voor telefoongeboefte dat me een tweedehands toestel voor nieuw slijt.
In afwachting van een leentelefoon, heel lief door een bekende ter beschikking gesteld, neem ik me voor als eerste de eventueel aanwezige contacten grondig te wissen.
Zo ben ik noodgedwongen een paar dagen offline. Dat vier ik als een bevrijding.

24/7

Als je vertrekkende vrienden of familieleden naar Schiphol brengt ga je zelf ook een beetje mee op reis. Ook 's nachts om 04.00 uur. Je kunt na het uitwuiven direct naar huis terugkeren of even Schiphol Plaza aandoen. Op een internationale luchthaven bruist het immers. Hoewel? De 24-uurseconomie stagneert hier in de nanacht. Vrijwel alle winkels zijn dicht. De Burger King ('Have it your way') en Starbucks heten me welkom. En nog twee onopvallende eettentjes. De ochtendkranten liggen in plastic verpakt voor de deur van een gesloten kiosk. Twee marechaussees, elk op een Segway, zoeven voorbij. Mijn reisplan voorziet voorts in een voetreis naar de P1.
Als mijn vrienden later deze morgen omstreeks 11.00 uur landen op Skiathos kom ik uit mijn tweede bespreking. Het weerbericht van het KNMI belooft voor Nederland een grijze dag met neerslag en negen graden. Op de A9 is het gedaan met mijn meereisvreugde. Als schrale troost neem ik een slok van mijn White Chocolate Mocha.

Veerdienst

Voor een wijle samen ingescheept. Vreemdelingen worden gedurende de korte overtocht min of meer op elkaar aangewezen. Zolang je maar niet het heen en weer krijgt van elkaar.

Majestueus

En daar sjokten we dan, in onze oranje uitdossingen ondersteboven van verbondenheid met elkaar en de koninklijke familie. De Hare Majesteit als wuivende beschermvrouwe voor openbare dronkenschap, koehandel en rommelmarktkoopmansgeest. Overal zag ik Linda de Mol opdoemen die mij gezelligheid inpeperde. 'Ik hou van Holland', moest ik telkens nazeggen. Als een schier eindeloze rij strafregels.
Wemeldinge en Middelburg, zo zou het majestueus geprofessionaliseerde staatshoofd later zeggen, hebben haar heur Koninginnedag teruggegeven. Of woorden van gelijke strekking. Geef mij maar haar moeder terug. De enige, echte Koningin die ik ooit heb gehad.