Lettervreter

Goed. Zo zit ik aan. Bij een diner. In de oranjerie van een landgoed. Er wordt mij met tussenpozen een voorafje, een hoofdgerecht en een toetje voorgeschoteld. Druk in gesprek met disgenoten stel ik veel te laat de hamvraag: ‘Wat eten we eigenlijk?’
Node mis ik de kaart met opgesomde gerechten. Blijkbaar ben ik meer een lettervreter. Veel te weinig vertrouw ik op mijn tong en gevoel. Denken en snappen heeft de overhand waardoor ik vergeet te proeven. Te veel waarde hecht ik aan woorden, zwart op wit, in plaats van te durven vertrouwen op mijn smaakzin.

Van onderen...

Een van de twee luchters in de hal van het Utrechtse stadhuis. De lichtkroon hangt in volle glorie aan het plafond. De kaarsen branden voor de feestelijke gelegenheid. En schitteren in een hoofdrol. Er waren volgens mij meer brandende kaarsen dan dat er gasten waren. En dat terwijl veel bezoekers moesten staan. Net als de kaarsen. Toch gaven de mensen minder licht.

Beloning

Ingmar Heytze (midden), zijn verloofde en burgemeester Wolfsen van Utrecht in een onderonsje na de plichtplegingen rond de uitreiking van de C.C.S. Croneprijs 2008. De gelauwerde dichter kreeg even daarvoor alle lof toegezwaaid door de burgervader van zijn omniversum en ontving € 10.000,00.

Interbellum

Ondanks technologische vooruitgang, innovatie en effectieve werkwijze bieden ziekenhuizen nog steeds geen direct-klaar oplossingen voor hun cientèle. Dat wil zeggen, zolang je nog op de been bent. Hoezeer ik het verkeerd zie: geduld is een vereiste in de mallemolen van het 'uitsluiten'. Geduld geldt hier niet als schone zaak, eerder als een hachelijke. Over deze beproeving is geen letter terug te vinden in de eed van van Hippocrates.
Ondertussen wacht de patiënt. Meer verblijvend in een wachtkamer dan in de behandelkamer. Tussen onderzoek en uitslag. Tussen hoop en vrees. Zeeën van tijd doorbrengend in een interbellum.

Dag

Opnieuw is een dag voorbij. En weer valt een avond. Het gaat maar door. Dag in dag uit. Terwijl er zoveel belangrijks en ingrijpends is - dichtbij en verder weg - om even of zelfs lang bij stil te staan. Bij dierbaren die ik nauwelijks zie vanwege..., ja, vanwege wat eigenlijk?
Gelukkig zijn gedachten lang en ruim. Zo komen veel aardige en lieve mensen in mijn hoofd en hart geen aandacht tekort. Maar zullen ze dit weten of merken?

Loos

Weeralarm, terreuralarm, spitsalarm. Nogal alarmerend al die alarmen. De autoriteiten en bevoegde instanties grijpen dit middel al te gretig aan voor hun eigen PR en marketing. Daarom wil ik de noodklok luiden en een alarmalarm uitroepen.
Het klinkt vals maar veel aangekondigd gevaar blijkt achteraf loos. Hoewel het spitsalarm wel degelijk effect had en volgens mij dagelijks door de ANWB afgegeven mag worden. Of hebben de negen verkeersdoden door het winterweer rijdend Nederland schrik aangejaagd?

Witregels

Het is moeilijk de sneeuw te negeren. Enkele regels mag ik daar aan wijden. In het weekeinde leefde ik immers in een witte wereld.
Veel mensen zien de elementen als hinderlijk. Ze proberen weer en wind te trotseren. En willen hun gedrag niet aanpassen. Het liefst zouden ze de weergoden aanklagen, de schade en het leed verhalen.

Drassig

Aan verkiezingen mogen, mits aan voorwaarden is voldaan, allerlei idioten meedoen. De Partij Liquidatie Nederland wilde Nederland in de jaren tachtig verkopen en de opbrengst onder de bevolking verdelen. Iedereen zou miljonair worden.
Bij de volgende waterschapsverkiezingen zou ik als variatie hierop de Partij Inundatie Nederland willen lanceren. PIN, 'Voor zompige oplossingen'. Laten we de hele boel onder water zetten. Niks meer pompen en malen. We veilen de moerasdelta onder projectontwikkelaars. Die maken er vast de grootste haven ter wereld van. Een echte Europoort zodat Duitsland aan de Noordzee komt te liggen.
De Oranjes mogen hun intrek nemen achter de nieuwe duinen, in De Efteling. Dan kan de kroonprins daar de watermanager uithangen.
Het verdronken land van Holland als koninkrijk van ooit.

Pre-digitaal

Tot wat voor generatie behoor ik eigenlijk? Zwevend tussen babyboomers en digitalers ben ik zoekende naar de juiste kwalificatie. Geboren in de Koude oorlog, heen en weer geslingerd tussen calvinisme en bandeloosheid. Zo maakte ik de introductie mee van de zakcalculator Casio fx-81. Inmiddels had ik wiskunde als vak al laten vallen. Walkman, MS Dos, teletekst en video waren de zegeningen van mijn puberteit. Eventjes maar. Alles werd draagbaar maar niet draaglijker.
Volgens Wikipedia ben ik er één van de Generation X (generatie Nix), de verloren generatie. Enerzijds easy moneymakers en yuppen. Aan de andere kant ondermeer de punkers.
Ach, als ik later groot ben zal de geschiedenis er wel een draai aan geven. De tijd zal leren welke naam mijn generatie verdiende.

Exodus

De dagelijks exodus van de forensmens, een massale uittocht vanuit de provincie richting oprit van de autosnelweg.
De fietser krijgt ruim baan op de ventweg. Weliswaar met lood op de lippen en fijnstof in m'n neus.

Straatrumoer

Binnenstadbewoners hebben schoon genoeg van de herrie, verkeer, rommel op straat en wildplassende horecabezoekers....
Wat verwachten ze dan? Een smetteloos stiltegebied?
De historie galmt je tegemoet. Mijn voetstappen klinken over scheve stoepen. De tijd heit, klokken spelen.
Het is het geluid van de binnenstad dat mij enkele jaren zo vertrouwd was.

Sprookje

Het leven is een sprookje. De westerse wereld lijkt op Disneyworld. De stad moet ik bijkans 'ondergaan en beleven' als attractiepark.
We leven in een paradijs. Als je het wilt zien tenminste.

Middelmaat

Ooit was ik actief lid van de Jongerenorganisatie voor Vrijheid en Democratie (JOVD) en ook een blauwe maandag van de VVD. Daarna verdwaalde ik in het maaiveld.
In beginsel sta ik positief tegen mannetjes, ja met name mannetjes, die zich verbaal laten gelden. Praatjesmakers met vaak een pak aan en een das om. De bravoure wekt soms wel sympathie.
Een van de praatjesmakers was Mark Rutte. De liberale voorman die momenteel met beginselverklaringen en manifesten ijdele pogingen doet manmoedig over het voetlicht te komen. Aandoenlijk om te zien maar de terreur van de middelmaat moet bestreden worden onder aanvoering van charismatische leiders. Mark Rutte is geen charismatische leider. Hij zoekt houvast in papier, klampt zich vast aan woorden.
Rutte is electoraal gezien een middelmatige fractievoorzitter.

Strijd

Tussen de aanhangers van de gastclub zag ik de lokale derby. Het eerste van v.v. CDN tegen het eerste van v.v. Dalto. Alle ingrediënten voor een waar voetbalspektakel. Gele kaarten, penalty (CDN miste) en in de laatste minuten het enige doelpunt door Dalto. En veel dorpse rivaliteit. Het clubtenue als symbool van gekleurde onenigheid. Rood-wit versus geel-zwart. Je bent voor of je bent tegen. Voetbal blijft oorlog, ook al ben je buren.

Zak

Het is wat het is
van kredietcrisis
trekt goedheiligman
zich niks an
consumeren en spenderen
dat zal AEX waarderen
geven is zijn vak
met als bonus de zak
premie voor volks welbevinden
na vaderland innig verbinden

Bedtime story

Als individu wil ik dolgraag opstoten in de vaart der volkeren. En dat is best vermoeiend. Want wat ze vergeten zijn te melden bij de introductie van de 24-uurseconomie en het wereldwijde web is dat een mens voldoende nachtrust nodig heeft.
Nu heb ik bijvoorbeeld Google Books gevonden en dat houdt me behoorlijk uit de slaap. Het einde is zoek. Snuffelen in boeken krijgt een compleet nieuwerwetse wending.
De keuze tussen een goed boek of een goed bed moet toch duidelijk zijn?

Weg

Gedoemd tot de Domtoren en deze horizon. Uitgezonderd vakanties lijkt het rondje om de kerk mijn lot. Nooit zal ik onder de rook van deze stad vandaan komen. Echt weg gaan lijkt uitgesloten.
De enige verre bestemming is mijn definitieve vertrek richting eeuwige jachtvelden.

Geneeskrachtwijk

In Utrecht-Oost ligt het ziekenhuis. Waar ze in het oude gedeelte ooit mijn tonsilla pharyngea knipten. Vlakbij wonen mijn tandarts, KNO-arts, psychiater en oogarts.
In deze buurt wordt op stand aan de mens gesleuteld. Rond het Wilhelminapark kun je op top-locatie aansterken en helen.
Ondanks een medische staf op loopafstand bij elkaar ben ik van mijn onhebbelijkheden nog steeds niet genezen.

Vaal

Mooi grijs is niet lelijk, denk ik in het voorbijgaan. Of hangen de jurken er dusdanig fraai bij dat ik mild oordeel over de in mijn ogen doorgaans onbestemde, vale kleur. Neem ook de laarzen. Het verschil tussen detailhandel en een kunstgalerie is soms vaag.

Drogreden

Het toverwoord voor ondernemers is 'duurzaam'. Doet het goed bij publiek en politiek. Door hoogmoedige oneliners belijden ze het vermeende weldoenerswerk voornamelijk met de mond. 'Serving the planet', suggereert een duurzaam streven.
In burchten vol bier proberen brouwers de burgerij in toom te houden. Ze houden de binnenstad in hun greep. Om de planeet te dienen, zeg maar. De leugen brouwt veel kwaad.

Sluiten

De laatste tijd lijd ik aan luikende oogleden. Dat wil zeggen, op de verkeerde momenten. Afgelopen nacht heb ik geen oog geloken. Dan vind ik eindelijk de rust om te werken. Overdag wil ik voornamelijk slapen. Een lastig schema in combinatie met een gezin en een baan.
Wat zou ik graag in retraite gaan. En voor even de luiken sluiten, totdat ze vanzelf weer open gaan.

Verloren

Mijn handen zitten eraan
mijn vingerafdrukken erop
mijn ziel erin
mijn pen
door het gat
in de rechterbroekzak
weggegleden
hopelijk platgereden
en niet aangerand
door vreemde gasten
uit een ver land

Wachten

Op de Nationale Goed Nieuws Dag reed ik voor het eerst van mijn leven mee in een ambulance. En bracht ik voor het grootste deel door op de Eerste Hulp van het Diakonessenhuis. Aan het bed van mijn geliefde. Behandelkamer 8 was voornamelijk een wachtruimte. Na elk onderzoek opnieuw. Wachten op de co-assistent, de arts-assistent, de internist en weer een andere internist. Op de echo, de röntgenfoto's, de uitslag van het bloedonderzoek.
Het goede nieuws: ze mocht weer mee naar huis. Dit mag dan het beste ziekenhuis van Nederland zijn, er zijn vrolijker bestemmingen denkbaar op Nationale Goed Nieuws Dag.

Aroma

Het aroma komt je tegemoet.... In Utrecht-west wacht een geurig welkom onder het mom van 'de koffie staat klaar'. Zo ruikt het in ieder geval wel. Alsof je er altijd een bakje kunt komen doen. Totdat ik halt moet houden bij de poort van multi-national Sara Lee. Dan is het snel gedaan met de gezelligheid. Zintuigelijk misleidend, zo'n ruikonderneming op zichtlocatie. Ben ik mooi bij de neus genomen.

Waterscheiding

Hier lag de Vleutensebrug, ook wel hoge brug genoemd. Zes jaar lang, van 1978 tot en met 1984, fietste ik er als middelbare scholier overheen. Tweemaal per schooldag. Later volgde ik keer op keer dezelfde route per auto van vriend W.. Als kwajongens in zijn Kever.
De Vleutensebrug vormde de vertrouwde verbinding tussen het platteland en de stad. De brug stond symbool voor de waterscheiding tussen Utrechters en buitenlui.
Het platteland is stadsdeel geworden. Nu is er aan beide zijden van het kanaal een stad en is een bredere brug nodig om de scholieren en kwajongens naar de overkant te helpen.

Historisch

Soms zijn er gebeurtenissen op het wereldtoneel die ik wil delen met mijn kinderen. Zo zoek ik woorden om uitleg te geven over de uitslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen.
'We hebben een nieuwe baas van de wereld', probeer ik.
Op slimme repliek was ik 's ochtends vroeg niet beducht. Mijn zoontje van vijf kijkt me uitgeslapen aan en spreekt 'historische' woorden.
'Is God dan dood?'

Ongeveer

'Dames en heren. De stoptreinen, sprinters, sneltreinen en intercity's van de Nederlandse Spoorwegen vertrekken vandaag ongeveer op tijd. Herhaling van dit bericht. De treinen vertrekken vandaag allemaal ongeveer op tijd.'

Rijp

Op een bepaald moment ben je rijp genoeg. Om de schoonheid in de onmiddelijke nabijheid te zien. En durf ik daarbij stil te staan. Zo laat ik graag de haast aan me voorbij gaan. Snelheid lijkt even bevroren, spoed gaat er als een haas vandoor.

Fris

Ben jij wel helemaal fris
in je hoofd
Met ditjes, datjes
tal van dingen te doen

Ben jij wel helemaal
vrij van wat moet moet
tot grote spijt geen tijd
voor iets wat er toe doet

Maak de balans op
of je mind
zodat jij je van allerijl ontdoet,
een fris hoofd staat je goed

Opklimmen

50 is de hoogste trap, 60 is de nederstap. En die stappen zet ik in het huis waar ik elke dag een graad van opklimming beleef en eveneens weer net zo hard daal. Het huis waar ik nooit zou willen wonen maar wel veel tijd doorbreng. De fysieke verbeelding van het dichtgetimmerde salarishuis waar ik voorlopig verdien mijn werkweek te slijten. Het voorportaal van thuis. Het trappenhuis.