Gouden keeltjes, elastieken uitbundigheid

Het Afrikaanse continent was donderdagavond manifest aanwezig aan de Amstel. Tijdens de voorstelling De Daughters of Africa stoof het stof van de steppe de zaal in. Dan weer was het podium uitgelicht als een door de late middagzon beschenen savanne. De Daughters wisten het klimaat in Koninklijk Theater Carré aangenaam te reguleren. Tussendoor regende het applaus.

Veel meer dan de stereotype natuur en cultuur van Moeder Africa straalden de dames de moderne stad uit. Met opleidingsinstituten, moderne media, publiek en succes. Dit was een presentatie door twaalf zelfverzekerde ‘powergirls’ van rond de twintig die veel in hun mars hebben en het gaan maken. Met als boodschap: black is niet alleen beautiful maar ook talentvol. In Daughters of Africa krijgt een oerkracht vorm die alles lijkt te overwinnen. Jonge moeders vaak, sommigen wees, met doorzettingsvermogen waar westerse jongeren een voorbeeld aan kunnen nemen. Neem daarbij de gouden keeltjes - op sommige momenten kelen - en elastieken uitbundigheid dan is een wervelend avondje uit gegarandeerd.

Aanstekelijk
De dochters, afkomstig uit Zuid-Africa, Mozambique, Cameroon, Tanzania, Zimbabwe, Zambia, Malawi en Kenia, vertolkten oorspronkelijke Afrikaanse liederen afgewisseld met popsongs waaronder We Are The World en de Dolly Dots-hit (Tell It All About) Boys.
Ze wisten de hele voorstelling lang de zaal te boeien. Zowel bij langzame nummers als die waarin drum en percussie het ritme opzweepten. De aanstekelijke zang en dans zijn overrompelend. Ook Prinses Máxima liet zich tijdens de première niet onbetuigd. Zij ging tijdens de première diverse malen van de stoel in de box van de loge.

Vrijheid
De Daughters willen de zaal delen in hun overtuiging. En dat lukt ze met verve. Zelfs de meest stijve hark doet de handen op elkaar. Weliswaar a-ritmisch maar wat geeft dat.
Ietwat onhandig soms, hier en daar ingetogen, lijkt een vol Carré zich te willen overgeven aan de uitgesproken overmacht aan zang en dans door Amo, Margarida, Afu, Charlene, Racheal, Hannah, Neema, Florence, Vimbaisnashe, Racheal, Sanzy en Christine. Gedreven door een oprechte wens in vrijheid verder te willen met hun bestaan.

Smoesjes
De African Brothers Band tekent voor de muzikale begeleiding. Bescheiden opgesteld achterop de bühne, dikwijls verscholen achter neergelaten transparant doek, laten ze de dames schitteren. Dit geheel in tegenstelling tot de rol die de dames mannen toedichten in de entr'acte Excuses. Hierin imiteren ze heren die met smoesjes op de proppen komen na een seksueel avontuurtje: 'I am a man; I have needs'.

Apartheid
Aan het einde verbleekten de bloemenmeisjes van Carré in hun zwarte rokje en zwarte kousen. Zelfs de boeketten fleurden hen nauwelijks op. Een groter contrast tussen zwart en wit was nauwelijks denkbaar. Hier was de apartheid op de hand van de twaalf Afrikaanse dochters. Zij staken blootsvoets en in kleurrijke outfit superieur af tegen de bleekneuzen die bescheiden uit de coulissen kwamen opdagen. En snel weer afgingen om plaats te maken voor de koningin van het bal, regisseur Leoni Jansen, die met cast en band en de hele zaal een intiem slotnummer ('Ye Le Le') zong.

Gezien: Theater Carré. Donderdag 11 maart 2010. Tot en met eind mei op tournee door Nederland.
www.daughtersofafrica.nl
Zie ook: verslag webregio Amsterdam.