Zo ik iets ben, ben ik een strandmens. Een badgast in hart en nieren. Dat denk ik wel eens. Op de grens van droog en nat, van land en water. Daar voel ik me vrij. In m'n element en in m'n sas. Kilometers legde ik af over de planken. Blootvoets. Zand en hout als ondergrond. Of net drooggevallen strand bij de waterlijn.
Tegenwoordig treden kinderen in mijn voetsporen. Misschien wel strandmensen in de dop.
Posts
2 opmerkingen:
Ja, dat dacht ik ook, Bloothooi, dat mijn kinderen strandmensen in de dop zouden zijn. Maar nu ze jongvolwassenen zijn, gaan ze voorlopig hun eigen gang en komen ze overal, behalve op het strand. Héél misschien wel weer, als zij zelf kinderen hebben...
Ik denk dat ze een beetje plankenvrees hebben...
Een reactie posten