Profjokkers

Jokken mag niet, leerde ik ooit. Vandaag weet ik beter. Velen kun je wellicht nauwelijks betrappen op een leugen. Ze vertellen gewoon niet altijd de hele waarheid. Mijn leven zou een zoektocht kunnen zijn die andere helft, naar de halve waarheid. De wereld stikt van de halve waarheden. Het leven is vol vroom bedrog. De mensen verspreiden hooguit leugentjes om bestwil. Iedereen doet er aan mee. Waarom is de collectieve verontwaardiging zo groot als leugens aan het licht komen? Is het omdat het de aandacht afleidt van het eigen bedrog? Is het opluchting? Herkenning? 'Wie zonder zonde is werpe de eerste steen.' 

List en bedrog loont nog steeds. Het is een ware professie, een vak. Kennelijk is het risico door de mand te vallen verwaarloosbaar.  Misleiden is een vorm van verleiden. Het volk wil leugens graag geloven en ligt aan je voeten. Als je valt, val je hard. Van je voetstuk, en ben je een stuk verdriet. Huichelarij is een vorm van verdwaalde waarheid, echtheid die op de loop gaat. Aan de haal met de feiten. Soms lijkt leven in verzinsels draaglijker dan de bittere realiteit. Is het niet veiliger om verdekt en verborgen voorwaarts te gaan? Of is een heimelijk bestaan geen leugen? Eerder een geheim. Een verholen werkelijkheid. En lieg ik nu; een verborgen bestaan te verkiezen boven dat gehannes in hele waarheid? Hoe cryptisch kan een stiekem bestaan zijn? Ik hul me graag in raadselen, die zitten me als gegoten. De halve waarheid is nu eenmaal een weelde voor waarachtige liegbeesten.