Tijdrit

Dagenlang verkeren tussen wonen en werken als leek ik op weg naar het strand. De zomer liet niet los en zat me op de hielen in een tijdrit vol zonneuren. Een of andere weergod had er schoon genoeg van en biedt buien aan alsof voor niets de hemel watert.
Zo wordt een stokje gestoken voor al te veel nazomerpret. De zon gaat vroeger naar bed en lijkt het branden beu. Geen mens mag hier dagelijks opklaren. De bewolking eist haar tol. En psychiaters moeten weer aan de bak. De voorherfst haalt alvast het diepste naar boven en zet aan tot zielepijn.
Laat de oudewijvenzomer maar beginnen.