Knooppunt

Dit station kent een centrale plaats in mijn leven. Ik kwam hier vaak, nog steeds trouwens, en ging er vandaan. Dichtbij, ver weg. Bepakt en bezakt of met lege handen. Met zwaar gemoed of juist verlicht. Hier kruisten sferen, botsten humeuren en wisselden stemmingen. Utrecht Centraal Station is een knooppunt. Ook in mijn bestaan.

Vetzucht

In de schappen bungelt de foto van een Noord-Hollandse deerne. In dit geval tussen de vette roomboterkoekjes en andere baksels. Welke lekkernijen beveelt ze behalve zichzelf aan? En hoeveel mag ik er dan van nemen? Door de uitnodigende glimlach koop ik juist een extra pak cakemergpijpjes. Haar verschijning is een aansporing, een vergoeilijking bijna, 'Het mag van Sonja'.

Zonder gewichtsconsulente ben ik groot gebracht. Als ik er al een had was het mijn moeder of de schooljuf, die dit zware consulentschap er gewoon belangeloos naast deden.Tegenwoordig is er Sonja die lijn brengt in het leven van velen. Tot in de supermarkt aan toe.
Voordat super-Sonja een lumineus dieetidee kreeg werd er ongans geschransd. Haar gewichtsideaal mag dus enige naam hebben. Tegenwoordig legt Sonja extra gewicht in de schaal met een heuse foundation. Voor hulp aan kinderen tot 5 jaar, lijdend aan ondergewicht in de Filippijnen, Sudan en Mongolie. Met de opbrengsten van vetzuchtige medemensen de hongerigen voeden…. Zonder dikdoenerij wordt dus al etend de kloof tussen rijk en arm geslecht. Wat is mevrouw Bakker eigenlijk een onbaatzuchtig medemens.

Oeps...

Mijn laptop vergeten! Net als 750 andere Schipholbezoekers deze dagen overkomt. Stel je eens voor, elke week worden zevenhonderdenvijftig schootcomputers door hun baasje moederziel-alleen achtergelaten op het nationale vliegveld. Ben benieuwd hoeveel Apple's daar tussen zitten. Zonde om een iBook te verliezen want bij minder dan de helft van de verloren notebooks is sprake van hereniging.

Balspel

Weinig begrijp ik er van. Van cricket. Het met tradities en een geheimtaal omgeven balspel. De teams moeten in elk geval afwisselend batten of fielden. En de wicket moet om. Die bestaat uit ‘stumps’ en ‘bails’. Wie is nu de tegenpartij? De spelers zijn namelijk allemaal gehuld in het wit. Dat is dan waarschijnlijk te bepalen aan de hand waar je staat. In het field of op de pitch. Wat me bevalt aan cricket, is dat het zich in de open lucht afspeelt. En dat van deze sport volgens mij geen zaalvariant bestaat.

Fans

Het is alweer anderhalve maand geleden dat Kees Fens het leven liet. Naar rooms-katholiek gebruik wordt zes weken na iemands overlijden een mis opgedragen. Vandaag om 11.00 uur voor Kees Fens in ‘de Krijtberg’, St. Franciscuskerk aan het
Singel in Amsterdam. Talloze fans van zijn Volkskrant- en andere stukken missen de veelschrijver node. Fens zelf zou een ander woord kiezen. Bewonderaar of liefhebber. Vooral dat eerste is toepasselijk. Bewonderenswaardig hoe de eloquente bewonderaar andere bewonderaars met de pen beroerde. Die kunst verdient het om in ere gehouden te worden. Net als de nagedachtenis aan Fens.

Geletterd

Deze muur toont zich geletterd. Weliswaar beperkt tot twee figuren uit het alfabet. Het is eigenlijk een klankgedicht. Best wel avant-gardistisch. De stenen declameren een aardig woordje Dada. Het metrum geeft vorm aan de kadans van de treinreis. Al naar gelang de lengte van het traject (en je long-inhoud) is er de mogelijkheid van versnellen en vertraging. Een languitgerekte S aan het einde laat het geluid horen van remblokken die de ijzeren wielen tot stilstand brengen. Er was kennelijk een tijd, ergens jaren zeventig (?), dat elk station een eigen gezicht mocht bepalen. De architect kreeg de vrije hand. Nog voor de dictaten van huisstijl en zo. Het levert poetische plaatsjes op.

Niets

Voor mij is het een teken aan de wand. Als de muren konden spreken blijven gevels het woord voeren. Deze gevel geeft een zeer eigen kijk op niets en ook weer alles.

Vergeten

Een schrijnend beeld. Dit vergeten boek bij de kaartjesautomaat op het station. Wie zal het boek missen? En wat leest degene nu in de trein? Misschien is If Beale Street could talk sowieso wel vergeten door de lezers. De auteur James Baldwin is ten slotte al jaren dood. Deze roman verscheen in 1973. Met koeienletters prijkt op de voorkant ROMAN. Dat niemand denkt dat het om poëzie gaat of non-fictie. In het voorbijgaan las ik Als bielzen konden praten. Aangezien het spoor pal achter het boek ligt een begrijpelijke associatie. Het lijkt wel een geënsceneerd tafereel. Zoals het daar ligt. Voor het oprapen. Misschien is het wel expres achtergelaten, en bedoeld ter leesbevordering.

Familieziek

Een soort familiekiekje. Vermoedelijk zomer 1972. Of 1973. In Oostkapelle. Van links naar rechts: mijn zus D., broertje S. en ik. Nu ongeveer 36 zomers verder is zo'n foto ondenkbaar geworden. Mijn broertje overleed in 1996 na zelfdoding. Met mijn zus ben ik in 1999, eigenlijk al eerder, gebrouilleerd geraakt. Kortom, een mooie aanleiding voor de Bloothooi-zomerserie Waarom wil niemand familie van mij zijn? Met andere bloedverwanten in alle graden verloopt het contact ook al niet vlotjes. Misschien toch iets te heftig onderwerp om publiekelijk te delen? Laat ik daarom starten met een 'meet en greet' met mezelf. Wie weet levert het iets op en kan ik de familieziekte die af en toe de kop op steekt hiermee genezen.

NIEUW: Bloothooi beweegt. Onder links klik je door naar bewegende beelden van Bloothooi op YouTube.

Vrijheid

Bloothooi wil poëzie voorrang geven in plaats van politiek. Als echter een kortzichtige pseudo-liberaal het begrip vrijheid verkracht verdient dit natuurlijk tegengas. Lees en huiver wat Mark Rutte in het dubbeldikke zomernummer van Vrij Nederland beweert: 'Ik vind de auto een van de mooiste uitvindingen van de twintigste eeuw. Die heeft vrijheid gebracht'. Vooral dat laatste. Vrijheid? Dat er domweg veel te veel (en onnodig gebruikte) auto's in dit kikkerlandje zijn, durft vrijwel geen enkele politicus hardop te erkennen. Vrijheid misbruikt als groot woord om de gemakzucht en luiheid van het electoraat te verbloemen. Vrijheid propageren met een auto in NL is een misleidende marketing-methode. Hoe kunnen op zo'n kleine oppervlakte miljoenen automobilisten tegelijkertijd vrijheid ervaren? Dat is een grote leugen. En filebestrijding is slechts een lapmiddel. Het echte probleem ontstaat pas op de plaats van bestemming. Tenzij je natuurlijk de hele bebouwde kom, veelal de directe leefomgeving van talloze bewoners, tot openbare stalling voor blik wenst te bestemmen. Door het stijgende aantal auto's hinderen we elkaar steeds vaker. Punt uit. En wat leerde ik tijdens de cursus Liberalisme door Frank ten Grave? 'Vrijheid van het ene individu houdt op als je die van een ander hindert'. De VVD is steeds meer spreekbuis van immer mopperend en uitdijend rijdend Nederland. Rutte bumpert Rita en ook hij heeft onvrede ontdekt als niet te versmaden voer voor stemvee.

Waterdicht

Waterdicht rubber is passend schoeisel deze dagen. En dat aan het begin van de zomervakantie. Dames hebben tot en maat 38 de keuze uit frivole dessins en kleuren terwijl de heren noodgedwongen terugvallen op een traditioneel pallet van stemmig effen. De gedwongen kleurloosheid die mannenkleding doorgaans kenmerkt, lap ik soms graag aan mijn laars.

Vierkant

Met een persoonlijk woordje over de foto’s stond de consulent beeldende kunst van ZIMIHC stil bij alle exposanten. Dit ter gelegenheid van de opening van de tweedaagse expositie van fotogroep FUUZ in een heuse galerie. ‘Houdt het vierkant’, was kennelijk de boodschap die de begeleider (Puurportret) vooraf meegaf. Wat mij betreft kan er niet voldoende opening geboden worden aan goede, zogenoemde amateurkunst. Dat ‘amateur’ vind ik nogal zaterdagvoetballerig kinken. Het gaat hier ten slotte om serieuze inspanningen met resultaat dat er zijn mag, door mensen die toevallig nog iets meer te doen hebben dan als fulltime kunstenaar door het leven te gaan.

80

Ra ra, de Vijftiger is tachtiger geworden*. Hoera.

Hoera er zijn er
twee jarig
en wel meer

Hoera Mandela
kreeg een kunstwerk
van Dumas van Dumas

Hoera Vinkenoog
is een kunstwerk
van huis uit en zichzelf

Hoera
driewerf hoera

*vrijdag 18 juli om precies te zijn. Bloothooi staat graag stil bij oud nieuws. Met zijn 80 jaar is Simon Vinkenoog al jaren oud nieuws maar hij blijft opduiken. En vernieuwt zich keer op keer. Door met zijn zonderlinge zienswijze de verwondering vorm te blijven geven.

Pandje

In dit pandje zou ik best B.V. Bloothooi willen vestigen of een ander origineel bedrijf. Mij vallen meer juweeltjes van, al dan niet industrieel, erfgoed op die het verdienen herontwikkeld te worden tot verrassende bestemmingen. Te vaak lijkt platgooien en nieuwbouw het devies.

Aangenomen

De stad verandert en vernieuwt voortdurend. In mijn jeugd werd minder veel en vaak gebouwd of verbouwd. De bebouwde omgeving bleef jaren lang hetzelfde. Van projectontwikkelaars had je hooguit een handjevol, klusprogramma’s moesten nog uitgevonden worden. Het maatschappelijk middenveld kende gras. Het was geen bouwplaats of parkeerhaven. En Elco Brinkman was kroonprins bij het CDA. In mijn jonge jaren waren rijdend en bouwend Nederland nog verre van prominent vertegenwoordigd. Er leek ruimte in overvloed. Althans dat heb ik, in mijn beleving, altijd aangenomen.

Carrière

Heel, heel lang geleden begon ik als uitzendkracht in dit gebouw. Na een jaarcontract volgde in 1997 een vast dienstverband. In en rond dit gebouw versleet ik talloze werkplekken. Met zeven functies op vier afdelingen, binnen drie verschillende sectoren, zijn inmiddels dertien jaar verstreken. Waarvan de laatste vier vooral horizontale promotie kent. Ben ik wel goed bezig?

Fit

Al ruim een half jaar ga ik vrijwel wekelijks naar het healthcenter. Met Mark want in je eentje is er eerder reden om te 'verzaken'.
Zo'n anderhalf uur maken we een ronde langs cardio- en krachtapparatuur. De doelen zijn: betere conditie, meer spierkracht en minder gewicht. Het werpt vruchten af, mijn linkerhand (voor de kijkers rechts) is al een stuk lichter.

Op straat

De schone letteren liggen op straat. In figuurlijke zin dan. Parkeer ik de auto in een willekeurige straat in Rotterdam zie ik de glanzende gevelplaat voor Bint. Waar ik ook ga of sta, overal lijkt literatuur aanwezig. Ook in de Saftlevenstraat.

Laatste X? (2)

Via GSM maar liefst twee maal live verbonden geweest met De Kuip waar Doe Maar weer voor een uitverkocht stadion speelde. Hoorde achtereenvolgens Nederwiet en Is dit alles, de trompetsolo van Eric Vloeimans incluis.

Hebben de fans hun idolen deze X definitief vaarwel gezegd?

Hooggeëerd

Het circus streek neer. Een mooi staaltje van effectieve samenwerking. Zo verenigt het gezelschap de taken van directie, medewerkers en artiesten in zo'n beetje één competentieprofiel. De kapelmeester is tevens kaartjesscheurder, de drummer vervult ook de functie van huisclown en jongleur. De dame achter de kassa doet even later een trapeze-nummer en de dresseermeneer veegt, in een ander jasje, maar zonder statusverlies, gewoon de piste schoon. Iedereen steekt de handen uit de mouwen. Kom daar meer eens om in de gemiddelde arbeidsorganisatie.

Laatste X?

Alles deed het nog in De Kuip.

"Wat fijn dat jullie er zijn. En wat fijn dat wij d'r zijn. Je weet maar nooit.", sprak Henny Vrienten een vol stadion toe na het openingsnummer Doe maar net alsof.

Invloed

Beroepshalve borrelbezoek. Het komt nog al eens voor. Met enige regelmaat sta ik in een horecagelegenheid collega's uit te wuiven. Of omdat een nieuw seizoen aanbreekt, de feestdagen naderen, een boek gepresenteerd wordt. Ergo, aanleidingen te over om mijn professionele promilage op peil te houden. Je hoort nog eens wat en kunt je invloed laten gelden.

Dichtbij

Vrijwel altijd reistas en toiletspullen in de aanslag. Immer gereed voor vertrek. Om nadien, terug van weg geweest, in geuren en kleuren te verhalen over de attractiviteit van elders. Ga ik de hort op in de buurt is er ook veel moois waar te nemen. Schoonheid openbaart zich in vele vormen dikwijls dichtbij.

Donker

Was ik in juni helemaal het mannetje met de zomer in m'n bol. Nu huist de herfst in mijn hoofd. Donkere wolken pakken samen boven in het brein. Mijn leventje staat momenteel op de kop.

Als mensen tegen mij zeiden:'Ik ben aan vakantie toe', vond ik dat een gebrek aan levenskunst en een tamelijk ouwelijke uitspraak. Nu zeg ik uit volle borst: 'Ik ben aan vakantie toe'.

Glimp

Kasteel de Haar in Haarzuilens en het omliggende park zijn verworden tot pleisterplaats voor dagjesmensen en massavermaak. Dacht ik in het park een van de weinige sporen uit het rijke verleden te ontwaren, de in 1912 door Helène de Rothschild opgerichte tennisbaan en vooral het daarnaast gelegen huisje. Generaties baronnen Van Zuylen van Nijevelt en hun gasten sloegen een balletje. In het huisje meende ik een glimp op te vangen van de deftige historie. Blijkt deze tennisbaan ook al voor € 20,00 per uur geëxploiteerd.

Muziekmozaïek

Ooit was er de stem van Willem Duys die de zondagmorgen over de frequentie van Hilversum 1 opluisterde in zijn programma Muziekmozaiek bij de AVRO. Welhaast bezwerend werd de lichte muziek geroemd. Jubelend over het ‘magistrale’ orkestrale kunnen van Rogier van Otterloo. Daarna de ‘virtuoze’ vocale verdiensten van Rita Reijs bezingend.
De welbespraaktheid zoals ook mr. G.B.J. Hilterman die aan de dag legde lijkt voorgoed verdwenen. Deze heren waren mijnheren die senioriteit uitstraalden. Radioautoriteiten die ABN spraken en eloquent voor de dag kwamen. Kom daar eens om met de huidige ethervervuiling. Hoe groter het spraakgebrek, hoe hoger de verdiensten bij de commerciële radiostations. Het melige gewauwel en de pokkenherrie zijn niet van de lucht.
Was ik een vroegoude jongeman dan? Nee hoor, naast genoemde oude lullen kon ik Frits Spits en Felix Meurders best verdragen en de popcharts volgde ik op de voet. Maar Muziekmozaïek vormde een loom begin van de zondagmorgen als aangenaam interbellum na de ene schoolweek en voorafgaand aan de volgende. Een prettig verblijf in niemandsland tussen plicht en presteren. In bed luisteren naar de radiowekker was voldoende.

Puzzelen

Vrijdagavond in het park. Een man ijvert zich door een puzzelboekje gezeten tegen de voet van een boom in het avondlicht.

Weldaad

Op elk willekeurig moment van de dag stromend, warm water. Dat mag geen wonder heten. Zoiets is weelde, een aangename uitwas van welvaart. Toch iets om bij stil te staan. Vooral als weer honderden liters, al dan niet onder hoge druk, achteloos wegvloeien.

Vrouwenparkeerplaats?

Nee. Dat zou al te makkelijk zijn. De vrouwen die ik ken, kunnen over het algemeen beter autorijden en inparkeren dan ik. Het idee van speciale vrouwenparkeerplaatsen vinden ze overigens ronduit belachelijk.

De wens voor de vrouwenparkeerplaats als nieuwe hoeksteen van de samenleving is misschien bedoeld voor CDA-leden van het 'zwakke' geslacht. Eigenlijk worden het dan Christen-Democratische parkeerplaatsen (CDP). Met de bijbel op het dashboard en je bent vrijgesteld van lang zoeken naar een plek.

Overgang

Het CDA wil dat er een groot aantal speciale vrouwenparkeerplaatsen komt. Zodat vrouwen 'met de Maxi-Cosi of de boodschappen niet zo hoeven te hannesen'. Mannen hannesen kennelijk nooit met de Max-Cosi of de boodschappen.
Spoedig volgt een vurig pleidooi voor fietsstroken, stoepen, terassen, bussen, treinen en een overgang speciaal ten behoeve van vrouwen.

Binding

Als mensen
metaal waren
dan was er een
hoop oud roest