V

Wat heet. Ik ben er één van de Generatie X, ook wel Generatie Nix genoemd. De verwende generatie die alles al heeft, steeds maar meer wil en met ongeschonden blazoen elke strijd vermijdt. Soms mis ik een revolutie. De eendracht, en breed gedragen overtuiging ergens tegen te zijn. En dus samen met anderen te vechten voor verandering. Er is gelukkig geen onderdrukking meer. Althans geen systematische onderdrukking door een gemeenschappelijke vijand. Hoe dan ook, dat vechten is juist zo veranderlijk.
Het is een veeg teken dat de sentimenten bij volks gewoel snel omslaan. Een volk dat vreugde viert in de straten is een zegen. Maar wat als het volk verdrietig is of furieus. Dan is in de gauwigheid een vriend tot vijand gebombardeerd. Als je de ‘verkeerde’ krant leest, op de foute partij stemt, kortom als je anders denkt. Er is een dader gevonden. Die ogenblikkelijk bestreden moet worden. Het bericht gaat als een lopend vuurtje. De handen gaan alras op elkaar voor sterk staaltje van snelrecht. Tegen het slaan en schoppen door een woedende menigte helpt geen breedgeschouderde broer of worstelende vader. Degene met de hardste stem, het meeste gezag kan het tij misschien nog keren. Als de verdediging al gehoord wordt. Maar elke doodgeknuppelde vijand die achteraf vriend bleek te zijn is er één te veel. Foutje bedankt. Alles uit naam van vrede en vrijheid. Jan Greshoff dacht het volgende: "Revolutie is een onrecht, dat dient om het onrecht van gisteren snel en afdoende in het onrecht van morgen te veranderen."
Nee, dan bij voorkeur een fluwelen revolutie. Ik wil best ergens vóór zijn en vechten. Maar zonder bloedvergieten a.u.b.. Dat geeft zulke vieze vlekken.
Verdorrie. Victorie.
Nog liever sluit ik me aan bij de woorden van Emma Goldman, Amerikaanse anarchist. "If I can't dance I don't want to be part of your revolution."