Beeldschermvlokken

In de dagen dat ik het medialandschap bewonderde ging de televisie wel eens op sneeuw. Of je zag het testbeeld. In dezelfde tijd klonk op Hilversum 2, 3 en 4 na 00.00 uur het Wilhelmus en daarna volgde radiostilte. Na een hele dag bewegende beelden en hoop gekakel was het welletjes.
Tegenwoordig weet de treurbuis van geen ophouden. Soms verlang ik hevig naar de sneeuw van weleer en krijg onbedwingbare lust in een scherm vol testbeeld. Tegelijkertijd bemerk ik een grote verandering in mijn beeldbehoefte. Zelden nog kijk ik 'realtime' naar een programma. Op de laptop zie ik fragmenten via uitzendinggemist.nl. Televisie kijken, alleen of samen op de bank, is voor mij al een hele poos verleden tijd en tamelijk ouderwets verpozen. De reden wordt onderstreept na lezing van Horen, Zien en Zwijgen, de in NRC Handelsblad verschenen verzamelde televisiekritieken door Gerrit Komrij halverwege jaren zeventig van de vorige eeuw. Verrassend hoe actueel de teksten vandaag de dag zijn en verbazingwekkend welke profetische woorden de schrijver optekende terwijl hij het verschijnsel televisie met de verdwenen zeppelin vergeleek.

’Geen spoor is er van over. ’t Was een gigantisch doodgeboren kind. Is het dan niet ook mogelijk dat over dertig jaar de tv volkomen verdwenen is? Ook zij is een technisch speelgoed, een afleiding en een luchtbel, die te zwaar wordt belast, waarvan te veel wordt geëist.
Mogelijk is het.
Maar zelfs dan nog zal de tv kreperen. Terwijl de zeppelin teloorging.’

In de echte sneeuw zie ik kristallen glinsteren. Sterren stralen vanavond overal, behalve in Hilversum, Aalsmeer en Amsterdam. Of weet ik veel waar het Gooische matras door jarenlange zelfbevlekking en doorligplekken stuiptrekkend vuil achterlaat, en het gedateerde materiaal verworden is tot sterfbed.