Ze eindigen bijna in de zeearm. De spoorweg. En de snelweg ook. Of ze beginnen daar juist. Al bijna twintig jaar verrast deze stad mij. Soms lieflijk, dan ineens onstuimig. Vlijmend en veranderlijk Vlissingen. Alsof de schepping hier een aanvang neemt en de grens opzoekt...
Het weerzien met de Westerschelde is een weldaad voor mijn gemoed. Te voet over de dijk naar de binnenstad. Naar de brasserie waar ik graag kom. Deze keer voor een bliksembezoek. Met aangename ontmoetingen in een warme herberg.
Posts
1 opmerking:
Ach ja, als heer Blootbras maar op tijd zijn alcoholische versnapering krijgt. En dat "bliksembezoek"? Kennelijk zitten zijn naasten hem op de hielen.
Een reactie posten