Duco Witman wil graag mensen 'pleasen'. Vooral mensen buiten de deur. Collega's, opdrachtgevers, vrienden en kennissen. Daarnaast kent Witman muurvaste patronen. Zodra deze in gevaar komen stopt het 'pleasen'. De rituelen, zoals om elf uur in bed radio luisteren, de krant lezen 's morgens, ze zijn heilig. Vrijdag het avondblad kopen in de boekwinkel en zaterdag het dagblad uit de hoofdstad in de tabakszaak. Hij veinst de man van de wereld te zijn. Witman's wereld. Op een eiland. In zijn eigen hoofd. De horizon reikt nauwelijks verder.
Zo verzucht hij ineens, na het douchen en zichzelf opnemend in de spiegel:
"Ontdoe mij van het keurslijf, laat me niet meer voldoen aan mijn eigen verwachtingspatroon. Breek eens uit. Please!"
Zo verzucht hij ineens, na het douchen en zichzelf opnemend in de spiegel:
"Ontdoe mij van het keurslijf, laat me niet meer voldoen aan mijn eigen verwachtingspatroon. Breek eens uit. Please!"
Posts
4 opmerkingen:
Zeg Hugo, waarom noem je jezelf in deze autobiografie ineens Duco Witman?
Elke gelijkenis met bestaande personen of de werkelijkheid berust op toeval.
Geloof ik niks van, je hebt het gewoon over jezelf.
Chapeau Bloothooi, Weef een verhaal waarin een ieder herkennen kan.
Een reactie posten