Schildersdozen

Domburgse dames en Veerse joffers die het begin vorige eeuw niet ontbrak aan de royale inhoud van hun schilderbak.
Met onder meer olie, verf, palet, penseel en stopmes gaven zij vorm aan menig doek. Het resultaat van deze huisvlijt is een bonte verzameling kunstbeoefening.

Verontrustend

In dit overgereguleerde land negeren de meeste mensen opgelegde geboden en verboden. Enige innerlijke beschaving is de gemiddelde Nederlander vreemd.

Schijn

Schijn bedriegt. Het vereist een speciaal oog om Domburg te doorzien. Achter de faςade van vergane glorie vinden veel families al generatie op generatie hun weg, en vieren vakantie met zo nu en dan een zeebad.

Monnikenwerk

Eens noemde iemand, vast een protestante tante, mij patertje Goedleven. Daar kon ik me niets bij voorstellen.
Gisteren kwam ik hem tegen, in het bos. Een trappist keek me olijk aan. Een vrolijke Frans die met pauselijke zegen zijn waar aanprijst. De kerk als bodega. Rome regeert tot in het strandpaviljoen.

Gloedvol

Al jaren bezoek ik een vertrouwd adres voor een goed kampvuur. En elke keer springt de vonk over.
In aangenaam gezelschap gloedvol vertellen, aandachtig luisteren en kijken naar het vuur. De aandrift van het leven met verve vertolkt door brandend hout. Als een eeuwige vlam lijkt de hartstocht eindeloos aangewakkerd. Op deze plaats praat de liefde in gesprokkelde raadsels. Wat rest is de smeulende herinnering.

Omver

De wind schermt met kracht. En lijkt voornemens alles wat los is omver te blazen. Maar de stranddag staat als een huis. Vast en zeker.

Drieling

Als strandstoelen konden poseren dan stelde de drieling zich alsvolgt op. De vraag door wie en waarom ze op het vrijwel verlaten strand waren achtergelaten kwam pas na het nemen van de foto in me op.
Ondanks mijn aandringen zeiden ze geen 'cheese'.

65+

Misschien kan de 65+ er werk van maken door plaats te nemen op een senioren 2 zitsbank.
Deze vorm van vraag en aanbod zegt misschien iets over de streek waar ik vakantie vier.

Kost

Wat gebeurt er ondertussen achter de duinen? (Of voor de duinen, het is maar hoe 't bekijkt).
Het graan groeit op een akker aan de Dunoweg. Aan de andere kant een ander gewas dat ik als stedeling niet herken. Zoals ik veel planten en dieren niet kan thuisbrengen. Wel geef ik mijn ogen de kost op de grond waar boeren de baas zijn. En projectontwikkelaars het nakijken hebben.

Weerpraatje

Een stevige regen- en onweersbui ontwikkelt zich dinsdagmiddag boven onze hoofden en trekt in noordoostelijke richting landinwaarts.
In mum van tijd hebben we het strand voor ons zelf.

Rekkelijk

Huisje aan zee. Hoeveel definities kent het begrip 'aan zee'? Zoiets is nogal rekkelijk. Complete dorpen en zelfs steden liggen aan zee. Afhankelijk van waar je verblijft blijkt de zee toch verder weg.
Te voet en per rijwiel kom je gelukkig een heel end. Als je deze 's avonds in de tuin hoort dan ben je in de buurt en lijkt het aan zee.

Bron

Dit krijtbord is een belangrijke bron van informatie de komende tijd. Daar kan geen beeldscherm tegen op. Laat ik eens in verbinding staan met de elementen. En zonder Gmail, Google en Twitter trachten de dagen te slijten. Met nadruk op trachten... Een dag niet online, is een dag niet geleefd lijkt de voorgeschreven leefregel.

Concentratie

Vertier en genoegen voor zovelen, geconcentreerd aan de kust. Badgasten eisen vrijwel allemaal de zee van ruimte exclusief op.

Constructie

Dit maaksel lijkt wel Mecano, maar dan in een constructie voor grote mensen.

Beschaafd

Bij toeval loop ik langs de reizende fototentoonstelling van de stichting Varkens in nood. Op hun website lees ik dat ze met 'beschaafde en spraakmakende campagnes probeert publiek, politiek, supermarkt en ook varkensboeren ervan te overtuigen dat varkens een beter leven verdienen.'
Zelf ken ik varkens uitsluitend in plakjes. Dat wil zeggen hun vlees, spek en hart Met specerijen en conserveermiddelen (E250) verpakt onder beschermende atmosfeer. Die delen van het dode beest neem ik als mondvoer beschaafd tot me.
De foto's van een overvolle stal zijn andere koek. Varkens verdienen inderdaad een beter leven. Zoals zoveel wezens op deze aarde.

Zus

Jij krijgt regen
jij krijgt zon
jij krijgt een hand van vrienden
een zoen van je vent
jij krijgt nieuwe broers
nieuwe zussen
jij krijgt andere ouders
jij bent opnieuw geboren
in een familie van vreemde ooms en tantes
Voor mij onbekende neven en nichten
bezoeken jouw verjaardagsfeest
Zo schep je een wereldorde
waarin ik de weg niet weet

Pilaf

Bij de door de gastheer voorgeschotelde Curry Pilaf combineren de Gewürztraminer en Pinot Gris wat mij betreft prima. Hoewel de laatste na het eten beter tot z'n recht kwam. In mijn mond. Maar zoals met elke proefervaring valt hier vast en zeker op af te dingen. Zo ben ik verre van een kenner en geniet bovenal van de aandacht die de gastheer aan de dag legt voor zijn bezoek. Een goed gesprek op het menu geeft bovendien een extra sausje.

Oponthoud

De brug wacht
op dat moment:
even staat
het leven stil
maar niet lang
De weg baant
de straat beweegt
bomen buigen
spoken rijden
pijlen richten
de dag krijgt
een vervolg

Deugd

Als ik dan toch van A naar B moet. Waarom dan niet dakloos? En ondertussen voluit genieten van de Hollandse luchten. Alsof ik door een aquarel van de Haagse School heen rijd. Of dat me Ruysdaellucht tegemoet snelt.
Zo wordt de min of meer noodzakelijke deelname aan het gemotoriseerde verkeer vandaag een deugd.

Jammer

Voor AT-5 Nieuws, een programma van de Amsterdamse lokale televisiezender, sprak Simon Vinkenoog op 25 juni 2009 nog levendig voor de camera.
Over de drie voorgedraaide joints, de pure wiet die de dichter van de verslaggever cadeau kreeg zei hij:
"Da's voor een verre toekomst waar ik nu nog niet aan durf te denken."
"Die zijn er voor als'ie terugkomt. Op de tuin.", voegde zijn vrouw Edith Ringnalda er later aan toe.
"Ik ben zo bang dat ik dit jaar mijn tuin niet zal zien. Dat zou ik jammer vinden. Als ik niet zie hoe al die mooie rozen opbloeien. Wat er allemaal aan de hand is. Dat is toch echt leven."

Hij zag zijn tuin niet en is nu dood. Ergens op internet lees ik hoe de dichter en levenskunstenaar zich eerder uitliet over de dood:
'Herboren zal ik worden in de geest van energie die zich in mijn leven gemanifesteerd heeft - hoe die energie eruitziet, of ik terugkeer in het rad van geboorte en wedergeboorte vraag ik me (nog) niet af, dan wel of ik ervan afgeslingerd word en een andere verschijningsvorm aanneem – Ik wacht af, met nieuwsgierigheid; doodgaan nooit aan den lijve meegemaakt; wat me over vorige incarnaties verteld is aanvaard ik, nee niet schouderophalend, maar zoals je dat met alle kennis doet. Zo nodig verwerven, verwerken en versterken.
En dan behoud je de goede dingen en mag je jezelf, met Leonardo Da Vinci, “een discipel van de ervaring” noemen. En het Koninkrijk der Hemelen, dat je zal worden toegeworpen, dien je eerst en vooral in je eigen innerlijke dienen te vinden, voor je er met anderen over kunt praten.'
Het nawoord van dit vraaggesprek in juli 2006 besluit Simon Vinkenoog met de woorden:
'La Vie Est Belle!'

Tweezitter

Plezier voor twee, in je eentje. Achter het stuur van een MG.

Limiet

Is de sky inderdaad the limit?

Gezelschapsspel

Laat ik een gokje wagen. Nicotine en kaarten of dobbelen gaan kennelijk goed samen en een creatieve geest wil dit wereldkundig maken.

Einde

Licht aan het einde van de tunnel. En twee fietsen.

Ongeringd

Een stad zonder ring is geen echte stad. De stad wacht op een aanzoek. Gelukkig is er de serieuze flirt van Rijkswaterstaat. Want met de zogenoemde variant A krijgt Utrecht misschien een heuse snelwegring. De A2 en de A12 krijgen meer rijstroken en de Noordelijke Randweg Utrecht, waar de Zuilense Ring deel van uitmaakt, wordt een snelweg en doorgetrokken van de A2 en de A12. Door, onder of langs Leidsche Rijn...
Op de kaart lijkt de ruimte voor het beoogde tracé alvast vrij gehouden.

Impressie

Bij de rode beuk op de buitenplaats mochten schilders en dichters het antwoord, hun artistieke impressie delen. Naar aanleiding van de vraag: 'Wat doet het landschap met ons.'
Het antwoord op de vraag bleef ik verschuldigd, hoewel de volgende gedachte mij buiten bekroop.

Landschap

Het landt
het schept
het zweeft
het kleeft
het hobbelt
het bobbelt
het vliegt
het zoemt
het zingt
het dwingt
het ruist
het bruist
het pluist
het barst
het knarst
...

Uitstappen

Als dit maar niet de laatste halte is.

Bezorgd

Beste postbode,

Een deel van mijn leven is door jou bezorgd. Vriendschap, liefde en familieband bestelde jij op alle adressen waar ik korte of lange tijd doorbracht. Velletjes vol vertrouwelijke vriendinnenvertelsels, verontschuldigingen, prentbriefkaarten, bijgesloten bankbiljetten, bekentenissen, bemoeienissen, alles voldoende gefrankeerd en afgestempeld. Lief en leed bracht jij aan huis. Dank daarvoor.

Uit mijn jeugd herinner ik me je als voorname ambtsdrager van het briefgeheim. Het publieke geheim vandaag de dag is dat er nauwelijks meer brieven verzonden worden.
Alsof mensen niet zo heel lang geleden elkaar meer aandacht gaven, de moeite namen, tijd vrijmaakten. Ervoor gingen zitten, pen en papier gebruikten om gedachten te delen, een postzegel plakten, naar de brievenbus liepen. Jij vormde het sluitstuk van de lange weg tussen zender en ontvanger. Jij bracht hoop, geluk en verdriet. Menig lot werd in jouw handen gelegd. Dan was er van maandag tot en met zaterdag dat ene moment waarop een employee van Posterijen, Telegrafie en Telefonie een voornaam moment van de dag markeerde.
“Is de post al geweest?”, luidde de vraag vol verlangen naar verwachte berichten. Tegenwoordig klinkt twee tot driemaal daags het geklepper. Mensen in blauwe, gele en oranje bedrijfskleding dumpen machinaal voorgedrukt materiaal van massale mailings op de deurmat.

Beste postbode, jouw ambt is verworden tot een noodzakelijk parttime baantje. De mobiele telefoon, SMS en e-mail hebben je altmodisch gemaakt. De godganse dag langs de deuren gaan, terwijl vrijwel het land in continu in verbinding staat en hebben en houwen online verslaat. Het handschrift is vervangen door vliegensvlugge tikvingers op een QWERTY toetsenbord. Aan het bezorgen van reclamedrukwerk en zoveelste vensterenvelop valt geen eer te behalen.

Beste postbode, ik zal je nog gaan missen. Dat geef ik je op een briefje.

Hartelijke groet,


HZ

Verkeersinformatie

Langzaamrijdend en stilstaand verkeer aan de Oudegracht.

Ziekenhuisvredebreuk

In de lounge van de afdelingen Cardiologie en Hartbewaking op de tweede verdieping van het ziekenhuis lees ik gezeten achter één van de twee computers de volgende mededeling:
‘uitsluitend bestemd voor patiënten van de afdelingen 2 A en C.’
Ten eerste ben ik geen patiënt, ten tweede slechts bezoeker van een hele andere afdeling, namelijk 2 D. De Intensive Care. Lig je daar eenmaal dan is er weinig lust om te computeren. Gesteld dat de zieke überhaupt kan lopen, laat staan achter een PC plaats nemen, want dan is deze allang heengezonden van 2 D. De patiënten daar hebben allerlei monitoren om zich heen hangen, dat wel.
‘Gelieve u aan deze regels te houden’, staat er ter bevestiging.
Zwaar in overtreding verzend ik een e-mailbericht. De lounge wordt verder bevolkt door een drietal heren, waarvan twee zwaarlijvig. Ze wedijveren om het aantal omleidingen dat hen wacht.
Ineens gaat de mobiele telefoon, een familielid dat ik al tien jaar niet gesproken heb. Terwijl zich een gesprek ontspon, sluit ik de computer af en druk ik in de haast op het witte kruisje, in het rode vakje helemaal rechts boven aan.
Lange rijen tekst bewegen zich ineens vliegensvlug over het beeldscherm. Iets over ‘searching files’ en andere onbegrijpelijke tekst. Dit blijft minuten lang doorgaan. Het roept het beeld op van een ingenieuze hacker die net het netwerk van het Pentagon heeft gekraakt. De harde schijf kraakt en pruttelt.
De drie heren kijken elkaar aan en denken vast dat ik softwareprogrammeur ben. De computer uit en weer aanzetten helpt geen bal. Weer kom ik in de bestandenzoekactie terecht met dezelfde rijen onbegrijpelijke tekst.
Bij de receptie biecht ik mijn overtreding op. En beken ik de patiëntencomputer op heel kundige wijze onklaar te hebben gemaakt. Ze nemen de ziekenhuisvredebreuk luchtig op.
“En sorry mijnheer, de afdeling Automatisering is al naar huis”, luidt de reactie.
Ach, ik heb mijn best gedaan en hartpatiënten kunnen best één computer met elkaar delen.
Even later wordt mijn moeder, komend vanaf de OK voorbij gereden richting IC, en kan ik daarna een SMS-bericht sturen aan bezorgde familie:
‘1e update: armen goed roze en weer aan elkaar.’
Vlak voor verzending voeg ik de ‘d’ toe om onnodige verwarring met het inwendige en uitwendige te voorkomen. Haar bovenste ledematen heeft de chirurg tijdens de operatie ongemoeid gelaten. In elk geval hoeft zij ons niet meer met open darmen te ontvangen.

Stoptrein

Voet op vreemde bodem zetten betekent een eerste blik op de luchthaven. Die bij de stad ligt, deze stad kent achterland, het achterland een continent. Zo weet ik altijd waar ik ben.
De Bosatlas liet het me zien. Alles is in perspectief aan te wijzen. Dat zag ik ten slotte in de atlas in mijn ouderlijk huis, die mij de indruk gaf dat je met land kon kaarten. Dat de wereld spelenderwijs te bedwingen was. In het dorp was geen vliegveld, wel een station.
In mijn kamer hoorde ik de stoptreinen in de verte gaan en komen. In beide richtingen. Het stelde me gerust, elk half uur te kunnen instappen. Op weg in westelijke of oostelijke richting.
Het geluid van de laatste trein klonk anders, zo definitief. Alsof er geen weg terug was en ik moest blijven waar ik was. En veraf onbedwingbaar leek. Voor altijd veroordeeld tot dichtbij ging ik slapen.
Wat was ik blij als ik de volgende morgen een trein hoorde.