Jammer

Voor AT-5 Nieuws, een programma van de Amsterdamse lokale televisiezender, sprak Simon Vinkenoog op 25 juni 2009 nog levendig voor de camera.
Over de drie voorgedraaide joints, de pure wiet die de dichter van de verslaggever cadeau kreeg zei hij:
"Da's voor een verre toekomst waar ik nu nog niet aan durf te denken."
"Die zijn er voor als'ie terugkomt. Op de tuin.", voegde zijn vrouw Edith Ringnalda er later aan toe.
"Ik ben zo bang dat ik dit jaar mijn tuin niet zal zien. Dat zou ik jammer vinden. Als ik niet zie hoe al die mooie rozen opbloeien. Wat er allemaal aan de hand is. Dat is toch echt leven."

Hij zag zijn tuin niet en is nu dood. Ergens op internet lees ik hoe de dichter en levenskunstenaar zich eerder uitliet over de dood:
'Herboren zal ik worden in de geest van energie die zich in mijn leven gemanifesteerd heeft - hoe die energie eruitziet, of ik terugkeer in het rad van geboorte en wedergeboorte vraag ik me (nog) niet af, dan wel of ik ervan afgeslingerd word en een andere verschijningsvorm aanneem – Ik wacht af, met nieuwsgierigheid; doodgaan nooit aan den lijve meegemaakt; wat me over vorige incarnaties verteld is aanvaard ik, nee niet schouderophalend, maar zoals je dat met alle kennis doet. Zo nodig verwerven, verwerken en versterken.
En dan behoud je de goede dingen en mag je jezelf, met Leonardo Da Vinci, “een discipel van de ervaring” noemen. En het Koninkrijk der Hemelen, dat je zal worden toegeworpen, dien je eerst en vooral in je eigen innerlijke dienen te vinden, voor je er met anderen over kunt praten.'
Het nawoord van dit vraaggesprek in juli 2006 besluit Simon Vinkenoog met de woorden:
'La Vie Est Belle!'