Beste postbode,
Een deel van mijn leven is door jou bezorgd. Vriendschap, liefde en familieband bestelde jij op alle adressen waar ik korte of lange tijd doorbracht. Velletjes vol vertrouwelijke vriendinnenvertelsels, verontschuldigingen, prentbriefkaarten, bijgesloten bankbiljetten, bekentenissen, bemoeienissen, alles voldoende gefrankeerd en afgestempeld. Lief en leed bracht jij aan huis. Dank daarvoor.
Uit mijn jeugd herinner ik me je als voorname ambtsdrager van het briefgeheim. Het publieke geheim vandaag de dag is dat er nauwelijks meer brieven verzonden worden.
Alsof mensen niet zo heel lang geleden elkaar meer aandacht gaven, de moeite namen, tijd vrijmaakten. Ervoor gingen zitten, pen en papier gebruikten om gedachten te delen, een postzegel plakten, naar de brievenbus liepen. Jij vormde het sluitstuk van de lange weg tussen zender en ontvanger. Jij bracht hoop, geluk en verdriet. Menig lot werd in jouw handen gelegd. Dan was er van maandag tot en met zaterdag dat ene moment waarop een employee van Posterijen, Telegrafie en Telefonie een voornaam moment van de dag markeerde.
“Is de post al geweest?”, luidde de vraag vol verlangen naar verwachte berichten. Tegenwoordig klinkt twee tot driemaal daags het geklepper. Mensen in blauwe, gele en oranje bedrijfskleding dumpen machinaal voorgedrukt materiaal van massale mailings op de deurmat.
Beste postbode, jouw ambt is verworden tot een noodzakelijk parttime baantje. De mobiele telefoon, SMS en e-mail hebben je altmodisch gemaakt. De godganse dag langs de deuren gaan, terwijl vrijwel het land in continu in verbinding staat en hebben en houwen online verslaat. Het handschrift is vervangen door vliegensvlugge tikvingers op een QWERTY toetsenbord. Aan het bezorgen van reclamedrukwerk en zoveelste vensterenvelop valt geen eer te behalen.
Beste postbode, ik zal je nog gaan missen. Dat geef ik je op een briefje.
Hartelijke groet,
HZ
Posts
4 opmerkingen:
Laat mij raden, nu er (nog) geen tekst bij deze foto staat: dit is Hugo's eerste én laatste liefdesbrief.
De envelop in kwestie bevat een schrijven van Henk Westbroek uit 2001.
Laat ik verzekeren dat er nimmer sprake was van een liefdesrelatie met hem, laat staan dat liefdesbrieven werden gewisseld.
Kennelijk wekt zijn handschrift een onvoldoende masculiene indruk.
Grappig, zo'n strak handschrift voor iemand die in permanent kennelijke staat is...
Soms aan het eind van de middag, maar bij droog weer alleen, scharrelt er een man of vrouw in een oranje hesje door de straat.Met een leesbril op de punt van de neus een stapeltje enveloppen en tijdschriften in de hand.Beurtelings onderzoekend kijken van stapeltje naar de gevels.Vermoedelijk is dit iemand die het werk van de postbode heeft overgenomen, zonder de kennis en routine is het onbegonnen werk. Waar is de tijd gebleven dat een brief of kaart gepost voor 18.00 uur de volgende dag bij geadresseerde in de bus lag?Er zijn nu twee postbezorgers(m/v) behalve oranje ook geel(duiste post).Een brief of kaart blijft de voorkeur genieten boven de digitale communicatie, als het om iets persoonlijks gaat tenminste. Dat de bezorging is gaan haperen geeft extra accent zou ik zeggen.Van de nood een deugd maken.
dr.buckstra
Een reactie posten