Gedag

Bij het tweede kunstwerk liep ik terug naar het paviljoen. Het leek me beter een Prosecco te drinken in plaats van het groepsgewijs bezichtigen van de andere 23 beelden.
Mij was het tenslotte te doen om de schrijver die zijn boekje zou aanbieden aan de bewoonster van de vinexwijk waar hij de eerste nacht logeerde.
Aangezien ik hem via e-mail interviewde voor een personeelsblad leek het me wel zo fatsoenlijk hem persoonlijk te begroeten. Zo zou hij kunnen zien wie hem het hemd van het lijf vroeg.
Een collega introduceerde me bij de auteur.
"O ja, het vraaggesprek", zei de reislustige schrijver, "dat is toch goed gelukt".
Via zijn assistent wisselden de berichten elkaar af. Vragen werden voorzien van antwoorden. En die weer van nieuwe vragen.
"Is Johannes er ook?", vroeg ik.
"Ja, die is er ook", klonkt het bevestigend, terwijl hij een blik over de lange eettafels wierp.
"Ik ga even wat mensen gedag zeggen."
En weg was hij. Hij schoof na innige begroetingen, vrijwel elke vergezeld van drie zoenen aan bij een tafel met overwegend vrouwelijk schoon. Ik geef hem geen ongelijk. Waarom onnodig lang ouwehoeren met de scribent van een personeelsblad terwijl er aangenaam gezelschap wacht. DJ Blue Flamingo draaide de volgende geluidsdrager.
Uiteindelijk vertrok ik voortijdig vanwege een afspraak. Geen foto, geen onthulling van het boek. Maar wel met een handdruk. Hopelijk met die van zijn schrijfhand.