Beestenboel

Mensen kunnen grommen. En beestachtig zijn. Toch waant de mens zich superieur ten opzichte van dieren. De mensheid toont zich oppermachtig. Best een bijzondere positie voor de soort die veruit in de minderheid is, afgemeten aan de aanwezigheid hier op de aardkloot. 

Zelf gedoog ik een huisdier. Een witte kater. Die mij lijkt te hebben uitverkoren als zijn kamerheer. Ik ken mijn plaats. Als hij naar buiten wil, of eten, voert hij me naar de voordeur of de proviand-bak. Braaf volg ik. Ook andere fauna kan ik best verdragen. Viervoeters, knaagachtigen en fladderspul. De teckel van bekenden. Ik heb alleen weinig met vissen.

   

In het voorbijgaan wil ik sommige dieren wel eens begroeten. In het Algemeen Beblaat Schaaps wens ik bij gelegenheid de schapen in de wei een welgemeend goedemorgen. Heel soms blaten ze iets terug. De meeste keren echter, kijken ze me schaapachtig aan. Boven me, in de bomen hoor ik een luid gekwetter. Verderop blijft een specht hameren op een mierenmaal. Komt een mensenbaas me tegemoet gelopen met twee maal uit de kluiten gewassen exemplaren poep op poten. Stadsduiven die menen bestemmingsverkeer te zijn, en de doorgang belemmeren, waarschuw ik met geklingel van de fietsbel. 

Als ik zo om me heen kijk zijn er hele hoop. Op mijn pad zijn er dagelijks een boel beesten. 

W.V.T.T.K.

1. Als er van een diersoort een plaag is, een gigantisch
   overschot, dan is het wel de vergadertijger. 
2. Soms weet je dingen allang, en heet en opeens nieuws te zijn. 

De Havard Business Review stelt dat managers voortdurend vergaderen. Terwijl het team stuurloos achterblijft. Nou, nou wat een ontdekking. Wat volgt zijn richtlijnen en een beslisboom. Met die laatste kan de manager checken of aanwezigheid bij de vergadering wel noodzakelijk is.    

'Niet vergaderen als je het kunt doorbellen, niet bellen als je het kunt mailen en als vergaderingen nodig zijn, maak ze dan korter', luidt een van de aanbevelingen. 

Het temmen van vergadertijgers. Daar moet je een vakbekwame dompteur voor meebrengen. Of een sterke technisch voorzitter. Wat zou dat verlichting brengen voor alle drukke baasjes, die zich vergadertijgerend door de agenda heen ploeteren. Met een strak tijdschema als stormbaan. 

Kantoorontmoetingen

"Mag ik jouw zwengel even?"  

Je zou het een impertinente vraag kunnen noemen. Zo op de maandagmorgen. Zelf houd ik net een toetsenbord ondersteboven. Broodkruimels en ondefinieerbaar gruis vallen op het bureau. Evenals afgebroken nagels en een haar. Mogelijk nog ander DNA-materiaal. 

De collega wil zijn bureau omlaag 'draaien'. Met de zwengel stelt hij de juiste hoogte in. Terwijl zijn bureaublad steeds verder daalt, blijft de stroomkabel van de PC hangen op het naastgelegen hogere bureau. De computer, met daar bovenop het beeldscherm kiept vervaarlijk voorover. Bij het verschuiven schiet de stroomkabel er uit.  De collega klikt een voor een de armleuningen van de bureaustoel naar beneden.   

Het zijn de zegeningen van Het Nieuwe Werken. Jan en allemaal gebruikt een-en-hetzelfde bureau, stoel en werkstation. Wel goedkoper qua overheadkosten. Minder faciliteiten, lagere schoonmaakkosten en inkrimping van kantoorruimte. Dat je een keer thuis werkt is geen probleem tegenwoordig. De zegening van thuiswerken is dat je beter koffie drinkt. 

Dezelfde dag komt het nieuwsbericht over het Amerikaanse bedrijf Yahoo. De nieuwe topvrouw schaft het thuiswerken af. 'vanaf juni moet iedereen weer gewoon naar kantoor komen, anders word je ontslagen', zo lees ik. De CEO stuurde een memo waarin ze onder meer schrijft: 'De beste beslissingen en inzichten komen uit de wandelgangen en discussies in de kantine, door mensen te ontmoeten, en door met je team te vergaderen.' Waar kreeg mevrouw de CEO dit heldere inzicht? In de wandelgang, aan de lunchtafel of tijdens een teamvergadering?  

Zullen de medewerkers, eenmaal op kantoor, allemaal een vast bureau krijgen? Dan hoeven ze in elk geval niet meer om je zwengel te vragen.   

Blootdooi

Ploegsneeuw in het winterland. Hoog tijd dat het blootgras opkomt. En de koeien er omheen grazen. 

Residentie-cel

In de residentie, op het Buitenhof - naast de ingang naar het Binnenhof -, staan twee heuse telefooncellen. Misschien om de volksvertegenwoordigers te laten geloven dat als ze daar staan, overal in het land nog telefooncellen zijn.

Of zijn het de allerlaatste twee die nog heel zijn. Omdat niemand het in z'n hoofd haalt, met zoveel beveiliging en bewaking in de buurt, de cellen te slopen of als openbare WC te gebruiken. Telefoonboeken ontbreken overigens. 

  

Geen bal 8

Nazorgverlof

Na afloop van televisieprogramma's over bijvoorbeeld oorlog, seksueel geweld of ander leed kun je terecht voor nazorg. De volgende mededeling verschijnt wel eens in beeld: 'Indien u naar aanleiding van deze uitzending behoefte hebt aan een persoonlijk gesprek kunt u bellen naar ...' De nazorg wordt vaak verzorgd door Stichting Korrelatie. 

Een enkele keer klinkt een bevoogdend woord vooraf, in de trant van 'de volgende beelden kunnen als schokkend worden ervaren'. Veel vaker lijken schokkende beelden de normaalste zaak van de wereld. Al zappend zie ik verkrachtingen, gewelddadige overvallen, ontvoeringen, achtervolgingen. Veel vuurwapens, ontploffingen en bloed. Je zou verwachten dat Stichting Korrelatie overuren maakt. Toch lijkt de roep om nazorg niet groter te worden. Is er nog wel behoefte aan een gesprek? Na afloop van heftige televisieprogramma's. Of is de kijker inmiddels gewend  oorlog, seksueel geweld of ander leed? 

Zelf kies ik voor voorzorg. De belangrijkste voorzorgsmaatregel is om de televisie helemaal uit te schakelen.  

Terroir van treurnis en troost

Bij de glasbak zie ik een televisieprogramma-format voor me. Werktitel: De glasbak almanak. De verslaggever/presentator spreekt mensen aan die flessen, potten en ander glaswerk deponeren. Bij de glasbak komen verhalen samen. Daar gaan levens en levers aan scherven. De glasbak-personality benadert de glas-wegbrengers, de flessenwerpers op een manier zoals Joris Linssen in Hello Goodbye. De glasbak immers, is een groot 'goodbye'. Het afscheid van uren verstrooiing, uitdrijving van kopzorgen. Bij de glasbak verdwijnen vele vluchten naar voren.       

Waar hebben ze gedronken? In de zitkamer, woonkeuken of schuur? Of in de slaapkamer, studeerkamer of op de pot? Wellicht buiten, in de achtertuin. Met een sigaret. 

Met wie? Dronken ze alleen? Met partner, geliefde, vrienden of collega's? Waarom? Bij het bridgen, televisie kijken of koken. Ter gelegenheid van een verjaardag, rouwbeklag of het behalen van een academische graad.  

Wat dronken ze? Armagnac, cognac of wijn uit Bergerac. Ja, wij Nederlanders drinken een aardig glaasje over de grens. Vrijwel elke fles is een reis naar oude of nieuwe werelden. 

Hoe dronken ze? Bottoms up? Slokje voor slokje? Zat de jenever in een longdrinkglas? 

Wanneer dronken ze? De hele dag door? Elke avond 1 'glaasje' of uitsluitend in het weekeinde? Alleen als de vrouw van huis is misschien.   

Wat we missen bij de glasbak zijn de kratten. En de pakken Liebfraumilch.  

Daartegenover staat de bespreking van kwade dronk, lieve dronk, verdrietige dronk, geile dronk en vreugdevolle dronk. De glasbak dus, een vergeten place to be. De plaats waar katers, hoofdpijn, overmoed en spijt in gruzelementen gesmeten worden. Het koninkrijk staat vol met glasbakken. De kennelijke staat der Nederlanden aan scherven. Een terroir van treurnis en troost. Het land barst van een met drank overgoten geschiedenis. Oral history, van mond op mond. 

Die glasbak-personality wil ik wel zijn. 

Coquille St.-Jacques

Een kerk in de binnenstad, aan het Janskerkhof. Op de deur van een bijgebouw zie ik een schelp. In mijn studententijd was het de toegangsdeur naar een dagcafe van het studentenpastoraat. Dronk er wel eens een kopje thee. Nu resideert er het Nederlands Genootschap van Sint Jacob, en hebben ze er een informatiecentrum voor pelgrims naar Santiago de Compostela. Je kunt er voor 2,75 euro een pelgrimspaspoort krijgen. Het genootschap is opgericht op 25 juli 1986, de naamdag van Sint Jacob zo lees ik op de website, 'en wil de belangstelling voor de pelgrimstocht, in heden en verleden, vergroten en verdiepen'. 

Van studentencafe naar pelgrimage-centrum, het kan verkeren. Elke studentenstand is in zekere zin een pelgrimsoord. Jongeren ondernemen de stap naar een hogere waarheid. In de hoop dat die ze verder brengt in het leven. Met voorspoed en een glansrijke loopbaan. In plaats van afstand te nemen van een hectisch bestaan duiken ze er middenin. Veel studenten zijn bij voorkeur pelgrim in een Porsche. Ze eten liever coquilles dan dat ze de wandelroute volgen. Natuurlijk willen ze daar een Macon-Villages bij of een Vire-Clesse bij drinken. Niet dat ze het verschil proeven, maar omdat ze het kunnen betalen. Zakkenvullers nemen altijd te veel mee. Terwijl de belangrijkste vraag van een echte pelgrim luidt: hoe voorkom ik dat mijn rugzak te zwaar wordt.

   

Fragile

Hoeveel flessen van Domaine de la Vougeraie Pinot Noir Terres de Famille 2009 zullen de reis hebben gemaakt van Utrecht naar Driebergen. Per fiets. In een krat op de voordrager. 

De flessen hebben een langere reis gekend. En wel vanaf de Rue de l’Eglise in Premeaux Prissey naar een magazijn in Nederland. Van daaruit naar de drankdetaillist. Daar werden ze mijn bezit. Ik nam ze mee naar huis. Voer ze door het buitengebied. Langs Fort Rhijnauwen,  de Kromme Rijn. Langs veehouderijen en fruittelers, Door twee dorpen. Met mijn breekbare waar let ik nog beter op kuilen en verzakkingen in de weg.   

Thuis heb ik de flessen 'bijgezet' in de kruipruimte, die ik wel eens wijnkelder noem. Volstrekt potsierlijk, echter bij gebrek aan een echte kelder een zeer effectieve bewaarplaats. Ben op m'n knieën gegaan voor de wijn, heb gekropen voor menig fles. 

Zodra de inhoud soldaat is gemaakt, eindigen de flessen in de glasbak. Dan volgt een laatste rit. Ook per fiets. In hetzelfde krat op de voordrager. En verdwijnen ze door een gat met de aanduiding wit, bruin of groen de ondergrondse container in. Zo eindigt een repeterend transport van de Bourgogne naar de Utrechtse Heuvelrug in scherven. Telkens met het nodige glasgerinkel.     

Eenzaam en grijs

Boven Gent rijst

Geen bal 7

Aanspreektitel

'Zegt 't voort, zegt 't voort

hier spreekt de Hertog

van het Hoge Woord'

Zo zag ik tijdens veelbelovende dagen mijn introductie als dichter voor me. Eigenlijk bedoelde ik Groothertog. In die hoedanigheid zou ik heersen over mijn woordenschat, mijn rijkdom aan baanbrekende poëzie. En deze delen tot in alle uithoeken van de lage landen. In navolging van Lucebert, die zichzelf als Keizer der Vijftigers bekroonde, zocht ik een passend predikaat. Het had ook Doorluchtige Dichter kunnen zijn. Nee, zo luidde de plechtige belofte, ik zou heus niet naast mijn Crockett and Jones  gaan lopen. 

'Ach, noem me maar gewoon Groothertogelijke Hoogheid.'

Er deed zich een praktisch probleem voor. Ik sjeesde als student Nederlandse Taal- en Letterkunde. De academische titel doctorandus kon ik op mijn buik schrijven. Mijn dichterschap stokte na enkele keren goedbedoeld dilettantisch declameren. Een bundel bleef uit, evenals als de gedroomde doorbraak. 

Ben een doorsnee burger gebleven. Een doorluchtige doorzonbewoner. Die met een Bachelor's diploma een B. achter z'n naam mag zetten. Of bc. voor de naam. Dat staat voor baccalaureus. Beter is het om dergelijke rangen van tweede garnituur onvermeld te laten. 

Naar het schijnt mag je vandaag de dag een titel voeren zonder dat je het bent. Mmm. Even dacht ik er aan om Groothertog Van Het Hoge Woord alsnog te gebruiken.  Ahum, na ampel beraad heb ik besloten nog geen aanspraak te willen maken op deze obligate kwalificatie. 

Kelderopruiming

Monnikenwerk

Boze tongen beweren dat de Kerk naar de bliksem gaat. Alle kritiek op de Rooms-katholieke kerk ten spijt, ze hebben de wereld wel mooi getrakteerd op een aantal lekkernijen. Die dit aardse bestaan draaglijk maken. Tel je zegeningen zou ik zeggen. De kruistochten en de inquisitie laat ik gemakshalve buiten beschouwing. 

Binnen de muren van een menig klooster werd het leven genoten. Kaas maken, bier brouwen en wijnbouw is daar tot kunst verheven. Neem Dom Pérignon. Hij gaf de wereld een bruisende wending. Dat je van God en het leven mag genieten. Uit naam van God een glas mag drinken. Waar ongelovigen zich eveneens aan mogen laven. Dat is pas delen. Niet geheel onbaatzuchtig overigens, tegen een vergoeding uiteraard.   

Geld is het nieuwe geloof. Voor omzet en winst is alles geoorloofd. Monniken deden aan liefdadigheid, met aandacht voor het beste resultaat. Zo dronk ik voor een goed doel een Isid'or van de Cisterciënzer-abdij Onze Lieve Vrouwe van Koningshoeve. De opbrengst is voor een klooster in Oeganda. Waar de gelovigen hun Herder graag volgen.
  

Hierbij wil ik als Remonstrant devoot verklaren dat van mij best een liederlijk Hooglied mag klinken. Zolang ze maar Trappistenbier blijven brouwen. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Amen.

Heen en weer

Als ik de pont neem, denk ik aan De Veerpont van Drs. P. 

'En daarom vaar ik steeds maar vice versa heen en weer
Heen en weer
Heen en weer
Heen en weer
Heen en weer'

 

Puur en eerlijk 2

Dacht ik zondag nog een volkomen irrelevant persoon (VIP) te zijn, een onbekende Nederlander. Een premium particulier voor hooguit een handjevol intimi. Iemand die niet het verschil maakt. Van nul en generlei waarde is. Onbetekenend. In professioneel, literair en sportief opzicht. Geen uitblinker. Goed beschouwd kan de wereld prima zonder mij. Nee, dit is geen afscheidsbrief. Nee, ik ben niet levensmoe. Het helpt af en toe om je eigen existeren te relativeren. 

Totdat ik gewag werd van mijn economische waarde.   

Zoetjesaan begin ik het te begrijpen. Nee, ik bedoel, ik begin het te accepteren. 'The economy, stupid'. En hoewel ik eerder betoogde dat integriteit inkomensafhankelijk is - of woorden van gelijke strekking - stel ik nu dat alle kleine beetjes helpen. Ook dat bescheiden beetje van mij. Als privé-persoon ben ik een particuliere business-partner. De MKB-er zie ik als Messias. Ondernemers zijn de nieuwe verlossers. Zo worden we allemaal een beter mens. 

Al dat doemdenken. Verbeter de wereld, begin bij de detaillist. Koop een betere wereld. Spaar niet, maar spendeer en consumeer. Beleg. Een onsje meer. De poort naar het paradijs op aarde begint bij de klein- en grootgrutters. Zo ploeter ik mij een weg richting pensioen. Dat er tegen die niet meer is. 

Ach, wie dan leeft, wie dan zorgt.

Puur en eerlijk

Er zijn mensen die geen inkopen meer doen bij Albert Heijn. Vanwege de bonus van Anders Moberg. Of vanwege bonussen van zijn opvolgers. Moberg was van 2003 tot 2007 voorzitter, president en CEO van Ahold. Het is niet aan mij om te beoordelen of een vast salaris van 1,5 miljoen euro en een bonus van maximaal 2,5 keer dat bedrag te veel is. Of te weinig. Moberg schaart zich inmiddels in een lange rij topmanagers die publiekelijk bekritiseerd worden vanwege hun honorarium. 

Dat mijn ronde buikje tegelijkertijd iemands anders portemonnee vult, is in goed Nederlands 'part of the deal'. Levensmiddelen inslaan moet wel leuk blijven. Eten moeten we toch. Er bestaan allerlei aanbevelingen om allerhande koopwaar aan te prijzen. 'Duurzaam, fairtrade, streekproduct, puur, eerlijk, groen, scharrel, vrije uitloop, fosfaatvrij of biologisch. 'Dat eet toch net even lekkerder', doet de marketing-afdeling mij geloven.    

Buitensporige rijkdom is en blijft een typisch Westers streekproduct dat nu ook in Azie opgeld doet. Het gaat mij boven de pet. Als het mij aan iets ontbreekt is het leiderschap. En bonussen. Mijn moraal is marktconform. Mijn moraal is gelijk aan mijn salaris. Net boven modaal. Mijn moraal is laag tot middelmatig, zeg maar. Zou het liever anders zien. Heb heel lang geprobeerd de schijn op te houden. Op grote voet geleefd, te grote broek aangetrokken. Vanaf nu ken ik m'n plaats, en zal me in mijn burgerlijke ballingsoord vrijwillig onttrekken aan het wel en wee van de boven-ons-geplaatsten. Zal elke zondagmorgen, afgezien van betaalde stroom en internetverbinding, 'kosteloos' Bach's Brandenburger concerten beluisteren via Spotify. De reclame neem ik op de koop toe. Rijkdom zit in kleine dingen.     

Gelukkig zijn de winkels op zondag open. Daar kan ik sacraal aansluiten bij de eredienst voor het grootkapitaal. Wat staat er vandaag op het menu? Een betere wereld. Mijn mondvoorraad is daarop aangepast. Moraal verzilver ik in de supermarkt. Met de aankoop van speciaal verpakte koolzuurhoudende frisdrank bijvoorbeeld, help ik het leefgebied van de ijsbeer te beschermen. Globalisering op z'n paasbest. Lang leve het Wereldnatuurfonds. Zoals Coca Cola mij in een advertentie leert: 'Celebrate good times'. 

Geen bal 6

Ondergrondse omzet

In de Volkskrant lees ik een vertaald artikel uit de The New York Times. Over ondergrondse restaurants in Barcelona. Ondergrondse restaurants zijn geen uitgaansgelegenheden bij een metrostation. Nee, het zijn restaurants met een zogenoemde zwarte boekhouding. In omgebouwde appartementen en lege bedrijfsruimten. Europese correspondent Dan Bilefsky spreekt van 'clandestiene economie'. 

De Spaanse overheid mist - naar schatting door economen - jaarlijks 37 miljard euro belastinginkomsten, zo lees ik. Economen denken al snel iets te missen. Winst, omzet, rendement. Hun wetenschap zit boordevol onderzoek naar gemis. Economie lijkt gestoeld op begeerte naar iets dat er niet is.  

Er schijnen in Spanje ondergrondse jazzclubs te bestaan naast ondergrondse kapsalons en flamenco-zalen. Door het predicaat 'ondergronds', klinkt zwarte economie welhaast spannend en heldhaftig. Als een daad van verzet. Na een oorlog schat men ondergrondse strijd tegen de bezetter pas op waarde. 

Wat eerst verzet heet, noemen anderen ineens terrorisme. Het voert te ver om economische misère oorlog te noemen. Toch strijden burgers al jaren tegen de fiscus. Echter, een belastingontduiker wordt in de regel geen verzetsheld.   

Ach, economie is economie. Zwart of wit. Mensen willen waar voor hun geld. En beknibbelen liever op de moraal. 

Linea recta

Hoe lijnen lopen
daar laten
zogenaamde
terzake-kundigen
zich weinig 
aan gelegen liggen

Wat voor leken
logisch lijkt 
is vaak 
de enige weg


Tussen oude paperassen aangetroffen. Geen idee wat ik er in 2004 mee beoogde. Duiding en context ontbreken vooralsnog. 


  

Klinken als een klok

Sommige geluiden klinken als een klok. En vormen muzak in een lawaaierig bestaan.

- fotofilmrolletje plaatsen in
spiegelreflexcamera
- afdrukken, bij geslaagde compositie in
zoeker
- ontkurken fles wijn
- klinkende glazen
- inschenken kopje thee
- lade die Compact Disc in speler schuift
- waterindringing onder 19 bar bij
extractie-systeem koffiemachine
- knetterend hout in de haard

Deze luxe geluiden luiden dikwijls mooie momenten in. Momenten van genot. Van welvaart. Er spreekt naar mijn mening aandacht uit, en een zekere rust. Die in de waan van de dag ver te zoeken is.

Televinificatie

Deze blogpost is voor mijn gewaardeerde (wandel- en wijn-)vriend Piet. Via Uitzending Gemist deel ik graag met hem (en anderen) mooie beelden die ik zag over het onderwerp: wijn en dus over Frankrijk. Mijn belangstelling voor druivensap beperk ik namelijk tot de oude wereld. Piet transformeerde mij van leek tot liefhebber.    

Aldus koos ik met ik onderstaande uitzendingen voor een complex samengesteld fruitig bouquet: 

Vier afleveringen maar liefst van de Keuringdienst van Waarde over vermeende wijnfraude, oftewel aanleng-wijn: 

1. http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1107212

2. http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1109708

3. http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1116916

4. http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1119238

Goudzoekers over de Chinese wijnbubbel. Ze tikken een Lafite Rothschild uit 1976 voor een vriendelijk prijsje (185 euro) op de kop. Bij een wijnveiling maken ze winst.

Helaas zijn er van Wijn aan Gort vier uitzendingen niet meer beschikbaar. Gelukkig wel twee afleveringen, en wel die over Champagne en AOC. Piet wees me er al eens op, die Ilja Gort weet de uitzending eigenzinnig onderhoudend te brengen. 

Tot slot het Vlaams programma Vlaanderen Vakantieland, waarin wijnrecensent en bon vivant Alain Bloeykens en presentator Ben Roelants onder de noemer 'vintastique' in acht afleveringen op wijnreis door Frankrijk gaan.  

Ze glijden in de aflevering over de Bourgogne onder meer met een luchtballon boven de 'gouden helling'.  

Zo wil ik vaker de door mij verfoeide dwangbuis zien. Met beelden die ik graag bij herhaling degusteer. Televisie met een prettige afdronk.  

Met mij

Creëren

Mijn map probeersels is veel dikker dan de map definitief. Die is zo goed al leeg. Kan moeilijk pennenvruchten loslaten of een ander geesteskind. Vrees de kritiek. Voor vlijt en ijver wil ik beloond worden. Het leven is werken. Een resultaat schuif ik voor me uit. Toch moet ik blijven schrijven. Mijn leven is proberen. En ooit is het definitief. Ooit is het voorbij.

Geen bal 5

Heerlijkheid

Crème brûlée in Brasserie Jong te Vlissingen.