Dacht ik zondag nog een volkomen irrelevant persoon (VIP) te zijn, een onbekende Nederlander. Een premium particulier voor hooguit een handjevol intimi. Iemand die niet het verschil maakt. Van nul en generlei waarde is. Onbetekenend. In professioneel, literair en sportief opzicht. Geen uitblinker. Goed beschouwd kan de wereld prima zonder mij. Nee, dit is geen afscheidsbrief. Nee, ik ben niet levensmoe. Het helpt af en toe om je eigen existeren te relativeren.
Totdat ik gewag werd van mijn economische waarde.
Zoetjesaan begin ik het te begrijpen. Nee, ik bedoel, ik begin het te accepteren. 'The economy, stupid'. En hoewel ik eerder betoogde dat integriteit inkomensafhankelijk is - of woorden van gelijke strekking - stel ik nu dat alle kleine beetjes helpen. Ook dat bescheiden beetje van mij. Als privé-persoon ben ik een particuliere business-partner. De MKB-er zie ik als Messias. Ondernemers zijn de nieuwe verlossers. Zo worden we allemaal een beter mens.
Al dat doemdenken. Verbeter de wereld, begin bij de detaillist. Koop een betere wereld. Spaar niet, maar spendeer en consumeer. Beleg. Een onsje meer. De poort naar het paradijs op aarde begint bij de klein- en grootgrutters. Zo ploeter ik mij een weg richting pensioen. Dat er tegen die niet meer is.
Ach, wie dan leeft, wie dan zorgt.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten