Terroir van treurnis en troost

Bij de glasbak zie ik een televisieprogramma-format voor me. Werktitel: De glasbak almanak. De verslaggever/presentator spreekt mensen aan die flessen, potten en ander glaswerk deponeren. Bij de glasbak komen verhalen samen. Daar gaan levens en levers aan scherven. De glasbak-personality benadert de glas-wegbrengers, de flessenwerpers op een manier zoals Joris Linssen in Hello Goodbye. De glasbak immers, is een groot 'goodbye'. Het afscheid van uren verstrooiing, uitdrijving van kopzorgen. Bij de glasbak verdwijnen vele vluchten naar voren.       

Waar hebben ze gedronken? In de zitkamer, woonkeuken of schuur? Of in de slaapkamer, studeerkamer of op de pot? Wellicht buiten, in de achtertuin. Met een sigaret. 

Met wie? Dronken ze alleen? Met partner, geliefde, vrienden of collega's? Waarom? Bij het bridgen, televisie kijken of koken. Ter gelegenheid van een verjaardag, rouwbeklag of het behalen van een academische graad.  

Wat dronken ze? Armagnac, cognac of wijn uit Bergerac. Ja, wij Nederlanders drinken een aardig glaasje over de grens. Vrijwel elke fles is een reis naar oude of nieuwe werelden. 

Hoe dronken ze? Bottoms up? Slokje voor slokje? Zat de jenever in een longdrinkglas? 

Wanneer dronken ze? De hele dag door? Elke avond 1 'glaasje' of uitsluitend in het weekeinde? Alleen als de vrouw van huis is misschien.   

Wat we missen bij de glasbak zijn de kratten. En de pakken Liebfraumilch.  

Daartegenover staat de bespreking van kwade dronk, lieve dronk, verdrietige dronk, geile dronk en vreugdevolle dronk. De glasbak dus, een vergeten place to be. De plaats waar katers, hoofdpijn, overmoed en spijt in gruzelementen gesmeten worden. Het koninkrijk staat vol met glasbakken. De kennelijke staat der Nederlanden aan scherven. Een terroir van treurnis en troost. Het land barst van een met drank overgoten geschiedenis. Oral history, van mond op mond. 

Die glasbak-personality wil ik wel zijn.