Dinosaurus in Lage Vuursche (proloog)

Als ik ooit kies voor een cosmetische correctie dan laat ik het gat in mijn hand dichten. Deze eerste zin leek mij wel passend voor een verhaal dat er aan zit te komen. Dat onderweg is. En enig oponthoud kent. Een verhaal dat gaandeweg ontstaat en waarvan maar de vraag is of de zijlijn ooit uit komt op de pointe. Een verhaal dat handelt over levens die eindigen. Levens van prominenten, sporthelden, sterren en eenvoudige stervelingen. Eindige levens die veelbelovend beginnen. Ergens. Om uiteindelijk te worden bijgezet in vergetelheid. Verder borrelde de vraag op of onderwereldfiguren wel echte vriendschap kennen. Of worden ze slechts omringd door goedbetaalde maffiamaatjes die om de hand langen van hun broodheer en diep in hun hart nauwelijks malen om zijn welzijn?
Deze zinnen vielen mij in. In het restaurant waar ik een steak tartaar at en menig glas Nieuw Zeelandse Sauvignon Blanc dronk. Het restaurant met een supersonische handendroger in de heren w.c. waarvan het geluid doet denken aan een opstijgende JSF .

Goed. Het verhaal is nog lang niet begonnen. De proloog komt net op gang. De crux van het verhaal moge helder zijn. Proef het heden. Leef op krediet om vandaag te genieten en morgen pas de rekening te voldoen. De echte crisis wordt veroorzaakt door zuinige bangerikken die denken dat hun bestaan pas tijdens hun oude dag begint. Mijn jonge jaren wil ik slijten in schuld en boete. Ook al ben ik al lang niet jong meer. Ik weiger om spijt de hoge rente te laten zijn van achterstallig existeren.