Zonder ster maar met allure

Rendez vous in Sans Etoile van 
wandelaar, winkelier en waarnemer 

In aanloop naar kaartje 18 (Vlissingen NS – Van Woelderenlaan) uit Deltapad, Lange Afstandwandelpadboekje 5-1, verbond ik diverse literatuur met elkaar. Allereerst de Wandelaar, het gedicht van Martinus Nijhoff wiens voormalige zomerhuisje in Valkenisse bijkans aan de route ligt, het gelijknamige pas verschenen boek van Adriaan van Dis, de romancyclus MoVo-tapes van A.F.Th. van der Heijden – MoVo staat voor moeilijke voeten – en tot slot De Vierde Man van ’t Reve waarin hij de havenstad van in Zuidwesten van het land beschrijft. Al wandelend zie ze op een goed moment vliegen. De gedachten, de spinsels. Maar in dit geval klopte het als een bus. De wandelaar Piet en ik, onderweg langs de Walcherse kust naar Vlissingen. Langs Nijhoff, via Van Dis en een zijstapje naar A.F.Th. met als einddoel ’t Reve. Op weg naar de schone kunsten dus. Op weg naar Sans Etoile aan de Nieuwendijk. 

Net zoals wandelen het door een voetreis verbinden is van A naar B en verder, wil ik continu verbinden, verbanden aanbrengen en blijven leggen. Ook als deze er niet per definitie zijn. Mijn leven moet ambigu zijn, de meerduidigheid is mijn tweede natuur. Het leven lijkt zo kaal wanneer alles uitsluitend is zoals het is. En er is meer. 

Er is Piet. De grote broer van mijn medeleerling Willem uit de tweede klas lagere school. Piet is mijn trouwe metgezel tijdens menig wandelavontuur. En ik zijn metgezel. Wandelen is een passie die we delen. Om precies te zijn het lopen van – niet van dat benauwde – lange afstanden. Sinds 1998 trekken we intensief met elkaar op. Tot groot wederzijds genoegen. Vanwege de min of meer gelijke tred, de gemeenschappelijke interesse’s, de passie voor kroegbezoek, het zoete leven. We houden van stappen en stappen. Honderduit blijven we praten, zelfs na jaren vriendschap. Piet vormt aangenaam gezelschap van een oudere jongere die soepel van geest blijft. De wandelaar en ik. Als een boek en een gedicht leest hij de wandeling. Hij wandelt wat’ie leest. En ik volg.

Er is Boudewijn Goudswaard met wie de wandelaar Piet en ik een rendez vous hadden. De kleine, broze man die still going strong z’n jongetje staat. Ondanks het rekenkundige verschil in levensjaren schuilt er een kwajongen in hem, een ondeugende, levenslustige kameraad. Hij is naast oud-journalist een veelzijdig mens die schrijft, dicht, tekent, schildert, gokt en vrolijk vrijt. Tegenwoordig is hij winkelier. Op internet. Boudewijn grossiert in historisch materiaal zoals postzegels, munten en ongevaarlijk krijgsspul.

Er is Willem de geëngageerde uitbater van zo’n beetje het enige journalisten- en kunstenaarscafé dat Zeeland rijk is. De man met de scheve bruine tanden, de driedagenbaard, het zwarte lange haar, een sliertige schelmenlijf. Het jongere broertje van Jacques Brel misschien? De witte sloof om hem allure te geven. Als kok, terwijl hij liever deelneemt aan de gesprekken van de gasten of zich ongevraagd mengt in een dispuut ergens aan een tafel. Graag spuit hij zijn ongezouten kritiek. Sans Etoile is Parijs aan de Schelde, Rotterdam van Walcheren met Keizer Willem op de troon als onverlicht despoot of als levenskunstenaar?

Onder invloed van de buitenlucht, de kadans nog in de benen, na 28,5 kilometer en 20.456 stappen de tijd kwijt door het doordeweekse dwalen, was het welletjes en tijd voor een glas bier. Aan de bar krijgen we er eentje getapt door Hans, oud-zeevaartschoolleerling, voormalig zeeman en heden ten dage werknemer van Willem.

Het werd hoogstand hijsen en hautain hangen.

Piet ontvouwde op de barkruk, Boudewijn is inmiddels gearriveerd en warm begroet, al vrij snel zijn snode plan om door alle drie een verslag van de avond te laten maken en dat aan elkaar te mailen.

Toen begon het, en barste het los. De woorden, de beelden, de flarden. Wat ga ik onthouden? Mijn God. Nu al schiet ik tekort in de beschrijving van mooie mensen en dito momenten op donderdagavond 1 februari 2007 in Sans Etoile te Vlissingen. Was ik maar een schilder. Of een beeldhouwer. Dan zette ik enkele acryl streken op canvas, kneedde iets in elkaar.

Op de blauwe muur achter de bar prijkt in witte verfletters: Vanaf de maan gezien zijn we allemaal even groot. Volgens Boudewijn is ‘allemaal’ onjuist en zou het ‘allen’ moeten zijn.

De muur aan de andere zijde toonde grote fotoportretten van markante mannengezichten uit India.

De beelden

de flarden

beelden van vrienden

flarden gesprekken

herinner de vrienden

in café aan de haven

bustes op de galerij

boven in de serre

Mussolini, Juliana, John Lennon

eindelijk buren

boven versteend verleden

onder lullen in het heden

ins blaue hinein

het gaat ergens over

en nergens naar toe

van hak op de tak

oorlog en vrede

lezen en schrijven

samen op de barkruk

samen door één deur

later aan tafel

met 2 x biefstuk Boudewijn

1 maal Chili Con Carne

veel bier en wijn er bij

Rijzen de pan uit

verhalen over reizen

mensch wat een lijden

blijf liever thuis

Wegen gaan scheiden

zo veel te halen, vele verhalen

waarderende  woorden

over en weer

‘Zeker! Volgende keer weer’

vooruit, nog eentje dan

bel even een taxi

waar blijft die nou?

O.K., one for the road

ik houd me groot

Wat rest zijn beelden

flarden gesprekken

Henri Miller, Hans Verhagen

Ik Jan Cremer, Karel Appel

sterren met allures 

Vrienden van vlees en bloed

in mijn hoofd prijken

hun bustes voorgoed

Gelukkig zijn ze van was

en in het heden te kneden

tot nog een avond in de kroeg

Wat volgt zijn nieuwe beelden

die gegrift staan als nooit tevoren

te verkneukelen vooruitzicht

dat mijn dagelijkse bestaan

aangenaam verlicht

Eerst nog het genieten

de dagen erna

hoe lang mag ik teren

op beelden en flarden

die fladderen in mijn hoofd

vol beelden en flarden

die fladderen, fladderen

tot de volgende keer

Kloosterorde

Alleen zuster Bernadette is thuis vandaag. De anderen zijn de hort op. 

Haar handen

Haar handen

maken beelden

De mijne

breken ze weer af

Haar handen

schudden vele malen

de andere van wie

ze gretig nam

Haar handen

voelen medisch falen

bij zieke medemens

Haar handen

wuiven zonder dralen

en werken op verzoek

Haar handen

knippen linten en

trekken aan een touw

Haar handen

verspillen liters bubbels

die druipen van de wand

Haar handen

horen adem tochten

uit haar eigen mond

Haar handen

zitten vast en zeker

soms in haar

eigen haar

Haar handen

omklemmen bloemen

hele Keukenhoven vol

Haar handen

dragen het volk

en vaderland erbij

Haar handen

vragen verschoning

van alle viezigheid

Haar handen

vouwen samen

om en nabij kersttijd

Haar handen

smeken om genade

na dagenlang façade

Haar handen

zullen bewegen

zolang God 
het haar nog gunt

Haar handen

creëerden een Remi

die woont bij Madurodam

Haar handen

vormden hem

tot robuuste,

vaste vriend

Haar handen

scheppen zo zij

echt graag kon

familie voor

Jan Beton

Geschreven ter gelegenheid van het 25-jarig regeringsjubileum in 2005. 

Aanwezig

Niet weg te denken,

onverwoestbaar nadrukkelijk

onherroepelijk in beeld

en geluid onderdanen vooruit

Met kaplaarzen aan

wadend door een rampgebied,

vooraan bij een balletuitvoering,

de openingshandeling verrichtend,

met grote afschuw

haar medeleven betuigend,

handenschuddend, staatsbezoekend en

kerstboodschappend

aan het werk

voor volk en vaderland

Stevige vrouw van statuur,

Hollands welvaren

haar Nederland waardig

biedt zij hoofd

aan de kennelijke staat

der Nederlanden

en vertolkt zij majestueus ´wij´

Geschreven ter gelegenheid van het 25-jarig regeringsjubileum in 2005. 

Koud om het hart

De liefde voor de winter, het ijs, schaatsen en sneeuwpoppen dooft 

nimmer, zo lijkt het. Sommigen krijgen er zelfs een soort koorts van. 

Geen bal 4

Triple-dip

'De Britse economie is in het laatste kwartaal van vorig jaar gekrompen. Groot-Brittannië is daarmee op weg naar een zogenaamde ‘triple-dip’ recessie. Dat blijkt uit zojuist vrijgegeven cijfers.' Dit lees ik op de internetsite van een dagblad. De krimp is erger dan analisten voorspelden. Wat een leed. 

Ook ik zit in een triple-dip. Ondanks de groei. Van mijn buikvet. Mijn overwicht krijgt vast en zeker een hoge rating. Ik consumeer tenminste. Wat de analisten ook moge analyseren. Economie is emotie, psychologie en oorlog. Economie is als het leven zelf. Zo nu en dan heb je een dalletje. Een dipje. Soms zit het mee, soms zit het tegen. In het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst. En meer van die open deuren. 

Ach, we wachten op nieuwe cijfers. Groei, krimp. Heb er nog lang niet mijn buik van vol. Heerlijk, zo'n vette crisis. Ik doop ondertussen chips in de Triple-dip.

[Ja. Deze blogpost is met terugwerkende kracht gepubliceerd door middel van anti-dateren]  

Nou moe

Als ik slim zou zijn, en geleerd, dan ging ik promoveren op het onderwerp 'rust, reinheid en regelmaat' in de de 24-uurseconomie. Van het credo 'tijd is geld' trekt de biologische klok zich helegaar niets aan. Dat lijkt me een mateloos interessant onderwerp. Met als zijpad onderzoek naar slaap en beter presteren.En dan doel ik niet op beter presteren in bed, nee, juist de verrichtingen en succes daarbuiten. Hoewel het een hele prestatie is om uit te slapen vandaag de dag. Met twee kinderen die matineus zijn aangelegd. De enige manier om een lange ruk te maken in dromenland is om met de kippen op stok te gaan. Dan blijft er weinig over van een doorsnee dag, zo'n etmaal.

In feite ik slaap ik om te werken, en werk ik om te slapen. Dat is in een notendop mijn bestaan. Liever zou ik langer doorbrengen in bed. En pas opstaan, als mijn lichaam en geest zover zijn om fatsoenlijk te functioneren. Als slaapkop, stram en stijf van leden, zittend op de rand van het bed, de ogen uitwrijvend vink ik de volgende vragen af: wie ben ik, waar ben ik en waarom? O ja, valt mij in: eventueel wil ik mijn onderzoek uitbreiden met een uitwijding richting moeheid en middelmaat. Zie al een masterclass, workshop en seminar voor me, met als titel: 'Meer succes met meer slaap', oftewel: 'slapen met succes', met als cursusmateriaal een matras en kussen.    

Als ik slim zou zijn, kroop ik onder de wol.

Achteraf

Waarom weet ik
nooit van tevoren
dat spijt
pijn doet

Waarom weet ik
nooit van te voren
dat wie
niet wil horen
onherroepelijk voelt

Waarom weet ik
nooit van te voren
wat de ander
precies bedoelt

Bovenstaande regels noteerde ik ergens begin 2001. Op het voorblad van het 100 vel gelinieerde schrijfblok van Bruna staan twee prijzen: fl 1,95 en 0,88 eurocent.

Een velletje verder mijn bagage voor een weekje Lanzarote:

 7 boxershorts
 7 t-shirts
 7 paar sokken
 2 broeken
 1 zwembroek
 Palladiums

Achteraf tamelijk onbeduidende aantekeningen. Tien jaar eerder voerde ik mijn pen op meer verheffende wijze. Althans dat is de voorzichtige conclusie na het door-akkeren van weer een bloc de correspondance, schreibblock annex writing pad. Ik reken er op beter materiaal aan te treffen. Als mijn handschrift leesbaar is tenminste. 

  

Van baan wisselen

De baan is open. Dankzij de tomeloze inzet van vele vrijwilligers. En het bestuur, niet te vergeten. Gelukkig schalt de geluidsinstallatie luide muziek. Niet dat ene liedje uit 1925: 'I scream, you scream, we all scream for ice cream!' De Britse discoband Hot Chocolate zou nog kunnen. De indieband The Kooks? Dat is misschien te weinig middle of the road. Ondertussen wisselen de schaatsers van baan. Alsof de melodietjes nooit klonken.    

Oogappel

Niets is wat het lijkt. 

Poste restante

Urenlang verrichtte ik uitzendwerk. Bij onder meer Mona in Woerden en in koekjesfabriek Pally. En ook een poosje voor de werkpool PTT, bij het expeditieknooppunt Utrecht aan de Mineurslaan. Als mijn aantekeningen kloppen verdiende ik daar HFL 11,10 of HFL 12,85 per uur. Netto hield ik er
HFL 9,34 aan over, zo berekende ik ergens rond 1991. Dat was afhankelijk van nachtwerk en een zondagsdienst. 

Tijdens het geestdodende werk vatte ik het plan op om een goede vriend bij wijze van participerende journalisitiek persoonlijk een post restante poststuk te gaan bezorgen. In Bangkok. Aldus schetste ik na enkele algemene indrukken dit voornemen voor een eventuele sponsor:  

Velletje 1: 

'Het is snel gegaan de afgelopen zeven dagen. 

Uitgezonden om te worden heen gezonden. 

Uitbener in een slachterij, inpakker. Produktiewerk. 

De eeuwige uitzendkracht aan de arbeid. 

Radio 10 Gold op de achtergrond. Ogenschijnlijk een wirwar van medewerkers. Er is wel degelijk orde. De gigantische hal is onderverdeeld in binnen- en buitenland. 

Een kabelbaan sleept volle postzakken door het plafond naar hoger gelegen afdelingen. 

Dichtgeknoopt en voorzien van gestempeld kartonnetje. Karretjes vol ongesorteerde post. 

Gesorteerd naar code of bestemming buiten Nederland.'  

Een volgende velletje: 

'Post restante na vliegen. Vanaf de lichting uit de brievenbus in Nederland tot en met het afhalen van de geadresseerde. Trefzeker mikken vaste krachten. bundels, pakjes en brieven in de juiste juten zak. (Eigendom van PTT post, postes Pays Bas). 

De gevulde zakken gaan in een rolcontainer of worden aan een haak geklemd. 

Blauwe nylon voor Engeland en Wales. Verrijdbare stellages waar in acht zakken opgehangen kunnen worden. 

(kabelbaan met klemmen waar je de zak indrukt.) 296 stukjes die er ruim 22 minuten over doen om van begin tot einde langs te komen.' 

Nieuw velletje: 

'Oordoppen op maat. Uniek voor de desbetreffende oorschelp. Filtert de geluiden van de werkvloer. 

Zo geurde de zak van Sinterklaas in mijn herinnering. 

De verdelers kijken ook zo naar een de poststukken, willekeurig graaiend, alsof het een pakje is van de goedheiligman. Voor iemand anders is. Deze is voor ... Em mikken het vervolgens in de juiste zak. 

Van de lichting tot en met het bezorgen. Wat gebeurt er in die 4 a 5 dagen? Alsware ik aan het poststuk gekleefd. In hetzelfde toestel. Luchtpost. Ik volg de verwerkingswijze. Stap voor stap. Een beschrijving van zijn verbaasde tronie is al een alinea waard. Een foto zou er schade aan doen.  Journalistiek armoedige tijd. Tegen kerst.' 

Vervolgvelletje: 

'enkel terugblikken en jaaroverzichten. 

Mijn goede vriend is op reis in Azie. medio november doet hij Bangkok aan. Ik heb hem beloofd een brief te schrijven. Post restante. Deze zou ik richten aan het hoofdkantoor in de Thaise hoofdstad. 

Is het niet merkwaardig wanneer hij door mij na het afhalen van de brief op de schouders wordt getikt? Graag verneem ik of u mijn voorstel de moeite waard vindt. 

De beschrijving van de postverwerking in Utrecht, Amsterdam. op Schiphol en in Bangkok. De vlucht, kortom de gang van brievenbus naar plaats van bestemming.' 

 laatste velletje: 

 'Wel zou ik u willen verzoeken mij tegemoet te komen in de kosten van de vliegticket en het verblijf in Bangkok. 

 Verder stel ik geen eisen voor een honorarium. De reis en de plaatsing van het verhaal zijn een beloning op zich.

De vliegreis kost heen en weer ongeveer HFL ... 

In mijn ogen is dit weer eens iets anders. Vindt u ook niet? 

Graag verneem ik spoedig van U of U mijn voorstel de moeite waard vindt.'

Geen bal 3

Ausländer als bijrijder

Menig blogpost zou ik kunnen vullen met het overtikken van hele of half afgeschreven teksten uit stapels bewaarde schrijfblokken. De vaak vol gekliederde gelinieerde A5 velletjes zijn een soms een serieuze bron. Soms ook niet. Hieronder een greep uit zomaar notities. Vermoedelijk van begin jaren negentig van de vorige eeuw. Ik was toen midden twintig. Had nog geen rijbewijs en weinig te besteden. In Nederland en Duitsland ging ik regelmatig liften.  

Velletje 1: 

'Hoffelijke automobisten

Drie maal in een half uur

Gross Umstadt

Willy Brandt fakkeloptocht lokale SPD-afdeling

Ausländer raus (Neonazi's)

Ik ben wel heel lang niet meer voor lange duur uit Nederland weggeweest. Zelfs zolang dat ik dreig Duitsland aangenaam te vinden. 

Ach, ik ben eindelijk weer eens over de grens. Het werd tijd!'

Velletje 2:

'Liften doe je niet met de duim. Op karton of papier zet je met dikke stift de gewenste plaats van bestemming. Verder lach je en probeert zo vriendelijk mogelijk te kijken. De steden-namen goed in het zicht. Bij een oprit, bij een parkeerplaats van een wegrestaurant en tankstation. Strategisch opgesteld. 

Hopen op de gastvrijheid van de bestuurders. Bestelbusjes, personenauto's, vrachtauto's razen voorbij. 

Waarom nemen gemotoriseerde weggebruikers zomaar vreemdelingen mee? 

Kilometers asfalt, de uitlaatgassen. De mens achter het stuur. Anoniem gaat ieder z'n eigen weg. 

Onder dankzegging. 

Zo veel auto's, zo veel mensen. 

Wegpiraten, zondagrijders. '

Velletje 3: 

'De hele week maken zondagrijders de straat onveilig voor voetgangers. Beschermd door oversteekplaatsen en stoplichten beent de wandelaar vogelvrij door de asfaltjungle. Onverantwoorde analfabeten kunnen zomaar een rijbewijs halen. Achter het stuur worden sommigen asociaal.' 

Sterfplaat

Ter voorbereiding van Gedichtendag, met dit jaar als thema: muziek, deed ik wat research. In mijn boekenkast trof ik de volgende titel aan:

Musici over muziek, Uitspraken verzameld door Arjen F. de Groot
Uitgeverij Kairos-Soest, 2003

Al direct op bladzijde 5 blijf ik steken bij het volgende citaat van Loud Reed :

'Muziek is alles. Mensen zouden zelfs bereid moeten zijn er voor te sterven. Mensen sterven voor alles en nog wat, dus waarom niet voor muziek?'

Dat geeft stof tot nadenken. Voor welk muziekstuk, welke plaat zou ik willen sterven? Als je het nu zou vragen, met een pistool tegen m'n slaap, dan kies ik voor... tja. Ik weet het even niet. Al zou ik het weten, dan kies ik morgen voor iets anders. O ja, wacht even. Om in de stijl te blijven:




En jij? Voor welke muziek dan wel plaat ben jij bereid te sterven?

Ondertussen blader ik verder in Musici over muziek.

'Zonder muziek zou het leven een dwaling zijn, een slijtageslag en een verbanning', aldus Friedrich Nietzsche. En zo is het maar net, ook als was de beste man geen musicus.

Winterstad

In het hart van Nederland.

Bananenschilbombarie

Er bestaat een mop. Over een blondine. Of een Belg. Iets met een bananenschil. En toch weer uitglijden. Daar moet ik aan denken als de forensmens manisch mobiel in honderden kilometers file terecht komt. Ach en wee, kommer en kwel. In weerwil van de vooruitzichten kruipt de Nederlander achter het stuur. Terwijl het weerbericht over sneeuw maandag al bekend was. Met als motto: 'Blij dat ik rij', dat voor de gelegenheid is omgedoopt in 'Blij dat ik glij'.

Alternatieven
Naar mijn bescheiden mening had een deel van bestuurders niet in de file hoeven staan. Denk aan de volgende alternatieven:
- maandag hotelovernachting
- thuiswerken
- in de buurt flexwerken
- vergaderen via Skype
- overleg met Facetime
- vroeger van huis
- later van huis
- dagje ijsvrij nemen

Matige koffie
Het ver-schrik-ke-lijke fileleed dat ons overkomt, de verkeersellende die ons niet gespaard blijft. Het toont aan dat we hopeloos ouderwets zijn, en op oude voet doorgaan in de nieuwe eeuw. Een leaseauto is zoooo 1999. Daarnaast is het zogenaamd effectief en resultaatgericht dat we dagelijks op het zelfde moment in een slecht geventileerd gebouw gezamenlijk matige koffie tot ons nemen.

'moeten'
Kennelijk zijn al die mensen in de file loonslaaf, zonder eigen wil, keuzemogelijkheden en eigen verantwoordelijkheid. Want ze 'moeten' tussen de wielen. Alle technologische vooruitgang en Het Nieuwe Werken ten spijt. Misschien gelukkig maar. Anders hadden we dinsdag 15 januari geen geschiedenis geschreven en niet het record van 1.000 kilometer file bereikt.

Al die bombarie heb ik gemist. Ik ben een spelbreker, zat op de fiets en kon ongehinderd op mijn werk komen. Als lijfeigene van de broodheer. Maar wel eentje die gewoon kan doorrijden.

Vroeg of laat

Van maandag tot en met donderdag fietste ik er langs. Eerst was het boerderij. De Prins. Toen stond het leeg. Was het te koop. Werd het verbouwd. Nu is het Vroeg. Een restaurant. En bakkerij. Door de week vanaf 07.00 uur geopend. Zie ik ze deeg kneden. Vanaf de Provinciale weg. 

Jaren liet ik het vers gebakken brood volgens eigen recept links liggen. Op een verjaardag afgelopen weekeinde proefde ik het eindelijk. Brood van Vroeg. Een beetje laat, maar wel lekker.   

Tunneltypografie

Door Lawrence Weiner

Geen bal 2

Smoesje

De brug was open.

In slipstream van de roem

Aangezien ik te laat was met opzeggen, blijf ik ook in 2013 lid van de Algemene Nederlandse Wielrijders-Bond (ANWB). Om niet weer het zoveelste relatiemagazine ongelezen op de stapel oud papier te werpen, bedankte ik voor het 'exclusieve ledenproduct' clubblaadje Kampioen. Wel ontvang ik de iKampioen, een internet-nieuwsbrief. Niet te verwarren met de ANWB E-mailservice. Hoe dan ook, door de iKampioen ben ik te weten gekomen dat Martine van Os een bekende Nederlander is. Ze is presentatrice bij omroep MAX en strijd met andere BN'ers mee om de snelste slip.  

Lees even mee in de iKampioen: 'Het komende jaar strijden meerdere BN’ers op het oefencircuit van het ANWB Test- en Trainings-centrum in Lelystad om de snelste tijd. Martine 

reed het parcours in 2 minuten en 7 seconden. Met 5 strafseconden voor het missen van een poortje en 10 strafseconden voor het door de watermuur heenrijden komt haar totaaltijd op 2 minuten en 22 seconden.'

Leuk. Een wedstrijd! Daar zit vast en zeker een televisieconcept in. The Slip Of Holland. The Slip Factor. Slip zoekt jou, of voor de liefhebber: Slip zoekt vrouw. En zo brengt de wielrijders-club op onderhoudende wijze het slipgevaar onder de aandacht. Pak aan, 't is winter. 

Kafferbuffel

Nergens savannes en boslandschap te bekennen. Geen spoor van Tanzania of Kenia. Wel een regulier model Mercedes bus voorzien van zebrastrepen. Met Duits kenteken. In de Serengeti wordt 4x4 aangeraden. Deze bus lijkt alleen asfalt aan te kunnen.

Dit is Utrecht. In plaats van eindeloze vlakten een volle parkeerplaats. De Vakantiebeurs brengt op een bijzondere manier continenten bijeen. Een blauwe gnoe, Thomsongazelle, Steppezebra en Kafferbuffel kun je kennelijk op het vaste land van Europa bewonderen. In Hodenhagen. 'Das Safari-Erlebnis Deutschlands: Du erlebst 1.500 freilebende Tiere auf einem 10km-Trip mit dem eigenen Pkw oder in unserem Serengeti-Bus.'

Die Serengeti-Bus staat nu stil in de Domstad. Tijdens een safari, nee, eigenlijk meer een dagje uit. Met exotische muziek en dito hapjes waarmee menigeen de vakantie alvast beleeft. Het miezert aan de Kanaalweg maar de wereld ligt aan je voeten.

Slow versus fast

Zelf hecht ik erg aan letterwaarde. Maar het leven is geen potje Scrabble dus speel ik vaak in m'n eentje. Economische waarde en marktwaarde wegen zwaarder. En voedingswaarde. Cijfers dus. Mijn maaltijd bestond uit een hoop cijfers. Uit zekere percentages energie (kcal), eiwitten, vet, koolhydraten, zout, verzadigde vetzuren, suikers en vezels. Dit kwam ik te weten bij het eten van twee stuks fastfood. Die ik slow tot me nam. 'Meer weten over voedingswaarden? Zie achterkant' las ik op de placemat. Een grote tabel verschafte me de informatie. Zo verdringen nummers langzaam het alfabet. En verkommert de geletterde medemens door eenzijdige food for thoughts.    

Slow is het nieuwe sloom

Gelukkig ben ik weinig gepest. Wel werd eens iets geroepen in de trant van: 

'Hee slome!'

Haantje de voorste was ik inderdaad niet. Nooit geworden ook. Heb ik daar iets door gemist? Integendeel. Als 'slome' had ik meer plezier van een potje schuifelen tijdens de klassenfuif. Deed het met aandacht. Beleefde heuglijke momenten intenser, in elk geval langer dan de snelle boys. Tegenwoordig vervang ik 'sloom' liever in 'slow'. Zo krijgt het direct een positieve wending. Er is een heuse Slow Movement. Voorbeelden zijn:  Slow Food, Slow Gardening, Slow Money, Slow Parenting, Slow Travel, Slow Art, Slow Media, Slow Fashion, Slow Software Development, Slow Science en Slow Good. 

In mijn blogpost Mijl op zeven noem ik 'Slow Journalism'. Een vorm van journalistiek die Paul Salopek wil bedrijven tijdens  zijn Out of Eden Walk. Het idee van 'slow journalism' spreekt me steeds meer aan. Mij kan het een nieuwe dimensie geven. Aan het oude, vertrouwde. Zo overweeg ik de dagelijkse woon-werkexpeditie van 3bergen, via Odijk en Bunnik naar Utrecht vorm te gaan geven. De grote thema's die Salopek wil aanroeren liggen ook op mijn route. Neem klimaatverandering. De manische massamobiliteit heeft beslist invloed op in elk geval de luchtkwaliteit. 

Zo zijn er meer voorbeelden te noemen. Je hoeft geen hemelbestormer te zijn om interessante en wetenswaardige dingen te zien. Zelfs dichtbij, onderweg naar je werk. Best cool eigenlijk om sloom, uh, ik bedoel 'slow' te zijn.      

Hoe gaat het?

Bij binnenkomst schudden we de hand. Ik vraag hem: 

'Hoe gaat het?'

Zonder belet waai ik aan, bij iemand in verre van florissante omstandigheden. Wat kan de reden zijn dat ik de vraag stel terwijl het antwoord bekend is?

Beter was geweest om te vragen: 'Hoe gaat het vandaag met je?'

Mijn entree is overrompelend. Een man van middelbare leeftijd die het ogenschijnlijk voor de wind gaat, steekt zijn blakende hoofd om de hoek. 

'Joe-hoe!'

Hollands welvaren stapt onverwacht binnen. Een tragiek-toerist. Goed, je informeert oprecht naar iemands welzijn. Terwijl zijn verschijning al antwoord geeft. Het gelaat spreekt boekdelen. Hij ziet er beroerd uit.

Ik overval hem misschien. Met mijn te veel, mijn te goed. Voel me ongemakkelijk bij zijn ongemak. We brengen elkaar in verlegenheid. Ik weet ondertussen wel beter. Niets is wat het lijkt. Zelfs iemand met een vaste baan, ongebroken relatie, gezin en goede gezondheid kan zich belabberd voelen. Of neerslachtig. Misère kent verschillende niveaus.

Al is de vraag belangstellend bedoeld of louter beleefdheid. Het blijven woorden.

'Slecht', luidt zijn antwoord.

Volgende keer geef ik zwijgend een hand. En wissel een betekenisvolle blik. Of kijk hem begripvol aan.  

Geen bal

Doe Maar zong in 1982:

'Er is geen bal op de tv
Alleen 'n film met Doris Day
En wat dacht je van net twee
Ein Wiener operette Nee!
Er zit een knop op je TV
Die helpt je zo uit de puree
Druk 'em in en ga maar mee'


Onder de noemer Geen bal, elke zaterdag een quote van een televisiekijker. Steevast een man van gevorderde leeftijd die vanuit de luie stoel commentaar geeft bij zijn zoveelste avondje 'buizen'.

Plat du jour

Papier is eigenlijk een plat middel. Het krijgt pas reliëf door inkt. Met bedrukking verschijnen er heuvels, schachten, zwart, wit en grijstinten. Bloed, zweet en tranen. En licht en donker. Elke glossy is een nieuwe schepping. 

De televisie leek in aanvang zo verheffend. Het apparaat kreeg een centrale plaats in vrijwel elke woning. Joekels van beeldbuizen hoorden steevast bij het interieur. Pontificaal in de zitkamer. Paraat voor elke gewenste inzet. Zelfs uitgeschakeld straalde het gezag uit. Als een gevallen generaal. 

De nieuwere toestellen benaderen de platheid van papier. Neem LCD en plasma. In een stortvloed van rood, groen en blauw wordt een onwerkelijke werkelijkheid geopenbaard. Iets dat er niet is. Sneller en feller. 

Hoe je er ook naar kijkt, het getoonde blijft omlijste beweging van elders. In de buurt is alleen een plat beeldscherm. Met eentjes en nulletjes die een gebeurtenis visualiseren. Waar ik niet bij ben. De technische vooruitgang werkt in zekere zin bevreemdend. We beleven steeds meer en meer. Zonder het mee te maken, aan den lijve te ondervinden. We beleven een werkelijkheid die ergens anders wordt heengezonden. Wat we zien is de aangesmeerde waarheid van anderen. Die willen dat ik zie wat zij willen dat ik zie. Een voorgeschotelde echtheid. Die er, toegegeven, soms best lekker uit ziet. Maar schijn bedriegt. Het is fraai vorm geven aan wat in feite zeer plat is. Maar voor je het weet ben ik te gulzig, en verslik me. Net als het onbeperkt eten concept. Na overdadig all in schransen stik ik in de fragmenten en memorabele momenten. Juist het onmatige aanbod doet mij de das om.  

Daarom heb ik besloten de aangesmeerde waarheid van anderen nog maar mondjesmaat toe te dienen. Dat ik een uitzending gemist heb, is een zegen. Weer een memorabel moment rijker. Met muziek luisteren, een blogpost tikken, lezen, stilte en meer van dat moois. 

Mijl op zeven

In de voetsporen van je voorouders treden, noemt hij het. De Amerikaanse journalist Paul Salopek trekt de stoute schoenen aan en gaat te voet vanaf Afrika, via Saoedi-Arabië naar Azië. Langs India en China richting Rusland. Dan via Noord-Amerika naar Zuid-Amerika. Naar Patagonië om precies te zijn. De wandeltocht duurt zeven jaar. National Geographic doet verslag van de reis.

Dubbele stappen

Alleen wat in de rugzak past, neemt de 50-jarige Salopek mee. Bij terugkomst is de lange afstandwandelaar 57 of misschien al 58. Hij wil onderweg grote verhalen schrijven over thema's als klimaatverandering, armoede en massamigratie. Om de 100 mijl volgt een pennenvrucht. 'De mijl is een lengte-eenheid van oorspronkelijk een afstand van duizend dubbele stappen', zo kom ik te weten door Wikipedia. Omgerekend volgt zo'n beetje na elke 160 kilometer een verslag, reportage, interview of iets dergelijks.

Op en neer

Paul Salopek zal een notebook bij zich hebben, of op z'n minst een smartphone. Over de kredietwaardigheid van de tweevoudig Pulitzer Prize winnaar maak ik me geen zorgen. Een creditcard neemt weinig ruimte in beslag. In voorkomende gevallen, eventuele familieomstandigheden, vliegt hij even op en neer naar huis. Nieuw schoeisel en passende kleding zal op de route gereed liggen. In een hotel, vast en zeker.

Blokje om

Het blijft hoe dan ook een eindje tippelen. Petje af voor Paul. Stap voor stap zal hij zijn missie volbrengen. Met een 'mozaïek aan verhalen' als resultaat, te volgen via http://www.nationalgeographic.com/outofeden/ en  http://lab.outofedenwalk.com/

Het leven van alledag gaat ondertussen verder. Je zou net zo goed een blokje om kunnen. Afstand en tijd veranderen de geschiedenis niet, evenmin verandert vandaag door de voettocht van Paul Salopek. Zullen zijn grote verhalen dat wel doen?

Weinig betekenis

'Er is tegenwoordig te veel informatie en te weinig betekenis', aldus de wandelverslaggever. Waarmee mijn persoontje informatie verstrekt. Al bloggend werk ik vrolijk mee aan 'te veel informatie'. Paul Salopek doet zelf ook mee aan 'te veel informatie'. Door middel van tekst, beeld en geluid verspreiden. In het kader van de voetreis door hem 'slow journalism' genoemd. Wat is de betekenis van in zeven jaar 21.000 mijl afleggen? Slow journalism kan ook met een ommetje in de buurt.

Alle Joop van Zijlen bijzetten

Jaarlijks trakteert de NOS de kijkers op 1 januari op het Neujahrskonzert van de Wiener Philharmoniker. Een pensionado-project voor de voormalige nieuwslezer Joop van Zijl (78). Om in de sfeer te komen was er op oudejaarsavond al de Tijd voor MAX Oudejaarshow, met onder meer Mies Bouman (83) als gast. Joop van Zijl en Mies Bouman brengen als geen ander in beeld dat televisie een achterhaald medium is. Een Gooische serviceflat vol open deuren. Vergane glorie uit de vorige eeuw. Het zijn uitsluitend senioren en oudere jongeren die naar het journaal kijken. Om stipt 20.00 uur. En later op de avond inschakelen voor Nieuwsuur.

Ondertussen verandert de wereld. Jongeren stemmen af op hun digitale kanalen. Zijn eigen mediamanieren aan het leren. Ze creëren nieuwe zuilen zoals Hyves, Facebook, Twitter en Tumblr. Jongens en meisjes schitteren als anchor op hun eigen medium. Elk bericht is breaking news, de hele dag door prime time. Ga daar maar publiek tegen aan omroepen. Probeer de jongere generatie eens bij de les te houden.

Terug naar Hilversum. De gedroomde fusie is die van MAX met de NOS. Binnen een paar jaar zijn de presentatoren en de doelgroep vanzelf verdwenen. Dat levert een miljoenenbesparing van gepasseerde tv-stations op. Ruimt heerlijk op al die oude, versleten koppen. Omroepiconen uit de twintigste eeuw kunnen bijgezet worden in Hilversum. Het Nederlands Instituut Beeld en Geluid als mediaal mausoleum. Maak van het Mediapark een geriatrisch pretpark. Met als therapie de godganse dag beelden bekijken van voorbije dagen. Those were the days. Televisie is een oude doos, en niemand wil 'm weggooien.

Chocobombe-check

De namen van verschillende vuurwerkproducten spreken boekdelen als feestartikel. Neem Moon Travellers (with whistle), Crackling Spinner en Celebration Cracker XXL. Verder lees ik over cakes, fonteinen en pijlen. De naam Grondbloem blijft me het meeste bij. Het heeft iets poëtisch, zou tevens pleonasme kunnen zijn. Immers, zijn niet alle bloemen grondbloemen? Zonder grond, geen groei. Zonder aarde en water lijkt er geen beginnen aan als bloem. Zonder grond geen bloem.

Voortbordurend hierop, klinkt grondbloem ineens minderwaardig ten opzichte van de spreekwoordelijke muurbloem; een meisje dat ongevraagd overblijft, dat voortdurend aan de kant zit tijdens een dansavond. De grondbloem zou een meisje kunnen zijn dat aan de kant ligt. Gelijk een junkie in de goot. Dan kun je beter aan de kant tegen de muur zitten.

Ach, de naamgeving van ander vuurwerk verbloemt nauwelijks het geweld aan boemen en bammen: Thunder, 90 schots mitrailleurband, Super Ratelband met, naar keuze, 90, 400, 1.000 dan wel 1.500 shots. De Powerbox Stinger bevat volgens de folder: ' 152 schoten puur geweld'. De overtreffende trap is de Powerbox Extreme met 'snoeiharde beuken'. Wat te denken van 'de hardste single shot mortier van Nederland' de Flower Thunder 18. Ben benieuwd of de 'zeer zware' mortier Rockett XXL nog harder beukt.

Zo knallen we met 'puur geweld' het nieuwe jaar in. Het kerstnagerecht Chocobombe van Jamie Olivier was in dit licht bezien evenmin vreedzaam te noemen. Een snoeiharde beuk voor menig buikje. In oorlogen in voorbije dagen was er wel eens een wapenstilstand tijdens de feestdagen. In de 24-uurs-economie lijkt er geen tijd voor vrede. Doorknallen luidt het devies.