Plat du jour

Papier is eigenlijk een plat middel. Het krijgt pas reliëf door inkt. Met bedrukking verschijnen er heuvels, schachten, zwart, wit en grijstinten. Bloed, zweet en tranen. En licht en donker. Elke glossy is een nieuwe schepping. 

De televisie leek in aanvang zo verheffend. Het apparaat kreeg een centrale plaats in vrijwel elke woning. Joekels van beeldbuizen hoorden steevast bij het interieur. Pontificaal in de zitkamer. Paraat voor elke gewenste inzet. Zelfs uitgeschakeld straalde het gezag uit. Als een gevallen generaal. 

De nieuwere toestellen benaderen de platheid van papier. Neem LCD en plasma. In een stortvloed van rood, groen en blauw wordt een onwerkelijke werkelijkheid geopenbaard. Iets dat er niet is. Sneller en feller. 

Hoe je er ook naar kijkt, het getoonde blijft omlijste beweging van elders. In de buurt is alleen een plat beeldscherm. Met eentjes en nulletjes die een gebeurtenis visualiseren. Waar ik niet bij ben. De technische vooruitgang werkt in zekere zin bevreemdend. We beleven steeds meer en meer. Zonder het mee te maken, aan den lijve te ondervinden. We beleven een werkelijkheid die ergens anders wordt heengezonden. Wat we zien is de aangesmeerde waarheid van anderen. Die willen dat ik zie wat zij willen dat ik zie. Een voorgeschotelde echtheid. Die er, toegegeven, soms best lekker uit ziet. Maar schijn bedriegt. Het is fraai vorm geven aan wat in feite zeer plat is. Maar voor je het weet ben ik te gulzig, en verslik me. Net als het onbeperkt eten concept. Na overdadig all in schransen stik ik in de fragmenten en memorabele momenten. Juist het onmatige aanbod doet mij de das om.  

Daarom heb ik besloten de aangesmeerde waarheid van anderen nog maar mondjesmaat toe te dienen. Dat ik een uitzending gemist heb, is een zegen. Weer een memorabel moment rijker. Met muziek luisteren, een blogpost tikken, lezen, stilte en meer van dat moois.