Zonder ster maar met allure

Rendez vous in Sans Etoile van 
wandelaar, winkelier en waarnemer 

In aanloop naar kaartje 18 (Vlissingen NS – Van Woelderenlaan) uit Deltapad, Lange Afstandwandelpadboekje 5-1, verbond ik diverse literatuur met elkaar. Allereerst de Wandelaar, het gedicht van Martinus Nijhoff wiens voormalige zomerhuisje in Valkenisse bijkans aan de route ligt, het gelijknamige pas verschenen boek van Adriaan van Dis, de romancyclus MoVo-tapes van A.F.Th. van der Heijden – MoVo staat voor moeilijke voeten – en tot slot De Vierde Man van ’t Reve waarin hij de havenstad van in Zuidwesten van het land beschrijft. Al wandelend zie ze op een goed moment vliegen. De gedachten, de spinsels. Maar in dit geval klopte het als een bus. De wandelaar Piet en ik, onderweg langs de Walcherse kust naar Vlissingen. Langs Nijhoff, via Van Dis en een zijstapje naar A.F.Th. met als einddoel ’t Reve. Op weg naar de schone kunsten dus. Op weg naar Sans Etoile aan de Nieuwendijk. 

Net zoals wandelen het door een voetreis verbinden is van A naar B en verder, wil ik continu verbinden, verbanden aanbrengen en blijven leggen. Ook als deze er niet per definitie zijn. Mijn leven moet ambigu zijn, de meerduidigheid is mijn tweede natuur. Het leven lijkt zo kaal wanneer alles uitsluitend is zoals het is. En er is meer. 

Er is Piet. De grote broer van mijn medeleerling Willem uit de tweede klas lagere school. Piet is mijn trouwe metgezel tijdens menig wandelavontuur. En ik zijn metgezel. Wandelen is een passie die we delen. Om precies te zijn het lopen van – niet van dat benauwde – lange afstanden. Sinds 1998 trekken we intensief met elkaar op. Tot groot wederzijds genoegen. Vanwege de min of meer gelijke tred, de gemeenschappelijke interesse’s, de passie voor kroegbezoek, het zoete leven. We houden van stappen en stappen. Honderduit blijven we praten, zelfs na jaren vriendschap. Piet vormt aangenaam gezelschap van een oudere jongere die soepel van geest blijft. De wandelaar en ik. Als een boek en een gedicht leest hij de wandeling. Hij wandelt wat’ie leest. En ik volg.

Er is Boudewijn Goudswaard met wie de wandelaar Piet en ik een rendez vous hadden. De kleine, broze man die still going strong z’n jongetje staat. Ondanks het rekenkundige verschil in levensjaren schuilt er een kwajongen in hem, een ondeugende, levenslustige kameraad. Hij is naast oud-journalist een veelzijdig mens die schrijft, dicht, tekent, schildert, gokt en vrolijk vrijt. Tegenwoordig is hij winkelier. Op internet. Boudewijn grossiert in historisch materiaal zoals postzegels, munten en ongevaarlijk krijgsspul.

Er is Willem de geëngageerde uitbater van zo’n beetje het enige journalisten- en kunstenaarscafé dat Zeeland rijk is. De man met de scheve bruine tanden, de driedagenbaard, het zwarte lange haar, een sliertige schelmenlijf. Het jongere broertje van Jacques Brel misschien? De witte sloof om hem allure te geven. Als kok, terwijl hij liever deelneemt aan de gesprekken van de gasten of zich ongevraagd mengt in een dispuut ergens aan een tafel. Graag spuit hij zijn ongezouten kritiek. Sans Etoile is Parijs aan de Schelde, Rotterdam van Walcheren met Keizer Willem op de troon als onverlicht despoot of als levenskunstenaar?

Onder invloed van de buitenlucht, de kadans nog in de benen, na 28,5 kilometer en 20.456 stappen de tijd kwijt door het doordeweekse dwalen, was het welletjes en tijd voor een glas bier. Aan de bar krijgen we er eentje getapt door Hans, oud-zeevaartschoolleerling, voormalig zeeman en heden ten dage werknemer van Willem.

Het werd hoogstand hijsen en hautain hangen.

Piet ontvouwde op de barkruk, Boudewijn is inmiddels gearriveerd en warm begroet, al vrij snel zijn snode plan om door alle drie een verslag van de avond te laten maken en dat aan elkaar te mailen.

Toen begon het, en barste het los. De woorden, de beelden, de flarden. Wat ga ik onthouden? Mijn God. Nu al schiet ik tekort in de beschrijving van mooie mensen en dito momenten op donderdagavond 1 februari 2007 in Sans Etoile te Vlissingen. Was ik maar een schilder. Of een beeldhouwer. Dan zette ik enkele acryl streken op canvas, kneedde iets in elkaar.

Op de blauwe muur achter de bar prijkt in witte verfletters: Vanaf de maan gezien zijn we allemaal even groot. Volgens Boudewijn is ‘allemaal’ onjuist en zou het ‘allen’ moeten zijn.

De muur aan de andere zijde toonde grote fotoportretten van markante mannengezichten uit India.

De beelden

de flarden

beelden van vrienden

flarden gesprekken

herinner de vrienden

in café aan de haven

bustes op de galerij

boven in de serre

Mussolini, Juliana, John Lennon

eindelijk buren

boven versteend verleden

onder lullen in het heden

ins blaue hinein

het gaat ergens over

en nergens naar toe

van hak op de tak

oorlog en vrede

lezen en schrijven

samen op de barkruk

samen door één deur

later aan tafel

met 2 x biefstuk Boudewijn

1 maal Chili Con Carne

veel bier en wijn er bij

Rijzen de pan uit

verhalen over reizen

mensch wat een lijden

blijf liever thuis

Wegen gaan scheiden

zo veel te halen, vele verhalen

waarderende  woorden

over en weer

‘Zeker! Volgende keer weer’

vooruit, nog eentje dan

bel even een taxi

waar blijft die nou?

O.K., one for the road

ik houd me groot

Wat rest zijn beelden

flarden gesprekken

Henri Miller, Hans Verhagen

Ik Jan Cremer, Karel Appel

sterren met allures 

Vrienden van vlees en bloed

in mijn hoofd prijken

hun bustes voorgoed

Gelukkig zijn ze van was

en in het heden te kneden

tot nog een avond in de kroeg

Wat volgt zijn nieuwe beelden

die gegrift staan als nooit tevoren

te verkneukelen vooruitzicht

dat mijn dagelijkse bestaan

aangenaam verlicht

Eerst nog het genieten

de dagen erna

hoe lang mag ik teren

op beelden en flarden

die fladderen in mijn hoofd

vol beelden en flarden

die fladderen, fladderen

tot de volgende keer