Bananenschilbombarie

Er bestaat een mop. Over een blondine. Of een Belg. Iets met een bananenschil. En toch weer uitglijden. Daar moet ik aan denken als de forensmens manisch mobiel in honderden kilometers file terecht komt. Ach en wee, kommer en kwel. In weerwil van de vooruitzichten kruipt de Nederlander achter het stuur. Terwijl het weerbericht over sneeuw maandag al bekend was. Met als motto: 'Blij dat ik rij', dat voor de gelegenheid is omgedoopt in 'Blij dat ik glij'.

Alternatieven
Naar mijn bescheiden mening had een deel van bestuurders niet in de file hoeven staan. Denk aan de volgende alternatieven:
- maandag hotelovernachting
- thuiswerken
- in de buurt flexwerken
- vergaderen via Skype
- overleg met Facetime
- vroeger van huis
- later van huis
- dagje ijsvrij nemen

Matige koffie
Het ver-schrik-ke-lijke fileleed dat ons overkomt, de verkeersellende die ons niet gespaard blijft. Het toont aan dat we hopeloos ouderwets zijn, en op oude voet doorgaan in de nieuwe eeuw. Een leaseauto is zoooo 1999. Daarnaast is het zogenaamd effectief en resultaatgericht dat we dagelijks op het zelfde moment in een slecht geventileerd gebouw gezamenlijk matige koffie tot ons nemen.

'moeten'
Kennelijk zijn al die mensen in de file loonslaaf, zonder eigen wil, keuzemogelijkheden en eigen verantwoordelijkheid. Want ze 'moeten' tussen de wielen. Alle technologische vooruitgang en Het Nieuwe Werken ten spijt. Misschien gelukkig maar. Anders hadden we dinsdag 15 januari geen geschiedenis geschreven en niet het record van 1.000 kilometer file bereikt.

Al die bombarie heb ik gemist. Ik ben een spelbreker, zat op de fiets en kon ongehinderd op mijn werk komen. Als lijfeigene van de broodheer. Maar wel eentje die gewoon kan doorrijden.