Witman's werkelijkheid (3)

Duco groet de onbekende collega die staat te roken in de glazen cabine bij de trap. Duco neemt nooit de lift naar de vijfde. Hij passeert op elke verdieping een isoleercel voor nicotineverslaafden.
“Goedemiddag.”
“Idem.”, zei de rook uitblazende loonslaaf.
Duco hoorde het goed. Idem. Hij was al op de vijfde en te laat met ‘dito’ als repliek. ‘Idem’, hét zuinige antwoord op een begroeting of wens. Een mooie uitvlucht om dadelijk niet alle vrouwelijke collega’s een gelukkig nieuwjaar te hoeven zoenen. Ook nog eens driemaal. Voortaan is een koel ‘insgelijks’ of ‘evenzo’ voldoende.
Dat neemt Duco Witman zich stellig voor.

Buiten beeld

Enkele foto's die Bloothooi niet gehaald hebben.
Nu wel, op de valreep in 2008.

Dichtbij

Het kan in de Ardennen zijn. Of Schwarzwald. De Heuvels rond Beaune misschien?
Als je het wilt zien, biedt de directe omgeving doorkijkjes naar heel ver weg. Dan te bedenken dat dit uitzicht nog geen kwartier rijden van huis en haard ligt.

Scheldestad

Ze eindigen bijna in de zeearm. De spoorweg. En de snelweg ook. Of ze beginnen daar juist. Al bijna twintig jaar verrast deze stad mij. Soms lieflijk, dan ineens onstuimig. Vlijmend en veranderlijk Vlissingen. Alsof de schepping hier een aanvang neemt en de grens opzoekt...
Het weerzien met de Westerschelde is een weldaad voor mijn gemoed. Te voet over de dijk naar de binnenstad. Naar de brasserie waar ik graag kom. Deze keer voor een bliksembezoek. Met aangename ontmoetingen in een warme herberg.

Zelfportret

Naar verluidt is kerst een feest van licht. Zo lijkt de mensheid in de ban van een alomvattend schijnsel.
Iedereen wil wel eens schitteren. Als een onbeduidende ster. En zichzelf spiegelen aan het licht en de tijd. Een mooie aanleiding voor een zelfportret dus.
'Hij zeide: Er zij Hugo; en er was Hugo.'

Wonderschoon

De taal van de takken, binnenrijm in het bos, geschampt door de ondergaande middagzon. Landschap als literatuur. Welhaast.
Bomen die ik laatst in het bos zag staan mogen vaker bejubeld worden. Ook andere dan naaldbomen. En vooral buiten kerstmis om.

Kerstboodschappen

Dat de kassameisjes flink kunnen scannen en het aantal pintransacties maar weer veel hoger mag zijn dan vorig jaar.
'In den hoge. Vrede op aarde, vrede op aarde.
In de mensen een welbehagen.'

Witman's werkelijkheid (2)

Duco Witman wil graag mensen 'pleasen'. Vooral mensen buiten de deur. Collega's, opdrachtgevers, vrienden en kennissen. Daarnaast kent Witman muurvaste patronen. Zodra deze in gevaar komen stopt het 'pleasen'. De rituelen, zoals om elf uur in bed radio luisteren, de krant lezen 's morgens, ze zijn heilig. Vrijdag het avondblad kopen in de boekwinkel en zaterdag het dagblad uit de hoofdstad in de tabakszaak. Hij veinst de man van de wereld te zijn. Witman's wereld. Op een eiland. In zijn eigen hoofd. De horizon reikt nauwelijks verder.
Zo verzucht hij ineens, na het douchen en zichzelf opnemend in de spiegel:
"Ontdoe mij van het keurslijf, laat me niet meer voldoen aan mijn eigen verwachtingspatroon. Breek eens uit. Please!"

Joyeus

Boven de deur van het historische pand prijkt de tekst Maria Minor. In de voormalige schuilkerk is Belgisch biercafé Olivier gevestigd. De ontkerkelijking biedt de dorstigen een passend onderdak. En de politieke situatie in het thuisland indachtig, is het extra genieten van de bourgondische gezelligheid en gastvrijheid.

Enkeltje republiek

Was de spoorlijn er ooit gekomen als er geen bewoond paleis had gestaan? En is het geen tijd dat er dan een station Wassenaar komt? Hoewel de bewoners uit deze plaats en zeker die van Villa Eikenhorst waarschijnlijk niet weten hoe een trein er van binnen uitziet.
Het geeft een station allure als er een koninklijke wachtkamer aanwezig is. Eenvoudige stervelingen gluren door de ramen en proberen een glimp op te vangen van..., ja van wat eigenlijk? Van een wachtruimte die wat fraaier is dan die voor Jan en Alleman.

50%

De koopjesjagers in de stad lijken drukker met elkaar achternazitten dan de buit, kortingen van 30, 40 en 50%. Consumeren leidt tot dwaas gedrag.

Blub

Onder water heb je de mond vol van H2O en nauwelijks méér tekst nodig.

Queeste

Zijn wij niet allen op zoek? Veelal zonder ervaring.
Ook al is dat een pré.

Rabelaisachtig

Presentator Philip Freriks vroeg de schrijfster van het Groot Dictee der Nederlandse Taal waar ze de aandoening vandaan had. Zij, Kristien Hemmerechts, zei dat ze er vast heel akelig uitzien. Genitale wratten.
Een of ander onderzoek zal uitwijzen dat van de negentien prominente Hollanders, tien prominente Vlamingen, en negentwintig gewone deelnemers, er vast een paar tussen zitten. Minder wratten misschien dan het aantal fouten in het dictee. Maar toch.
Toen ik na deze gedachtenspinsels bij de uitreiking van de zilveren vulpen met gouden punt door emoties werd overmand wist ik het zeker. Ik moet het wat rustiger aan gaan doen.

Witman's werkelijkheid

Duco Witman neemt het leven ernstig. In een feuilleton op Bloothooi zijn de belevenissen van Witman vanaf nu te volgen. Voorlopig is woensdag voortaan Witmandag.

Duco Witman lijkt bij de eerste ontmoeting een jonge veertiger die best als zesendertig voor de dag mag komen. Althans daar gelooft hij zelf in. Toch realiseert Witman zich op de weg terug te zijn. Richting einde. Het besef dat hij volgens de statistieken nog slechts vierendertig lentes zal meemaken stemt hem droevig. Vooral omdat het meerendeel achter de rug is. 'Wat deed ik al die andere lentes?', vraagt hij zich af.
Een hoofdrol in het leven van Witman spelen zijn verloofde en zijn baas. Die hem bij vlagen het leven zuur maken. Zoals Duco Witman beweert:
“Vrouwen en managers weten altijd hoe ik me moet gedragen terwijl ze zelf het gewenste gedrag vergeten te praktiseren.”
Laat de baas van Witman een vrouw zijn…

Meteoor

Ik zie een ster. Vallen en verdwijnen. Astronomie en gastronomie hebben overeenkomsten. Vijftien jaar kook je op hoog niveau, en prijzen Franse deskundigen je de hemel in. Ineens is deze eer vervlogen.

Groene fee

In elk geval één keer per jaar drink ik een glas absint. Of zelf meerdere glazen. Hoewel ik dat niet meer precies weet. Tijdens Absinterklaasavond, waar ik al weer voor de vierde achtereenvolgende maal aanwezig ben, lijkt niets helemaal zeker.

Vort

Gisterenavond was ik papa-paard en liep op handen en voeten door de woonkamer. Op mijn rug twee kinderen (5 en 2 jaar). 'Paardje rijden' heet dat bij ons thuis. Gedragen onderging ik mijn lot. Met ogen dicht vroeg ik mij af hoe het edele dier zich moet voelen. Vaak een mens bovenop je. En dikwijls aangespoord. 'Vort, vort.' Na vele rondjes begon mijn eenhoevige rechterpols pijn te doen.
Dan te bedenken dat een paard uitsluitend gras en haver eet. En met dat voedingspatroon zoveel PK ontwikkelt. In het echt moet zo'n dier een godganse dag de rug rechten en is altijd 'in de benen'.
De vraag is of papa-paard het beste paard van stal is? Hoe dan ook, mijn kinderen moeten een gegeven papa niet in de bek kijken....

Hugo's Diep

Wat het met Bloothooi is, ik weet het niet. Momenteel vormt Bloothooi een digitaal blok aan m'n been ('een blog aan mijn been'). Wat ooit begon als proefblog werd een fotoblog. Met ietwat beschaafde miniatuurtjes dan wel beschouwende cursiefjes.
Bloothooi mag best brutaler en persoonlijker. In weinig woorden iets kwijt willen, elke dag, het kan gedurfder. En het beeld dan?
In de week van het tijdschrift kocht ik Hollands Diep. Daarin is de combinatie mooie fotografie en dito tekst een beproefd concept. Waarschijnlijk daarom verschijnt dit magazine slechts vier keer per jaar. Om de kwaliteit hoog te houden.
Dat maakt het verschil. Dagelijkse 'airplay', te (Bloot-)hooi en te gras publiceren, brengt ook regelmatig rommel voort. Dan is het zaak om de rommel te variëren. En te bloggen over onderwerpen waar op Bloothooi nog niet over eerder geblogd is. Wie weet met medewerking van een gastredacteur of externe fotograaf.
In januari 2009 volgt de week van Bloothooi en zal er zeven dagen voluit geëxperimenteerd worden. Bloothooi wordt tijdelijk een bloglab.

Brandbrief

Geachte leden van het kabinet,

Namens familie, vrienden, buren maar ook vrouw en kinderen spreken wij gezamenlijk onze grote ongerustheid uit over de gevolgen van de huidige kredietcrisis voor het gedrag van de doorgaans zo zelfverzekerde bestuurders en managers.

Als er sprake is van groei, winst en een stijgende lijn dan staan bestuurders en managers hun mannetje. Nu het wat minder gaat slaat de paniek zichtbaar toe. Crisismanagement is bij de meeste bestuurders en managers een nog te ontwikkelen competentie.
De gevolgen voor economie en maatschappij zijn al ernstig genoeg. De bedrijven worden dus ook getroffen. Iedereen zal een stapje terug moeten doen. Het is van het grootste belang dat het kabinet een daadkrachtig beleid voert met duidelijke prikkels om het gehuilebalk van bestuurders en managers die zeuren om winstgarantie de kop in te drukken. Hebben ze nog nooit gehoord van de term 'ondernemersrisico'?
Met deze gezamenlijke brief willen wij oproepen tot een zeer hoog gevoel van urgentie.

Het beeld van de kredietcrisis, als zijnde een probleem van bedelende managers die bij de overheid hun handje op houden, is een vreemd beeld. In tijden van voorspoed vragen bestuurders en managers diezelfde overheid juist ver uit hun buurt te blijven. Nu willen de ondernemers vooral duidelijkheid over de toekomstige situatie van de markt en hebben behoefte aan zekerheid en stimuli.

Wij hopen dat u deze gezamenlijke oproep van gewone mensen die dagelijks in de praktijk en vooral tijdens het Acht uurjournaal te maken hebben met de gevolgen van de financiële crisis, serieus zult nemen. Graag zouden wij met u op korte termijn in overleg treden over de in deze brief genoemde ontwikkelingen en wat ons betreft mogelijke maatregelen.

Hoogachtend,

Bloothooi c.s.

Telethuis

Zoveel concrete informatie is er niet, als je meer wilt weten over de mogelijkheden van thuiswerken. Daarmee bedoel ik vanuit huis werken voor mijn huidige broodheer. Wat zijn de technische mogelijkheden, praktische bezwaren of wettelijke eisen?
Daarover is wel iets te vinden via Google. Maar niet genoeg naar mijn smaak. Omdat ik zelf zou wensen dat thuiswerken meer wordt gestimuleerd en gefaciliteerd ben ik een weblog over dit onderwerp begonnen.

X zoveel

Miljoenen, miljoenen en miljoenen auto's staan overal ter wereld zinloos stationair te draaien. Nee, die invididuele gebruiker voelt zich niet verantwoordelijk voor het milieu. Er is sprake van een energiezuinig exemplaar of een andere rotsmoes is voorhanden. Zoals ik ze zelf ook ruim debiteer.
Er zijn er zelfs die doodleuk beweren dat het menselijk handelen geen oorzaak is van de snelle klimaatverandering.... Meestal VVD-ers trouwens.
Het massale uitstoten en vervuilen. Dag in dag uit. In een ongekende veelvoud. Een simpel rekensommetje zou ons de ogen moeten openen. De macht van het getal doet de mensheid de das om.

Spoedig

Zoals een kwart van de zendtijd is gevuld met aankondigingen van wat komen gaat, lijkt deze gewoonte over te waaien naar de openbare ruimte. We moeten kennelijk de tijd vooruitsnellen.
Binnenkort dragen mensen een badge. Met de volgende teksten: Binnenkort overleden, Binnenkort gescheiden, Binnenkort ontslagen of Binnenkort berispt.
Is het heden soms niet goed genoeg? We spoeden ons naar de toekomst. Hebben haast met morgen. Men heeft geen boodschap meer aan 'nu'. Waarin we momenteel te weinig leven.

Dag...

Sinterklaasje dag dag
dag dag zwarte piet
Dag Sinterklaasje dag dag
Luister naar ons afscheidslied’

Zo. De goedheilig man is weer vertrokken naar Spanje. Op naar de volgende feestdagen. De kerstboom staat al te acclimatiseren in de garage. Het lijkt alsof ik de kerstspullen nog maar net op zolder heb gezet. Kunnen ze wéér naar beneden.

Kwaliteiten

Over Huntelaar lees ik dat zijn 'handelingssnelheid' in orde is. Ook is hij doelgericht. (Top-)sport en professioneel functioneren worden steeds vaker met elkaar in verband gebracht. Als je de metafoor doortrekt bestaat het gros van het werkvolk uit amateurs.
Dat brengt mij op het volgende: de komende maanden ga ik extra trainen op mijn snelheid van handelen.

Vervolg

De vier vrienden zijn bezweken. Alle hoofdpersonen zijn dus dood. Maar wat gaat schooljuf Andréa doen nadat ze in haar eentje het huis betreedt? Wat gebeurt er met het 'mooie vlees' in de tuin? Alwaar de leverancier zwijn, varken en ree achterliet.
La Grande Bouffe smaakt naar meer. Misschien een idee om deel 'deux' uit te brengen. Na vijfendertig jaar een vervolg. Als toetje, maar misschien meer nog als mosterd na de maaltijd.

Welkom

De goedheiligman brengt ook vertier voor de wat oudere kinderen. De bewoners van het verzorgingshuis waren in elk geval onder de pannen. Ze konden in de prijzen vallen.

Vast

Of ze nu klef zijn, warm, oud of slap. Van tijd tot tijd willen alle mensen graag dat hun hand(-je) vast wordt gehouden.

Gezichtsvermogen

'Een bril, een bril, mijn prinsdom voor een bril!'
Het brilletje dat ik momenteel draag. Ovaal, klein en goud. Vreselijk 'old school'. Nadat ik me jarenlang lens zocht naar een passend montuur, en mijn hippe model in de golven verdween ben ik in een optische identiteitscris verzeild geraakt. Nu worden het dus contactlenzen. En zal ik na dertig jaar mijn ware gezicht tonen.

Bladmanager

Iemand stuurt deze bladerenblowende ploeg aan. Degene helemaal rechts achter de boom is misschien de bladmanager. Gewapend met blazers ontdoet ‘zijn’ ploeg het dorpse wegennet van herfstachtige sporen. Natte, dorre bladerresten geven geen pas op straat. De stille getuigen van verval en afnemende levenskracht moeten met man en macht verwijderd worden.
Hulde aan de bladmanager, en zijn handjevol blowers.

Kunstboter

Wat je van ver haalt is lekker, zeggen ze wel eens. De vraag is of mijn Utrechtse meisje ook een beetje een Zeeuws meisje werd nadat ik op de Hoge Hil in Domburg om haar hand vroeg.
Of betreft het hier een halvarine waarheid? Soms heb ik graag kunstboter op mijn hoofd.

Lettervreter

Goed. Zo zit ik aan. Bij een diner. In de oranjerie van een landgoed. Er wordt mij met tussenpozen een voorafje, een hoofdgerecht en een toetje voorgeschoteld. Druk in gesprek met disgenoten stel ik veel te laat de hamvraag: ‘Wat eten we eigenlijk?’
Node mis ik de kaart met opgesomde gerechten. Blijkbaar ben ik meer een lettervreter. Veel te weinig vertrouw ik op mijn tong en gevoel. Denken en snappen heeft de overhand waardoor ik vergeet te proeven. Te veel waarde hecht ik aan woorden, zwart op wit, in plaats van te durven vertrouwen op mijn smaakzin.

Van onderen...

Een van de twee luchters in de hal van het Utrechtse stadhuis. De lichtkroon hangt in volle glorie aan het plafond. De kaarsen branden voor de feestelijke gelegenheid. En schitteren in een hoofdrol. Er waren volgens mij meer brandende kaarsen dan dat er gasten waren. En dat terwijl veel bezoekers moesten staan. Net als de kaarsen. Toch gaven de mensen minder licht.

Beloning

Ingmar Heytze (midden), zijn verloofde en burgemeester Wolfsen van Utrecht in een onderonsje na de plichtplegingen rond de uitreiking van de C.C.S. Croneprijs 2008. De gelauwerde dichter kreeg even daarvoor alle lof toegezwaaid door de burgervader van zijn omniversum en ontving € 10.000,00.

Interbellum

Ondanks technologische vooruitgang, innovatie en effectieve werkwijze bieden ziekenhuizen nog steeds geen direct-klaar oplossingen voor hun cientèle. Dat wil zeggen, zolang je nog op de been bent. Hoezeer ik het verkeerd zie: geduld is een vereiste in de mallemolen van het 'uitsluiten'. Geduld geldt hier niet als schone zaak, eerder als een hachelijke. Over deze beproeving is geen letter terug te vinden in de eed van van Hippocrates.
Ondertussen wacht de patiënt. Meer verblijvend in een wachtkamer dan in de behandelkamer. Tussen onderzoek en uitslag. Tussen hoop en vrees. Zeeën van tijd doorbrengend in een interbellum.

Dag

Opnieuw is een dag voorbij. En weer valt een avond. Het gaat maar door. Dag in dag uit. Terwijl er zoveel belangrijks en ingrijpends is - dichtbij en verder weg - om even of zelfs lang bij stil te staan. Bij dierbaren die ik nauwelijks zie vanwege..., ja, vanwege wat eigenlijk?
Gelukkig zijn gedachten lang en ruim. Zo komen veel aardige en lieve mensen in mijn hoofd en hart geen aandacht tekort. Maar zullen ze dit weten of merken?

Loos

Weeralarm, terreuralarm, spitsalarm. Nogal alarmerend al die alarmen. De autoriteiten en bevoegde instanties grijpen dit middel al te gretig aan voor hun eigen PR en marketing. Daarom wil ik de noodklok luiden en een alarmalarm uitroepen.
Het klinkt vals maar veel aangekondigd gevaar blijkt achteraf loos. Hoewel het spitsalarm wel degelijk effect had en volgens mij dagelijks door de ANWB afgegeven mag worden. Of hebben de negen verkeersdoden door het winterweer rijdend Nederland schrik aangejaagd?

Witregels

Het is moeilijk de sneeuw te negeren. Enkele regels mag ik daar aan wijden. In het weekeinde leefde ik immers in een witte wereld.
Veel mensen zien de elementen als hinderlijk. Ze proberen weer en wind te trotseren. En willen hun gedrag niet aanpassen. Het liefst zouden ze de weergoden aanklagen, de schade en het leed verhalen.

Drassig

Aan verkiezingen mogen, mits aan voorwaarden is voldaan, allerlei idioten meedoen. De Partij Liquidatie Nederland wilde Nederland in de jaren tachtig verkopen en de opbrengst onder de bevolking verdelen. Iedereen zou miljonair worden.
Bij de volgende waterschapsverkiezingen zou ik als variatie hierop de Partij Inundatie Nederland willen lanceren. PIN, 'Voor zompige oplossingen'. Laten we de hele boel onder water zetten. Niks meer pompen en malen. We veilen de moerasdelta onder projectontwikkelaars. Die maken er vast de grootste haven ter wereld van. Een echte Europoort zodat Duitsland aan de Noordzee komt te liggen.
De Oranjes mogen hun intrek nemen achter de nieuwe duinen, in De Efteling. Dan kan de kroonprins daar de watermanager uithangen.
Het verdronken land van Holland als koninkrijk van ooit.

Pre-digitaal

Tot wat voor generatie behoor ik eigenlijk? Zwevend tussen babyboomers en digitalers ben ik zoekende naar de juiste kwalificatie. Geboren in de Koude oorlog, heen en weer geslingerd tussen calvinisme en bandeloosheid. Zo maakte ik de introductie mee van de zakcalculator Casio fx-81. Inmiddels had ik wiskunde als vak al laten vallen. Walkman, MS Dos, teletekst en video waren de zegeningen van mijn puberteit. Eventjes maar. Alles werd draagbaar maar niet draaglijker.
Volgens Wikipedia ben ik er één van de Generation X (generatie Nix), de verloren generatie. Enerzijds easy moneymakers en yuppen. Aan de andere kant ondermeer de punkers.
Ach, als ik later groot ben zal de geschiedenis er wel een draai aan geven. De tijd zal leren welke naam mijn generatie verdiende.

Exodus

De dagelijks exodus van de forensmens, een massale uittocht vanuit de provincie richting oprit van de autosnelweg.
De fietser krijgt ruim baan op de ventweg. Weliswaar met lood op de lippen en fijnstof in m'n neus.

Straatrumoer

Binnenstadbewoners hebben schoon genoeg van de herrie, verkeer, rommel op straat en wildplassende horecabezoekers....
Wat verwachten ze dan? Een smetteloos stiltegebied?
De historie galmt je tegemoet. Mijn voetstappen klinken over scheve stoepen. De tijd heit, klokken spelen.
Het is het geluid van de binnenstad dat mij enkele jaren zo vertrouwd was.

Sprookje

Het leven is een sprookje. De westerse wereld lijkt op Disneyworld. De stad moet ik bijkans 'ondergaan en beleven' als attractiepark.
We leven in een paradijs. Als je het wilt zien tenminste.

Middelmaat

Ooit was ik actief lid van de Jongerenorganisatie voor Vrijheid en Democratie (JOVD) en ook een blauwe maandag van de VVD. Daarna verdwaalde ik in het maaiveld.
In beginsel sta ik positief tegen mannetjes, ja met name mannetjes, die zich verbaal laten gelden. Praatjesmakers met vaak een pak aan en een das om. De bravoure wekt soms wel sympathie.
Een van de praatjesmakers was Mark Rutte. De liberale voorman die momenteel met beginselverklaringen en manifesten ijdele pogingen doet manmoedig over het voetlicht te komen. Aandoenlijk om te zien maar de terreur van de middelmaat moet bestreden worden onder aanvoering van charismatische leiders. Mark Rutte is geen charismatische leider. Hij zoekt houvast in papier, klampt zich vast aan woorden.
Rutte is electoraal gezien een middelmatige fractievoorzitter.

Strijd

Tussen de aanhangers van de gastclub zag ik de lokale derby. Het eerste van v.v. CDN tegen het eerste van v.v. Dalto. Alle ingrediënten voor een waar voetbalspektakel. Gele kaarten, penalty (CDN miste) en in de laatste minuten het enige doelpunt door Dalto. En veel dorpse rivaliteit. Het clubtenue als symbool van gekleurde onenigheid. Rood-wit versus geel-zwart. Je bent voor of je bent tegen. Voetbal blijft oorlog, ook al ben je buren.

Zak

Het is wat het is
van kredietcrisis
trekt goedheiligman
zich niks an
consumeren en spenderen
dat zal AEX waarderen
geven is zijn vak
met als bonus de zak
premie voor volks welbevinden
na vaderland innig verbinden

Bedtime story

Als individu wil ik dolgraag opstoten in de vaart der volkeren. En dat is best vermoeiend. Want wat ze vergeten zijn te melden bij de introductie van de 24-uurseconomie en het wereldwijde web is dat een mens voldoende nachtrust nodig heeft.
Nu heb ik bijvoorbeeld Google Books gevonden en dat houdt me behoorlijk uit de slaap. Het einde is zoek. Snuffelen in boeken krijgt een compleet nieuwerwetse wending.
De keuze tussen een goed boek of een goed bed moet toch duidelijk zijn?

Weg

Gedoemd tot de Domtoren en deze horizon. Uitgezonderd vakanties lijkt het rondje om de kerk mijn lot. Nooit zal ik onder de rook van deze stad vandaan komen. Echt weg gaan lijkt uitgesloten.
De enige verre bestemming is mijn definitieve vertrek richting eeuwige jachtvelden.

Geneeskrachtwijk

In Utrecht-Oost ligt het ziekenhuis. Waar ze in het oude gedeelte ooit mijn tonsilla pharyngea knipten. Vlakbij wonen mijn tandarts, KNO-arts, psychiater en oogarts.
In deze buurt wordt op stand aan de mens gesleuteld. Rond het Wilhelminapark kun je op top-locatie aansterken en helen.
Ondanks een medische staf op loopafstand bij elkaar ben ik van mijn onhebbelijkheden nog steeds niet genezen.

Vaal

Mooi grijs is niet lelijk, denk ik in het voorbijgaan. Of hangen de jurken er dusdanig fraai bij dat ik mild oordeel over de in mijn ogen doorgaans onbestemde, vale kleur. Neem ook de laarzen. Het verschil tussen detailhandel en een kunstgalerie is soms vaag.

Drogreden

Het toverwoord voor ondernemers is 'duurzaam'. Doet het goed bij publiek en politiek. Door hoogmoedige oneliners belijden ze het vermeende weldoenerswerk voornamelijk met de mond. 'Serving the planet', suggereert een duurzaam streven.
In burchten vol bier proberen brouwers de burgerij in toom te houden. Ze houden de binnenstad in hun greep. Om de planeet te dienen, zeg maar. De leugen brouwt veel kwaad.

Sluiten

De laatste tijd lijd ik aan luikende oogleden. Dat wil zeggen, op de verkeerde momenten. Afgelopen nacht heb ik geen oog geloken. Dan vind ik eindelijk de rust om te werken. Overdag wil ik voornamelijk slapen. Een lastig schema in combinatie met een gezin en een baan.
Wat zou ik graag in retraite gaan. En voor even de luiken sluiten, totdat ze vanzelf weer open gaan.

Verloren

Mijn handen zitten eraan
mijn vingerafdrukken erop
mijn ziel erin
mijn pen
door het gat
in de rechterbroekzak
weggegleden
hopelijk platgereden
en niet aangerand
door vreemde gasten
uit een ver land

Wachten

Op de Nationale Goed Nieuws Dag reed ik voor het eerst van mijn leven mee in een ambulance. En bracht ik voor het grootste deel door op de Eerste Hulp van het Diakonessenhuis. Aan het bed van mijn geliefde. Behandelkamer 8 was voornamelijk een wachtruimte. Na elk onderzoek opnieuw. Wachten op de co-assistent, de arts-assistent, de internist en weer een andere internist. Op de echo, de röntgenfoto's, de uitslag van het bloedonderzoek.
Het goede nieuws: ze mocht weer mee naar huis. Dit mag dan het beste ziekenhuis van Nederland zijn, er zijn vrolijker bestemmingen denkbaar op Nationale Goed Nieuws Dag.

Aroma

Het aroma komt je tegemoet.... In Utrecht-west wacht een geurig welkom onder het mom van 'de koffie staat klaar'. Zo ruikt het in ieder geval wel. Alsof je er altijd een bakje kunt komen doen. Totdat ik halt moet houden bij de poort van multi-national Sara Lee. Dan is het snel gedaan met de gezelligheid. Zintuigelijk misleidend, zo'n ruikonderneming op zichtlocatie. Ben ik mooi bij de neus genomen.

Waterscheiding

Hier lag de Vleutensebrug, ook wel hoge brug genoemd. Zes jaar lang, van 1978 tot en met 1984, fietste ik er als middelbare scholier overheen. Tweemaal per schooldag. Later volgde ik keer op keer dezelfde route per auto van vriend W.. Als kwajongens in zijn Kever.
De Vleutensebrug vormde de vertrouwde verbinding tussen het platteland en de stad. De brug stond symbool voor de waterscheiding tussen Utrechters en buitenlui.
Het platteland is stadsdeel geworden. Nu is er aan beide zijden van het kanaal een stad en is een bredere brug nodig om de scholieren en kwajongens naar de overkant te helpen.

Historisch

Soms zijn er gebeurtenissen op het wereldtoneel die ik wil delen met mijn kinderen. Zo zoek ik woorden om uitleg te geven over de uitslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen.
'We hebben een nieuwe baas van de wereld', probeer ik.
Op slimme repliek was ik 's ochtends vroeg niet beducht. Mijn zoontje van vijf kijkt me uitgeslapen aan en spreekt 'historische' woorden.
'Is God dan dood?'

Ongeveer

'Dames en heren. De stoptreinen, sprinters, sneltreinen en intercity's van de Nederlandse Spoorwegen vertrekken vandaag ongeveer op tijd. Herhaling van dit bericht. De treinen vertrekken vandaag allemaal ongeveer op tijd.'

Rijp

Op een bepaald moment ben je rijp genoeg. Om de schoonheid in de onmiddelijke nabijheid te zien. En durf ik daarbij stil te staan. Zo laat ik graag de haast aan me voorbij gaan. Snelheid lijkt even bevroren, spoed gaat er als een haas vandoor.

Fris

Ben jij wel helemaal fris
in je hoofd
Met ditjes, datjes
tal van dingen te doen

Ben jij wel helemaal
vrij van wat moet moet
tot grote spijt geen tijd
voor iets wat er toe doet

Maak de balans op
of je mind
zodat jij je van allerijl ontdoet,
een fris hoofd staat je goed

Opklimmen

50 is de hoogste trap, 60 is de nederstap. En die stappen zet ik in het huis waar ik elke dag een graad van opklimming beleef en eveneens weer net zo hard daal. Het huis waar ik nooit zou willen wonen maar wel veel tijd doorbreng. De fysieke verbeelding van het dichtgetimmerde salarishuis waar ik voorlopig verdien mijn werkweek te slijten. Het voorportaal van thuis. Het trappenhuis.

Griezelig

Wat griezelig dat de uitgeholde waan van de dag in de Verenigde Staten wereldwijd zo'n grote invloed kent. Het alledaagse leven in Nederland is vergeven van Amerikaanse ditjes en datjes. Hoe lang duurt de voorwaardelijke dankbaarheid voor de Marshallhulp? Het aardse bestaan reikt verder dan louter economische belangen. Zou ik hopen althans.

Aansluiting

KPN sluit je aan, luidt de missie van de 'hoogwaardige' telefonie-aanbieder. Het bedrijf gebruikt telefooncellen daarom als reclamezuil. Of biedt de reclamezuil extra mogelijkheid om te bellen? Al voor de piep laat de adverteerder een grote boodschap achter. Hier sluit je vooral aan bij een reusachtig glas bier. Altijd dichtbij. De vraag is of dat meteen goed voelt. Sommige bellers weten zich met Jupiler verkeerd verbonden.