Verboden

'Forbidden. Forbidden', sprak de gebarende man in het geel-fluorisende hesje. De reden waarom foto's maken van de Turkse luchthaven verboden is, blijft een raadsel. Natuurlijk kan ik wel redenen verzinnen maar met deze foto heb ik geen kwaad in de zin.
In Turkije gelden andere regels en bedriegingen (moet zijn bedreigingen).

Tussen

Tussen hier en daar, tussen geschiedenis en heden, tussen oost en west, tussen vandaag en morgen, tussen mate en meer, tussen mooi en lelijk, tussen ramhadan en ongeloof, tussen geschiedenis en heden verblijf ik onder vrienden.
Omarmd door een mooi land en een rijke geschiedenis.
In het resort word ik zo op mijn gemak gesteld dat ik me er ongemakkelijk bij voel. In deze facade van verwennerij, deze betonnen burcht boordevol barretjes, de overdaad aan middelmaat, kastelen afgeladen met toeristen, lusthoven voor de gewone man, gebouwd op fundamenten van indolentie zoek ik het strand. Het begrip 'aan zee'
is relatief.
Na vier zwambaden, drie restaurants, vijf barretjes en een groot gazon bereik ik eindelijk een kiezelstrand. Kalm kabbelend volgen de golfjes.

Resort

Terwijl het ochtendgebed in Antayla klinkt bestel ik een gin-tonic.
De 24-uurs-service van de bar in het Lara resort lijkt echt te bestaan.
In min of meer verzekerde bewaring gesteld, mag ik binnen de hekken het zorgvuldig uitgedachte protocol vol geprogrammeerd paradijs proefondervindelijk ondergaan.
Alle natjes en droogjes worden mij op een presenteerblaadje aangereikt. Net als de handdoeken, het theater en de nachtclub.
Dit, beste vakantieman, is dus het 'volledige' genieten.

Nooduitgang

Waar is hier de nooduitgang?
Via een binnenlandse vlucht gaat de reis verder naar de Middellandse Zeekust.
Istanbul bevalt me. De taxichauffeurs houden van doorrijden. De gemotoriseerde verkeersdeelnemers zoeken op een eigen wijze hun weg. Ineens begrijp ik het rijgedrag op de Kanaalstraat in Utrecht.
Wel ıs het nodig scherp te blijven bij alle verkopers. De tienerscholieren dıe ik zag bij het uitgaan van hun school dragen een uniform. Met een grijze rok of broek en wit hemd. Daaronder sneakers, vrijwel allemaal van het merk All Stars. En dan het wit/rode model.
Mannen lopen dikwijls gearmd over straat en zoenen elkaar soms. Of slaan de arm over elkaar heen.
Los daarvan wil ik de Turken als broeder van Europa uıtnodigen om toe te treden tot de unie.

O ja, en tijdens een boottochtje over de Bosporus onthulde ik de tweede titel als uıtgever. Een fotoboek met als titel Neem plaats.

Constantinopel

Het dagelijks verversen van Bloothooi via GSM vanuit Istanbul stuit helaas op technische problemen.

De minaretten reiken hier op de scheidslijn tussen Europa en Azie tot grote hoogte. Alleen de buildings van de grote companys overtreffen de ranke moskeetorens.
Het qwerty-toetstenbord in de bussineslounge van het hotel kent Turkse letters (de i zonder puntje) en leestekens.
De stad lonkt en ık ga maar weer buıten wandelen langs de Bosporus.

Bloothooi zal dinsdag 30 september weer in de lucht zıjn.

Modus

Zodra ik mijn mobiele telefoon inschakel is er de keuze tussen normale modus of vliegtuigmodus. Aangezien ik meestal met beide benen op de grond sta, en verder eigenlijk vrij normaal ben, kies ik altijd voor de eerste mogelijkheid.
Vandaag breng ik weer eens enkele uren door als luchtreiziger. Mijn telefoon zet ik helemaal uit. Het risico dat uitgerekend een signaal uit mijn GSM de micro- of andere electronica verstoort en het toestel onbestuurbaar maakt, wil ik voorkomen. Het allerliefste zou ik voor mijn lichaam en geest ook de vliegtuigmodus kiezen. Het blijft namelijk een wonderlijk verschijnsel om als haringen in een potje tientallen kilometers boven de aarde voort te drijven. Dit helemaal normaal vinden, daarvoor heb ik nog geen modus gevonden.

Kalf

Utrecht is, zo eind september en begin oktober, de filmhoofdstad van Nederland. De uitreiking van de Gouden Kalveren vormt een hoogtepunt tijdens het jaarlijkse Nederlands Filmfestival. Het beeldje staat symbool voor goede prestaties op het (kleine, interessante) gebied van de Nederlandse film. Het beeldje was voor kunstenaar Theo Mackaay zijn eerste opdracht. Voor de Nederlandse Filmdagen, in samenwerking met de toenmalige directeur, initiatiefnemer en filmer, Jos Stelling.
Mackaay maakte afgelopen jaar een bijna 4 meter hoge versie van deze filmprijs. Deze verdient natuurlijk een prominente plaats in het centrum van Utrecht.

Afstand

Met afstand wint de computer het tegenwoordig van de televisie. Op mijn wenken bediend met tekst en beeld. Als het mij uitkomt. Waarom zou ik me horizontaal laten programmeren? Als het ook diagonaal of verticaal kan. Het acht uur NOS journaalgevoel verdwijnt langzamerhand. De hele dag door doseer ik mijn eigen data-drugs. Het abonnement op de vrijzinnig protestante 'radiobode' kan ik eigenlijk wel opzeggen. Dan maar tientjeslid worden. Net als ik dat al ben van BNN en LLinK. Al kijk ik zelf nauwelijks, ik voel me schatplichtig het broodnodige tegengeluid van de kleine publieken te laten klinken. Anders zijn het alleen maar laffe kliekjes die ons voorgeschoteld worden. Daar worden we heel slap en gedwee van.

Evenement

eve-ne-ment
het; -en
1. gebeurtenis als voorwendsel om zoveel mogelijk voertuigen tegelijkertijd op dezelfde plek te krijgen terwijl er nauwelijks parkeerruimte is
2. collectief middel tegen verveling
3. publieke compensatie voor gebrek aan fantasie over tijdspassering in (met name) het weekeinde

Op zondag

De Krant op Zondag verschijnt allang niet meer. Een verzuilde persgeschiedenis in Nederland reikt op de zevende dag nauwelijks verder dan gezond verstand van wakker Nederland.
Gelukkig zijn de kiosken op grote stations en luchthavens open en ben ik in de gelegenheid 'echte' zondagskranten te kopen. Bovendien, op dag des Heren is - godzijdank - het wereldwijde web voorhanden. Zoals het dag en nacht beschikbaar is. Het 'blijde' nieuws moet immers verspreid worden.
En ik zag dat het goed was....

Voorzichtig

Bezorgdheid van vaders en moeders deed ik vroeger af als ouderlijke bemoeienis. Nu zelf verantwoordelijk voor een zoon van bijna vijf en een dochtertje van 2,5 kijk ik daar heel anders tegenaan. Graag wil ik ze behoeden voor zoveel lelijkheid en lompheid die ze in de boze buitenwereld te wachten staat.
Net als sergeant Phil Esterhaus in de Amerikaanse politieserie Hill street blues wil ik ze elke dag, tot vervelens toe, op het hart drukken:
'Hey, let's be careful out there'.

Componistenbuurt

Ter voorbereiding van mijn nieuwe werkplek aan het Rachmaninoffplantsoen hamsterde ik de muziekbibliotheek voor composities van deze mijnheer. Ik wilde horen waar ik kwam te werken. Nu houd ik kantoor ik aan de Ravellaan. Kan ik weer aan de slag want ik wil verder komen dan uitsluitend de Bolero. En meer vernemen dan balletbegeleidende tonen.
Het gaat hier om een zelf verkozen variatie op Muziek terwijl u werkt. In de trant van klassieke arbeidsvitaminen. Ter verpozing en om mezelf te verheffen.

Blazen

Vooral 's nachts komt - in mijn oren - het trompetspel van Miles Davis het beste tot z'n recht. Weergaloos en wonderschoon schettert hij gracieus de ruimte vol. Serieus cool schildert de 'Picasso of jazz' keer op keer mijn trommelvlies. Deze muzikant blaast nog steeds een partijtje mee. Het slotakkoord, zijn laatste adem klonk eigenlijk in 1991. Gelukkig draagt zijn eigen geluid digitally remastered ver over zijn graf.

Garantie

Wat heb ik een heimwee naar de oude sok of een originele spaarpot. Altijd mijn geld bij de hand en vooral geen blabla door bancaire verkopers hoeven aanhoren die je doodgooien met loze beloften. En uitsluitend dollartekens in de ogen krijgen van hun eigen provisie. Er was een tijd dat geld gold als betaalmiddel. Sinds geld product wordt genoemd, krijgt het een extra waarde toegekend die mij als alfa zwaar overschat lijkt. Ergens moet die waarde een soort van onderpand kennen. Veel onderpand is louter lucht. Gebakken lucht.
De van oorsprong gerespecteerde bankiers lijken steeds meer op tweedehands autoverkopers. Garantie tot aan de voordeur.

Groen

Nu snap ik hoe 'groen' auto's kunnen zijn. Je laat het voertuig gewoon ergens staan en wortel schieten. Het geeft tevens een andere kijk op de uitdrukking 'Onkruid vergaat niet'. Schroot als duurzame opvulling van de openbare ruimte. Zodat Nederland definitief 'verblikt'. Als twijfelachtig teken van ongekende voorspoed.

Hoofdpersoonsverwisseling

Er moet sprake zijn van een vergissing. Het is niet het gezicht van Tirza dat op de cover prijkt. Althans niet de Tirza die aan mijn geestesoog ontsproot toen ik het boek las, even na verschijning op 20 september 2006. Natuurlijk de eerste druk (want dan zit de geest van de schrijver nog tussen de regels) en in gebonden uitvoering. Zo snobistisch ben ik wel. Door mijn allergie voor pockets ben ik daartoe welhaast op medische indicatie gedwongen. Grof papier, kleine lettertjes. Daar krijg ik de kriebels van.
Verder wil - vele drukken later - de marketingafdeling van de uitgeverij het boek slijten aan Jan en alleman. Dan krijg je, om het boek 'aantrekkelijker' te maken als impulsaankoop, mislukte voorkanten. En een Tirza die Tirza helemaal niet is.
Vergeleken met het omslagontwerp van het origineel, is de vormgeving van de huidige paperback ronduit beledigend. Beste uitgever, laat vooral de voorstelling (van het gelaat) van de hoofdpersoon over aan de verbeelding van de lezers.

Vrolijk

'Je bent wat je eet', heb ik wel eens horen verluiden. Laat ik dan goed gemutst aan de dis zitten. Wat wil je anders met zo'n vrolijk maal.

Oproep

Laat heren in huis voortaan zittend pissen. Dit scheelt een hoop ongemak. Het is een grote vergissing dat zoiets per se met opgerichte houding dient te geschieden. Kennelijk gaat deze dwaling van vader op zoon generaties lang door. Terwijl veel mannen niet kunnen richten, geen beschikking genieten over een vaste hand of domweg dikwijls een 'ongelukje' hebben. Tegen een boom? Prima. In de kroeg boven de pisbak. Uitstekend. Blijf gerust staan. Maar doe thuis of op bezoek normaal en gedraag je als kerel voortaan gedomesticeerd. Gebruik je gezonde pisverstand en elimineer een eeuwig misverstand.

Rechtsaf

Een echte Utrechter heeft geen route-aanduiding nodig om te weten dat je rechtsaf slaat op weg naar de roots van Anton Geesink.

Centrum

Het vermaarde Muziekcentrum Vredenburg op de schop. Zo blijft het erg stil in de grote zaal. Hooguit dringen bouwlawaai en straatrumoer naar binnen. Vier jaar lang is het gebouw ontdaan van muzenkunst. En staat er bij als centrum zonder muziek. Te wachten op de metamorfose tot muziekpaleis dat ik in 2012 kan bezoeken.

Minoesmeisje

Aanvankelijk wilde ik hier onthullen welke type meisje (lees: vrouwen tot circa 45 jaar) mijn aandacht trekken. Als eerste denk ik dan aan een Minoesmeisje. Oftewel een Carice-girl. Het poezelige dametje, uit het verfilmde kinderboek, werd door de actrice Carice van der Houten treffend vertolkt. Voordat het grote publiek haar ging omarmen bewonderde ik Carice al.
Al snel sprongen mijn gedachten naar het verschil tussen verantwoordelijk zijn, verantwoordelijkheid nemen en verantwoordelijk voelen. Neem als voorbeeld de fractievoorzitter van de Partij voor de Vrijheid. Stel, er valt een slachtoffer te betreuren na een extremistische aanslag op een Nederlands doelwit. Dan stelt de polariserende politicus, ongetwijfeld met veel bombarie, de daders verantwoordelijk. Zou hij zich, diep in zijn hart, dan toch ook een beetje verantwoordelijk voelen? En tegenover de nabestaanden verantwoordelijkheid nemen?
Als ik te lang denk aan die rare snuiter zie ik Carice weer voor me. Gelukkig ben ik verantwoordelijk voor mijn eigen gedachtegoed. Nu maar hopen dat alle Minoesmeisjes ongedeerd blijven.

100

Vandaag het honderdste bericht op Bloothooi. Al honderd dagen ben ik aan het bloggen. Al honderd dagen vers. Zonder duidelijk doel voor ogen nam ik maandag 2 juni hiertoe het initiatief. Bij wijze van proef.
Alle lezers en iedereen die heeft gereageerd wil ik hartelijk danken.
Voorlopig blijft Bloothooi in de lucht. Het plan is dat Hugo minimaal één jaar achtereen zijn hart logt. Dat vind ik best lang. En de vraag is of Bloothooi blijft boeien. Misschien volgt dus op 1 juni 2009 de laatste aflevering.

Stem

Soms kan ik mijn innerlijke stem nauwelijks horen. Ben ik gewoon te snel afgeleid? Of speelt mijn tere ziel me soms parten? Wel merk ik dat scheppen van poëzie, of minder prozaïsch, het schrijven van een brief, luid stofzuigerkabaal of kindergekrijs slecht verdraagt. Dan verkies ik de late avond of de nacht voor geestesarbeid.

Vijf

Een kijkje in deze ijskast geeft te denken. Hoewel de eigenaar in zijn eerste levensbehoefte voorziet, namelijk heel veel 'bruine boterhammen (met kaas)', zoals bier wel wordt gebagatelliseerd, zou ik er op den duur honger van krijgen. Dorst kun je hier duidelijk lessen. De flesjes missen node passend gezelschap om aan De schijf van Vijf te voldoen.

1zaam

Een gedachte op de zaterdagmorgen.
Er zijn momenten dat ik ik me omringd weet door mensen en me toch enigszins verloren voel. Tijdens het arbeidsproces. In de nachttrein. Thuis op vrijdagavond, als iedereen al in bed ligt. De eenzaamheid die ik dan ervaar, als je het zo noemen mag, is misschien meer het missen van het juiste gezelschap. Om te praten, een heildronk uit te brengen, te luisteren naar muziek of samen op de bank zitten. Elkaar tot grote hoogte brengen in overvloed van flauwheid, flair en verrassende inzichten.
De staat van eenzaamheid doet zich juist voor wanneer de vertrouwelingen, de lievelingen elders zijn. Ver weg. Soms wens ik deze dierbaren te kunnen over-'beamen' als in sciene-fiction televisieseries. Hoewel zij, weggerukt van waar ze waren, mogelijk helemaal geen zin hebben in mijn aanwezigheid.... Dan is de betrekkelijke eenzaamheid toch te verkiezen. En een goede reden eens 'vroeg' te gaan slapen.

IJdel

Dat mag in de krant, denk ik wel eens onbescheiden over een eigen pennenvrucht. Het is dan plezierig als de krant mailt met de vraag of de kleine woordbijdrage in de krant mag. Met naam en toenaam, één dagje vers, in den lande rondslingeren in treincoupés, op sofa's, of op de WC gelezen te worden, streelt mijn ego.

'IJdelheid der ijdelheden! Alles is ijdelheid!'
Dus lees vandaag NRC Next (pagina 20) of ga naar www.precies160.nl.

Nieuwspapier

Terwijl de hedendaagse nieuwsmiddelen veel sneller zijn, hecht ik nog steeds aan het lezen van de courant. Op donderdag de Volkskrant, vrijdag NRC Handelsblad en zaterdag Het Parool. In verband met mijn werk blader ik elke werkdag door het katern Dichtbij van Algemeen Dagblad/Utrechts Nieuwsblad.

Momenteel heb ik een proefabonnement op NRC Next. Eindelijk een ochtendkrant die wel te behappen is, zo op de nuchtere maag aan het begin van de dag. Dat wil zeggen rond 06.30 uur. NRC Next drukt geen familieberichten af. Het geeft me - tegen beter weten in - de geruststellende gedachte dat er bij lezers geen dierbaren ontvallen.

(illustratie van www.thechap.net)

'Communicatie'

Sinds ik in het 'vak' zit, het communicatievak, vind ik communiceren steeds moeilijker worden. Communicatie is zo'n omvangrijk containerbegrip dat zijn weerga niet kent. En telkens worden de complexiteit en de vele vormen die er achter schuilgaan teruggebracht tot dat ene woord. Communicatie. Een toverwoord.
Communiceren is vooral lastig als anderen verwachten dat ik communiceer over zaken die ik zelf nog niet weet. Of waarvan ik niet weet dat die anderen daarover geinformeerd wensen te worden. En daar dus zelf ook niet over communiceren. Communicatie dus. Knap lastig.

Demarage

Fiets ik een uur heen naar mijn werk. En weer terug. Ga ik ook nog eens een keer per week in de sportschool op de 'Bike Excite' zitten.
'Gij zult fietsen', luidt mijn gebod. In afwachting van een nieuw rijwiel, in week 48 te leveren, trap ik me ongans op een zware opoe-fiets zonder versnellingen. En tijdens het sporten op een 'home-trainer' zodat ik dadelijk op mijn nieuwe fiets als een schicht voorbij raas.

Geduld

Het strand wacht. Elke dag. Op de badgasten, het volgende getij, nieuwe seizoenen, nemen en geven. Het strand toont zich een enkele keer onstuimig, wacht van tijd tot tijd op springvloed. Het strand is wachten nooit beu. Zoveel zandkorrels, zoveel geduld. Je zou er zowaar rustig van worden.