Een gedachte op de zaterdagmorgen.
Er zijn momenten dat ik ik me omringd weet door mensen en me toch enigszins verloren voel. Tijdens het arbeidsproces. In de nachttrein. Thuis op vrijdagavond, als iedereen al in bed ligt. De eenzaamheid die ik dan ervaar, als je het zo noemen mag, is misschien meer het missen van het juiste gezelschap. Om te praten, een heildronk uit te brengen, te luisteren naar muziek of samen op de bank zitten. Elkaar tot grote hoogte brengen in overvloed van flauwheid, flair en verrassende inzichten.
De staat van eenzaamheid doet zich juist voor wanneer de vertrouwelingen, de lievelingen elders zijn. Ver weg. Soms wens ik deze dierbaren te kunnen over-'beamen' als in sciene-fiction televisieseries. Hoewel zij, weggerukt van waar ze waren, mogelijk helemaal geen zin hebben in mijn aanwezigheid.... Dan is de betrekkelijke eenzaamheid toch te verkiezen. En een goede reden eens 'vroeg' te gaan slapen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
3 opmerkingen:
Ik zag je zitten denken, toen ik daarnet langsliep; nou ja, denken, je zat als oud vuil achter je design eettafel. Maar goed, ik kom voortaan des vrijdagavonds laat wel even langs om je uit je zielige eenzame bestaan los te rukken. Dat wordt dan 12 september aanstaande, zo tegen de klok van 00:00 de eerste maal. Zet de cola en de rum maar vast koud.
melancholie gebaseerd met kijken naar wat is geweest zonder te aanvaarden is als het niet willen zien wat kan zonder te oordelen.
RESPECT voor het niveau mijn matti bloothooi de laatste tijd toont
Een reactie posten