Stuw

Mijn gedachten zijn in het water gevallen. En de zorgen ook. Op de stuw bij Odijk. Waar de Langbroekerwetering afwatert naar de Kromme Rijn. De waterwegen komen samen om vervolgens gebroederlijk op te trekken. Stroomafwaarts. Oeverloos kan ik staren en kom tot bedaren. Hier wil ik mijn zielenrust tot de bodem bereiken. Het brein gaat zowaar weer even vloeiend bewegen. Alsof alles wat ik te verstouwen heb verdwijnt. Water krijgt me in bedwang met het gekunstelde, kabbelend geluid in de polder. Als een bergbeek in de lage landen op zo’n ruim tweeënhalve meter boven Normaal Amsterdams Peil. Deze positie is voor zolang het duurt een hydrografisch ijkpunt in mijn meanderende bestaan.
Het maaiveld is mij hoog genoeg.