Been

Op zoek naar de betekenis van het woord Blurb in de Dikke van Dale viel mijn oog op Bloothooi. Blurb was een onregelmatig verschijnend tijdschrift in 1950-1951 onder redactie van Simon Vinkenoog. Zelf wilde ik ook een onregelmatig verschijnend blaadje uitgeven. Bloothooi leek me een passende titel. Na twee nummers op papier werd Bloothooi een dagelijks ververste weblog.

Van tijd tot tijd bezoek ik de webstek van Simon Vinkenoog. Op een foto bij de berichten eind mei valt mij de wandelstok naast de dichter op. Wat is de reden dat een weliswaar broze maar bovenal taaie, levenslustige man zo'n hulpmiddel nodig heeft? Pen, papier, boeken en, vooruit, een notebook zijn vertrouwde hulpmiddelen van de tachtigjarige levenskunstenaar. Hij heeft toch geen wandelstok nodig.
In het bericht van vrijdag 12 juni schrijft zijn vrouw Edith Ringnalde: 'Always expect the unexpected. We waren op het ergste voorbereid, maar niet op de mogelijkheid dat Simon woensdag 10 juni meteen in het ziekenhuis moest blijven. Hij is niet ernstig ziek - de Spirit is high - maar hem staat wèl een ernstige operatie te wachten. Misschien zal hij tenen moeten missen, een voet, een half of een heel been.'
De oorzaak is iets met de vaten dat hem veel pijn bezorgt. Simon Vinkenoog loopt op zijn laatste benen, valt mij in. Hij ziet er geen been meer in. Te makkelijk gedacht. Voor schrijven, dichten en declameren en om een bijzonder mens te zijn, hoef je niet per se te beschikken over een volledig bewegingsapparaat. Lang zal hij leven. Het liefst compleet met alle tenen en benen. Vol goede moed wacht ik nieuwe berichten over zijn toestand af. Kort geleden schreef Vinkenoog op zijn webstek:
'Ik ben blij al decennia een MOED-denker te zijn in plaats van een DOEM-denker. Ik kan het iedereen aanraden, lachend, uit Compassion - met mededogen met degenen die dat niet kunnen opbrengen.'
http://www.simonvinkenoog.nl/