Knokenhuis 2.0

Het internet geeft de dood een gezicht. In woord en beeld, zelfs bewegend. Of het nu gaat om een demonstrant in Teheran of een architect in eigen land. Terwijl intimi de overledene de laatste eer bewijzen ligt de doopceel van een betreurde voor het digitale oprapen ten overstaan van Jan en alleman. Je kunt bijkans het ganse knokenhuis Google-en. Alle levenstekens staan keurig op een rij. Een laatste reactie, inclusief mobiele telefoonnummer, op een verenigingssite, proeven van bekwaamheid, foto’s en het LinkedIn-profiel. Voor ik het weet ben ik een directe connectie van Magere Hein… Zelfs na het uitblazen van de laatste adem blijft de mens online actief. Aan de hemelpoort ontbreekt een almachtige moderator of administrator die met één druk op de knop al mijn gegevens wist.
Op internet blijf je leven of juist doodgaan. Het wereldwijde web geeft zelfs de eenvoudige sterveling voor eeuwig bestaansrecht. Als platgereden dieren zullen velen achterblijven op de digitale snelweg. Een verzameling bits en bites herinnert als virtuele resten aan hen die ons ontvallen. Kadavers opgebouwd uit enen en nullen die weliswaar de gieren trotseren maar waaraan op den duur de levenden met 2Mbps aan voorbij snellen.