Navel

Samen met mijn zoontje van vijf graaf ik graag een kuil op het strand. Ze zullen wel denken dat we Duitsers zijn, schiet het door mijn hoofd. De drang om kuilen te graven komt vast en zeker omdat ik voor een zestiende deel 'van Duitsen bloed' ben, stel ik schaamteloos vast.
Wij hebben in elk geval plezier. Hoewel we als 'werkmannen' onze taak bloedserieus nemen. Er zijn collega's elders aan de Noordzeekust die er geld mee verdienen. De gemeente Katwijk en lokale ondernemers huren dit seizoen studenten in om kuilen te graven. Een extra service voor Duitse badgasten. Voor mijn zoontje en mij gaat er niets boven een met eigen handen (en schop natuurlijk) gecreëerd gat. Dat ons na gedane arbeid als navel van de aarde aanstaart.
Zelf ben meer ik meer van het grove grondverzet. Werkman Boudewijn helpt mee waar hij kan en bouwt ondertussen bankjes, trappetjes, torentjes of een zolder.
We gaan door tot het gaatje, dat wil zeggen, tot we het zat zijn. Soms geloven we een eind op weg te zijn naar 'down under'. Mijn zoontje verdwijnt bijkans ondergronds. Zelfs rechtopstaand is zijn kruin nauwelijks zichtbaar. Onledig over de ideale hellingshoek van dertig of veertig graden graven we door. Tegen het instortingsgevaar nemen we ferme maatregelen. Als we klaar zijn, gooien we 'm gewoon weer dicht.