Vorige week maandagavond bracht ik een bezoek aan vriend Marcus in Maastricht. We aten in café Sjiek aan de Sint Pieterstraat. Al het personeel, de vrouwelijke Vlaamse chef incluis, kent hem en daarom was het onthaal allerhartelijkst. Veel wijnhandelaren en restauranteigenaren bezoeken Café Sjiek.
Eerst haring met een glaasje ijskoude Akwavit, daarna asperges met truffelolie en brokkelkaas, gevolgd door Knien in ’t Zoer oftewel konijnstoverij met gedroogde pruimen. Daar dronken we een mooie wijn bij, een Riesling. Achteraf espresso met grappa van chardonnay.
Wat kan het leven goed zijn. Op een maandagavond in Maastricht.
De volgende morgen om zeven uur zag ik op weg naar het station de Servaasbrug liggen. Met dagblad De Limburger ging ik de trein in. In een familiebericht las ik in onvervalst pseudo-Duits: 'Es ich murrrege umval kin iech zegge ich höb genoten vaan ut leven'.
Zo is het maar net.
Om 09.30 uur zat ik weer achter de PC op mijn werk... Het kan verkeren.
Op de foto poseert Mike achter de grappa.
Posts
3 opmerkingen:
Dat onthaal was niet allerhartelijkst omdat ze hem allemaal kennen, maar vooral omdat hij veel in die tent besteedt. En dat is nét iets anders dan onbaatzuchtig hartelijk.
Getverderrie, wat burgerlijk, haring met een glaasje Deens levenswater. Akvavit kun je op vele manieren spellen, daar hoort akwavit echter niet bij.
"Vrouwelijke Vlaamse chef", is dat dan niet gewoon een cheffin? Of is heer Bloothooi ook een mannelijke Driebergse schrijfster?
Dat klinkt als een Glock. Jaloersmakend uitje. Zat je fris achter je PC? Ik kan het nauwelijks geloven.Waarschuw me als je weer naar Maastricht afreist dan schuif ik aan.
Een reactie posten