Zoetekauw

Begin jaren negentig werkte ik als afwasser/toetjeskok in restaurant Elckerlyc aan de Zadelstraat 10 in Utrecht. Daarna zat in het pand een bistro genaamd Tienhof en momenteel is er gevestigd coffee & sandwichbar Seven 2 Seven.
Aan de 'kouwe kant', zoals mijn plaats in de kleine keuken werd genoemd, schampte mijn leven de kookkunst. Mijn culinaire belangstelling was beperkt. Ik wilde geld verdienen. Wat ik nog me nog levendig herinner zijn de eenzame uren boven de spoelbak. Het ene moment een vette pan schrobbend, het andere een toetje gereed maken. Nauwelijks de handen schoon na gekookte kalfstongen ontdoen van de buitenste laag, kliefde ik een passievrucht als garnering voor ijs, of drapeerde physalis bovenop een spoom. Nogmaals, ik wilde geld verdienen. Dat er als lid van de witte brigade een wereld voor me open ging, realiseer ik me pas een kleine twintig jaar later. Een minder autistische opstelling, en beter contact met de jongens aan de warme kant had me tot op de dag vandaag geknoei in de keuken gescheeld.
Op een kleine oppervlakte mijn draai vinden is nooit een sterke kant geweest. Non-verbaal bakende ik mijn territorium af. Eenmaal markeerde ik als toetjeskok mijn domein op geheel passende wijze. De eerste keer dat ik zelfstandig de kop van de slagroomspuit met lachgaspatronen draaide plofte de slagroom in het rond. En kon ik extra schoonmaken. Later raakte ik er bedreven in. De enige creativiteit die ik aan de dag legde was de toenemende dosering suikerwater in de slagroomspuit. Als zoetekauw bepaalde ik mijn eigen smaak. Tot ergenis van de chef die me eens onder luid getier opnieuw een spuit liet vullen.