De dode mus voor de achterdeur verwelkomt mij aan het begin van deze nieuwe dag. Elke confrontatie met de dood, hoe bescheiden ook, doet me huiveren. Zeker 's morgens vroeg, op de nuchtere maag.
Zonder forensisch onderzoek gis ik naar de doodsoorzaak. Van het dak gevallen? Tegen het raam gevlogen? Door rode kater Toby, de schrik van de buurt, te grazen genomen? Of slachtoffer van ander kattenkwaad misschien, zoals dierenmishandeling door wrede jongeren?
Een overbodig sporenonderzoek zal leiden naar het leven dat muslief verliet. Ach, aan het resultaat verandert het hoegenaamd niets. De mus is dood.
Voor dit gevogelte zaliger werd mijn achtertuin de laatste rustplaats. Wellicht een verlossing voor het arme beestje. Eindelijk vogelvrij. Maar niet voor niets gestorven want op deze plaats verschijnt de laatste foto als ode aan de dode mus. We missen hem (of haar?) node.
Rust zacht. Adieu.
1 opmerking:
Kijk maar uit, Blootvogel, dat je achtertuin niet jouw laatste rustplaats wordt...
Een reactie posten